Template:Эпіграф Матылёк продка (арыг. Ancestor Moth) — назва, якую далі бабачкам сірадыльскага няпарнага шаўкапрада ў куксе Матылька Продка. [1] Паводле ўяўленняў адэптаў культу, праз гэтых далікатных вусякоў ужыццяўляецца сувязь з духамі продкаў, якія даруюць манахам мудрасць, што дазваляе наблізіцца да бясконцых таямніц Старажытных скруткаў. [2] Для манахаў слова «продак» і «матылёк» з'яўляюцца сінонімамі, магчыма, таму часам гэтых вусякоў завуць «матылькамі-продкамі» [1] (гл. падзел «Нататкі»).
Апісанне[]
Звонку гэтыя тыповыя прадстаўнікі лускакрылых выглядаюць даволі сціпла — карычневая бабачка з нескладаным узорам на крылах у выглядзе цёмных плям і колаў. Адзіная адметная асаблівасць — грудзі і брушка, падобна светлячкам, злёгку свецяцца нават удзень. Апроч таго, пры вялікіх скупнасцях матылькоў можна пачуць незвычайны гук, падобны на ціхі меладычны пошчак, які адэпты культу завуць песняй. Крылы вусякоў могуць быць скарыстаны ў якасці алхімічнага інгрэдыенту. [3][4]
Невядома, што з'яўляецца таму прычынай, але матылькі крайне неабыякавыя да паху кары пэўнага выгляду дрэваў, якія адэпты культу Матылька Продка завуць спеўнымі дрэвамі. Манахі ўжываюць здробненую ў пыл кару спеўнага дрэва, каб прыцягваць матылькоў. [1][3]
Месцы рассялення[]
Як зразумелае з назвы, спрадвечна гэты выгляд матылькоў жыў на тэрыторыі правінцыі Сірадыл. Доўгі час сіратліва-норды экспартавалі так званы шоўк продкаў — простыя, але экзатычныя шалі, вытканыя з нітак сірадыльскага няпарнага шаўкапрада і ўпрыгожаныя па запыце кліента генеалагічным гафтам яго продкаў. Шолах шоўку, што выдаецца пры руху, прайграваў пышны хор продкаў, што змяшчаецца ў шаўковай нітцы. Сярод ранніх ныбенейцаў гэта практыка хутка стала святым звычаем, што захаваўся дасёння. [1]
| |
| Храм Матылька Продка (каля 3Э 433) |
Матылькоў продкаў разводзяць у храме Матылька Продка — манастыры, змесцаваным на паўночным усходзе Сірадыла, за Чэйдзінхолам у горах Джэрал. [5][6] Сюды адпраўляюцца выбітныя служкі ордэна, аслеплыя ў выніку чытання Старажытных скруткаў. Тут яны дажываюць сваё жыццё разам з матылькамі продкаў, да якіх яны так прывязаны. Падземныя манастыры манастыра добра падыходзяць для матылькоў. Жрацы і прэлаты гадуюць і кормяць гэтых далікатных стварэнняў, спяваюць ім. Адзенне, якое жрацы вырабляюць з шоўку матылькоў, рэалізуюць відушчыя паслушнікі. Яны ж клапоцяцца пра саміх сляпых служкаў культу. [7][8]
Апроч таго, чальцам культу Матылька Продка вядома пра існаванне адменнымі самотнымі месцамі, раскіданымі па ўсім Тамрыэлю, названых у ордэне Палянамі Продкаў. У гэтых месцах, што ўяўляюць сабой запаведныя гаі, растуць спеўныя дрэвы і, адпаведна, жывуць матылькі продкаў. У цэнтры Палянаў Продкаў змесцаваны незвычайныя слупы святла, што быццам злучаюць Паляну з самім небам. [3][4]
| |
| Паляна Продкаў у Скайрыме |
Адна з такіх палянаў ёсць у Скайрымё, у Хваёвым бору, і ўяўляе сабою гай на гарачых крыніцах, утоеную сярод скал. Гэтыя месцы жрацы Матылька скарысталі для правядзення адменнага рытуалу, праз які звярталіся да старажытнай магіі, скарыстаючы матылькоў у якасці злучнага звяна. Калі вакол які праводзіць рытуал збіраецца дастатковая колькасць матылькоў, яны адкрываюць жрацу другі зрок, патрэбны для чытання Старажытных скруткаў. [3][4][9]
Матылькі і продкі[]
По цверджанню жрацоў культу, голас матылькоў заўсёды быў неадымнай часткай чытання Старажытных скруткаў. [4] Паводле веранняў ордэна, у гэтых істотах увасабляюцца душы продкаў. [7]
Матылькі не чаруюць і не паглынаюць душы продкаў, як мог бы падумаць абываталь. Узаемадзеянне матылькоў з душамі танчэйшае і такое ж натуральнае, як з самімі спеўнымі дрэвамі. [1][2][3] Манахі перакананы, што пасля вызвалення ад жыцця на Нірнё душы пачынаюць рассейвацца ў выглядзе часцінак, напоўненых падзеямі іх тленнага існавання. Песня гэтых часцінак, што завуцца ф'юранамі душ продкаў, якраз і завучваюць матылькі. [2][7]
Самі фьюроны павінны падтрымваць сувязь з вялікай тканінай светабудовы, з размеркаванымі слядамі душы ўва ўсіх іх месцівах. Дзякуючы гэтай сувязі жрацы атрымваюць навучанні з-за меж сапраўднага ці мінулага і зусім вядомага свету — адтуль, дзе час не мае значэння. Такім чынам, матылькі толькі прайграюць тое, што могуць улавіць, падобна хору, што прайграе строфы вялікай песні. [2]
Ф'юран з дапамогай адменнага магічнага рытуалу збору шоўку можа быць улучаны ў шаўковую нітку, што даецца матыльком. Менавіта дзякуючы гэтаму тканіне, якой прадуць з гэтых нітак, валодае дзіўнымі чароўнымі ўласцівасцямі. [1][7] Аднак манахі найвысокай іерархіі культу могуць абыходзіцца і без рытуалу, патрэбнага для зачаравання тканіне, аддаючы перавагу заміж гэтага насіць матылькоў на шыі і твары. Для ўтрымання матылькоў на целе яны скарыстаюць кару спеўнага дрэва, а таксама ўвесь час прагаворваюць пэўныя мантры. [1]
Нататкі[]
- Насамрэч ужытак дадзенага тэрміна ў напісанні «матылькі-продкі» (ці нават, даслоўна, «продкаматылькі» (арыг. ancestor-moths)) сустракаецца толькі ў адной афіцыйнай крыніцы — у першым выданні даведніка па Імперыі. Усе наступныя згадванні тэрміна сустракаюцца толькі ў напісанні двума асобнымі словамі (без злучка): «матылёк продка» (арыг. Ancestor Moth).
Гл. таксама[]
- Матылёк продка (Dawnguard)
Крыніцы[]
|