Таму я пакорліва малю ўсіх, хто вывучае гісторыю, каму трапіцца гэтая сціплая праца, адправіцца на Салстхейм і прынікнуць да мудрасці гэтага высакароднага народа з яго старажытнымі звычаямі. Народ скаалаў можа не затрымацца ў гэтым свеце, але давайце паклапоцімся аб тым, каб іх цудоўная спадчына не знікла для нашчадкаў.
— Тарстан Саліцьюдскі, «Дзеці Ўсестваральніка»
Апісанне[]
Скаалы (арыг. Skaal) — субэтнас нордаў, які жыве досыць ізалявана на аддаленай выспе Салстхейм. Яны лічаць за лепшае называцца скааламі, але ўсё ж адносяць сябе да нордаў, и памятаюць сваё паходжанне. Яны шмат пакаленняў жылі на Салстхеймe з спрадвечных часоў.[1]
| |
| Скаалы в Dragonborn, пасярэдзіне злева імперац-гісторык Тарстан. |
Іх селішча размешчане на поўначы выспы на ўзбярэжжі Фэлсаад, на захадзе працякае рака Ізільд, на поўдні пакрытае лёдам возеро Ф'ялдынг. Яно ўяўляе сабой выдатны ўзор нордскай архітэктуры, прастакутныя прасторныя дамы з драўніны, двухсхільны дах пакрыты саломай. Людзі яны ветлівыя, чужынцаў не любяць, але адрозніваюцца вялікай памяркоўнасцю да іх. Акрамя скаалаў на востраве ёсць толькі форт імперцаў, якімі абмяжоўваецца іх кантакт.
Гысторія[]
Скаалы, верагодна, адбыліся ад старажытных нордаў у Мерэтычнай Эре, якія каланізавалі востраў у перыяд нордска-фалмерскай вайны. Іх продкі вызнавалі культ цмокаў, які прынеслі ў гэтыя краі цмокавыя жрацы. Служкамі культу было пабудавана нямала магільняў і свяцілішчаў. Страціўшы сувязь са сваім народам на мацерыку, скаалы з часам стварылі ўласную культуру і сталі цяперашнімі скааламі, але працягваюць адносіць сябе да нордаў. Яны вельмі прывязаныя да сваёй зямлі, атрымліваючы ад яе ўсё неабходнае для выжывання, аддаюць перавагу жыць у свеце і ахоўваць свае традыцыі, не шукаюць прыгод і рэдка гандлююць з прыезджымі.
Скаалаў амаль не закранулі падзеі нордска-фалмерскай вайны, але, калі ўлічыць, што яны тады ці наўрад ужо аформіліся ў субэтнас, а век кургана Джолгейр можна ўсталяваць удзелам Снежнаго Прынца ў бітве пры Моэсрынгу, каля 1Э 140 года, то ўжо тады норды, асеўшыя на выспе, будучыя скаалы, даведаліся сакрэт сталгрыму. Снежны Прынц не быў гонарованы магічным саркафагам, але ён мог бы быць удастоеным такога гонару, не будзь ён эльфам.[2]
Трэця Эра[]
Цірск[]
У пачатку трэцяга стагоддзя Трэцяй эры невялікая група скаалаў пакінула вёску, жадаючы вызваліцца ад строгай прыхільнасці сваіх суродзічаў пакланенню прыродзе і вярнуцца да каранёў сваіх скайрымскіх продкаў, ізноў здабудучы волю забіваць тое, што ім жадаецца, і калі жадаецца, а таксама пакланяцца таму, абяруць самі. На чале групы быў Хротмунд Рыжы, які заснаваў мядовую залу Цірск — селішча на ўсходнім беразе возера Ф'ялдынг (хоць некаторыя мясцовыя пажылыя норды ўпэўнены, што гісторыя мядовай залы ўзыходзіць да канца Другой эры, гэта нічым, акрамя іх слоў, не пацвярджаецца). З тых часоў гэтая група вяла там, як і хацела, жыццё ваяроў, падобных старажытным нордам. Яны палявалі і ваявалі без абмежаванняў, а самыя магутныя сярод іх, якія даказалі сваю адвагу, станавіліся правадырамі. Верхаводамі станавіліся і жанчыны, нават махляр на кароткі час падманам завалодаў тронам Цірску.
Прароцтва Крывавага Месяца[]
У скаалаў ёсць жудаснае прароцтва Крывавага Месяца, якое павінна было спраўдзіцца ў канцы Трэцяй эпохі. Яму папярэднічаюць тры знакі: Агонь Са Шклянога Вока (таямнічыя агні на возеры Ф'ялдынг), Прыліў Гора (берагі, пакрытыя дохлымі хоркерамі) і Крывавы Месяц, які ў самым прамым сэнсе набыў чырвонае адценне. Калі гэтыя знакі праявілі сябе, калі Хірцін пачаў свае паляванне, яны перажывалі цяжкія часы. Імперцы, якія расхістваюць і без таго слабое Адзінства, не папраўляюць сітуацыі. Марнатраўныя адносіны да зямлі скаалы лічаць парушэннем яе Адзінства, падоранага ім Ўсестваральніком, а гэта толькі распальвае Хірціна. Скаалы ведалі, чым ён пагражае, і папрасілі чужаземца дапамагчы ім аднавіць Адзінства і пасля разбіць даэдра.
Паводле легенды, Нереварын здолеў паўтарыць усё тыя ж рытуалы, што да яго зрабіў выдатны скаал — Эйвар Спявак Камянёў, і аднавіць дары, страчаныя з-за імперскай прысутнасці.[3]
Чатвёрта Эра[]
Паводле адной з легенд даўным-даўно мірам кіравалі цмокі, якія падпарадкавалі людзей, прымусіўшы пакланяцца ім, як багам, і будаваць у іх гонар велічныя храмы. Галоўнымі служкамі культу былі драконавыя жрацы, магутныя чараўнікі, якія ўмелі гаварыць на мове драконаў, і карыстацца дарамі цмокаў. Цмокі падалі жрацам невялікую частку сваёй улады ў абмен на абсалютнае падпарадкаванне. Жрацы збіралі даніну, усталёўвалі законы і вызначалі асновы жыцця, дзякуючы чаму паміж драконамі і людзьмі захоўваўся мір. Толькі адзіны жрэц з дапамогай Прынца даэдра Герма-Моры паспрабаваў атрымаць уладу над драконамі, але быў пераможаны іншым жрацом.[4]
Цікава, што, паводле легенды, менавіта ў выніку жорсткай бітвы Салстхейм, раней будучы блізкім да зямлі, апынуўся адрынутым ад мацерыка.
Калі старая легенда скаалаў, атрымала працяг у 4Э 201, на востраў прыбыў апошні Цмоканароджаны, каб супрацьстаяць загадкаваму першаму. Здраднікам з легенды апынуўся як раз супернік Довакіна — Мірак, а праславуты Герма-Мора з пантеону скаалаў ні хто іншы як Хермеўс Мора, Прынц даэдра, які ведае няведанае. Калісьці даўно па легендзе Мірак быў пераможаны, але не канчаткова, і вось ён зноў спрабуе вярнуць уладу, як шмат гадоў таму да гэтага, будучы вучнем і служыцелем Хермеўса Моры.
Скаалы выкарыстоўвалі берагі, каб прадухіліць уплыў Мірака на іх. Сторн Скальны Валацуга, шаман скаалаў, даручыў Апошняму Цмоконарожденному адправіцца ў Дазор Сарынга, у горах Маэсрінг, дзе ён атрымаў крык Ізгіба Волі, даўно забыты Ту'ум, які Мірак выкарыстаў у свой час як Жрэц Дракона. З гэтым магутным крыкам Цмоконарожденный адправіўся да да камянёў Ўсестваральніка, вызваліўшы ўсіх ад сілы Мірака.
Хермеўс Мора увесь час дамагаўся дадання ведаў скаалаў у "сваю бібліятэку", але, як Нелот іранічна прымеціў пры размове з Довакінам:
«Хермеўс Мора пазнае надзвычайны новы спосаб асвяжаваць хоркера, а ты станеш другім самым магутным Цмоканароджаным з усіх калі-небудзь якія жылі.»
Што гэта былі за веды, знаюць толькі самі скаалы і Прынц, што атрымаў сваё. [5]
Культура[]
Нягледзячы на тое, што скаалы - этнічныя норды, яны валодаюць уласнай унікальнай культурай і рэлігіяй, заснаванай на пакланенні Ўсестваральніку, які шануецца як крыніца жыцця і ўсяго існага. Яны лічаць, што калі нейкая істота памірае, яго дух вяртаецца да Ўсестваральніка, які стварае з яго нешта новае і вяртае ў Мундус для працягу жыцця ў іншай форме. Такім чынам, скаалы разглядаюць смерць зусім інакш, чым іншыя норды, з прычыны чаго яны не ствараюць шырокія грабніцы для пахавання сваіх нябожчыкаў, як гэта робяць норды ў Скайрыме. Сістэма вераванняў у скаалаў — найболей фундаментальнае іх адрозненне ад нордаў.
Скаалы вельмі кансерватыўныя, яны шануюць свае традыцыі, і ні на крок не адступаюць ад іх. Патрабуючы ад чужакоў беспярэчнага падпарадкавання законам, яны маюць традыцыйныя ўяўленні нордаў аб гонары, не прабачаючы абраз ці здзекаў над традыцыямі ці чальцамі роду. Нягледзячы на тое, што адно з пакаранняў — адданне на разарванне ваўкамі гучыць жорстка, на справе гэта гуманная ў разуменні скаалаў мера, бо, паводле вераванняў, душа атрымае шанец на паляпшэнне ў наступным жыцці.
Важна адзначыць, што скаалам вядомы сакрэт кавання асаблівага зачараванага лёду, сталгрыма, які сустракаецца толькі на Салстхейме. З яго можна выкаваць смяротную зброю і цудоўныя даспехі, але рабіць гэта ўмеюць толькі кавалі скаалаў. Скаалы лічаць сталгрым святым, і адзін час нават пазбягалі яго выкарыстоўваць. Сталгрым часцей за ўсё выкарыстоўваецца для захавання цел ад раскладання і набегаў марадзёраў. Яго немагчыма пашкодзіць без спецыяльнай зброі, дакладней, старажытнай нордскай сякеры. Сабраны сталгрым каштуе вельмі дорага, з яго робяць унікальныя даспехі і зброю.
Вераванні[]
Вялікая павага да жыцця як такога праяўляецца ў вераваннях скаалаў, у канцэпцыі, якую сяляне называюць «адзінства з зямлёй». Скаалы імкнуцца жыць у гармоніі з навакольным светам, імкнучыся як мага менш умешвацца ў натуральны ход рэчаў. Калі скаалу патрэбныя дровы для падпалкі, ён збірае ламачча ці распілоўвае паваленыя дрэвы. Скаалы палююць на аленяў, мядзведзяў і хоркераў не дзеля трафеяў ці дасягненняў, а толькі ў колькасці, неабходнай для выжывання. Яны з вялікай павагай ставяцца да ўсіх формаў жыцця, таму звяртаюцца да гвалту толькі ў крайніх выпадках.
Супрацьлегласцю Ўсестваральніку ў вераваннях скаалаў з'яўляецца Непрыяцель (або Вораг). Вораг можа прымаць мноства формаў, прызначэнне кожнай з якіх заключаецца ў праверцы скаалаў, каб яны не станавіліся самазадаволенымі, лянівымі і слабымі. Адна з формаў Ворага - Тартааг, Пажыральнік Міру, які з'яўляецца, судзячы па ўсім, мясцовай версіяй нордскага Алдуіна. Паводле легенды, Тартааг вернецца ў Канцы Часоў, каб пакласці канец усяму існаму, таксама Вораг вядомы як Жадзіна.
Правадыры скаалаў[]
Пра іх вядома вельмі мала, толькі тыя, хто з'яўляюцца у Bloodmoon і імя папярэдняга і ў дадзены момант у Dragonborn
- Тарстэн Ікол Сэрца — правадыр скаалаў прыблізна ў 3Э 427.
- Скаф Волат — правадыр скаалаў, які кіраваў да Фанарі.
- Фанарі Моцны Голас — правадыр скаалаў прыблізна ў 4Э 201.
Літаратура[]
- «Эйвар Спявак Камянёў» — адзіны квэставы прадмет у Bloodmoon, у Oblivion і Skyrim сустракаецца паўсюдна. Пра выбітнага скаала і легенда пра камяні.
Bloodmooon[]
- «Цірск, гысторія» — апісанне мядовай залы, пералік кіраўнікоў.
Dragonborn[]
- «Дзеці Ўсестваральніка» — праца гісторыка па гэтым субэтнасе нордаў.
- «Вартаўнік і Здраднік» — легенда скаалаў.
- «Вайна цмокаў» — гістарычная праца пра Ісграмора, Мэрэтычную Эру і Цмокаву вайну.
Нататкі[]
- ↑ Фрэя у The Elder Scrolls V: Dragonborn
- ↑ «Падзенне Снежнага Прынца»
- ↑ Падзеі The Elder Scrolls III: Bloodmoon
- ↑ «Вартавы і Здраднік»
- ↑ Падзеі The Elder Scrolls V: Dragonborn