Alezjański Zakon

Alezjański Zakon – istniejąca w Pierwszej Erze niezwykle potężna sekta religijna, która głosiła ścisły monoteizm i wiarę w Jedynego.

Zakon powstał w przybrzeżnej dżungli na terenie dzisiejszej Colovii, gdzie prorok Marukh rzekomo przemówił do Św. Alessi (która miała być awatarem Jedynego), zwanej „oświeconą”, kwestionując prawowitość rządów elfów. To doprowadziło do powstania religii opierającej się na jednym ludzkim bogu, innych bogów spychając na miejsce świętych, podrzędnych woli Alessi (w niektórych miejscach alezjanie zastąpili istniejący system wierzeń czymś bardziej zmiennym, jak we wschodnim Cyrodiil, gdzie tradycyjna nordycka wersja Ośmiu Bóstw została rzekomo zastąpiona czcią w duchy przodków i zwierząt-bogów). Najpierw zdobyli oni grunt pod nogami w niższych klasach Nibenejczyków, a w 1E 361, niewytłumaczalnie charyzmatyczny Zakon stał się potężniejszy od samego cesarza Ami-Ela, zdobywając całą władzę ustawodawczą w Cesarstwie Alezjańskim, narzucając w nim swoje Doktryny.

Historia

Maruhk

Wraz ze śmiercią Alessi w 1E 266, władzę w Cesarstwie objął jej syn, Belharza, po boskim ojcu noszący tytuł Człowieka-Byka. Panowanie cesarza Belharzy jest mało znane, lecz wiadomo, że był kłopotany przez liczne próby odbicia Cyrodu przez hordy Ayleidów. Był dość mocno wiązany z ludem Minotaurów, do przesady podług której sam był z nimi utożsamiany, choć nie ma podłoża w historiografii by tak sądzić.

W ostatnich latach III wieku Pierwszej Ery, na arenę polityczną Cesarstwa, weszła jedna z ważniejszych postaci jego historii. Imga, o imieniu Marukh, zaczął rozgłaszać herezję iż, w sennej wizji objawiła mu się zmarła cesarzowa Alessia. Prorok przemawiał o tym, iż istnieje jedyny bóg i jest nim Akatosh, którego wcieleniem była Ta Oświecona, Alessia. Głosił również o niższości elfów i innych, zwierzokształtnych ras, wobec ludzi i małp, nakazując ich eksterminację. Prorok szybko zyskał poparcie większości ludzkich obywateli Cesarstwa, tak że zaczął przewodzić potężnemu teokratycznemu stronnictwu. W 1E 361 jego siła polityczna była tak wielka, że z dawna przewyższył nią syna Belharzy, cesarza Ami-Ela. O ile nie wiadomo co się stało z cesarzem i jego potomkami, fresk na zabytku zwanym Kamieniem Belharzy, przedstawia scenę zabójstwa mężczyzny z głową byka przez armię Alezjan.

Zasięg terytorialny Cesarstwa Alezjańskiego po przejęciu władzy przez Zakon

Marukh od tego momentu rządzący Cesarstwem, ustanowił organem prawodawczym państwa Selektywę Marukhacką, stanowiącą najwyżej postanowionych kapłanów Zakonu Alezjańskiego, od teraz agresywnie rozprzestrzeniającego się w każdy zakamarek Cyrodu. Zakon dokonywał pogromu Minotaurów i Ayleidów, włączając w to dotychczasowych wasalnych królów, od tego momentu wszyscy z nich przestali być obywatelami Cesarstwa. Najważniejszą zasadą ustanowionego przez niego okrutnego prawa, Doktryn Alezjańskich, było: „Każdy jest winny, póki nie udowodni niewinności.”.

Zachodnie Cyrodiil nie było aż tak podatne na indoktrynację religijną, do tego stopnia, że w IV wieku, terytoria wyżyny Coloviańskiej opuściły Cesarstwo, by razem z Falkret utworzyć państwo znane Posiadłościami Coloviańskimi. Nie żywili oni takiej nienawiści do Ayleidów, jaką piastowali mieszkańcy wschodu, tak więc pośród wielu miejsc do których emigrowały elfy, były właśnie Posiadłości, gdzie cieszyli się prawami obywatelskimi.

Taniec Selektywy

Selektywa Marukhacka była elitarną sektą wewnątrz zakonu, której wierzenia zostały spisane w tak zwanych "Mandatach Wykluczających". Wierzyli, że liniowa natura czasu udowadnia to że Jedyny jest (lub przynajmniej powinien być) jednostkową istotą. Twierdzili, że Shezarr jest „wyjątkowo źle umiejscowiony, a zatem podwójnie czczony”, a „właściwe życie” z myśli Marukha jest pielęgnowane przez „jedno-myślność” (o Jedynym jako jednej istocie) i służy do wymazania „dotyku Aldmerów” (tj. wymazania meretycznego wpływu na Jedynego jaki rzekomo mieli mieć Ayleidowie). Wierzyli, że konieczne jest działanie w sferze śmiertelników, aby osiągnąć swój boski cel wymazania tego skażenia. Fervidius Tharn (który został arcyprałatem Selektywy w 1E 1188) podsumował Mandaty, stwierdzając, że celem Selektywy było „odwrócenie błędu Sanctus Primus i przywrócenie Ak-at-Osh (Jedynego) do ludzkiej czystości”.

W istocie ich wrogość wobec wszystkiego, co elfickie, była tak wielka, że Selektywę przestało zadowalać tylko usunięcie obcej ludności, czy obcych bogów, musiała również usunąć elficki pierwiastek zalegający na Akatoshu. Kiedy ich rytuały nie mogły obalić tego wpływu, fanatyczni uczeni-kapłani postanowili zamiast tego wypędzić cechy Aldmerów. Tajni mistrzowie sekty pokierowali samo Aurbis, aby mitycznie te samo usunęło te aspekty. Wówczas przed nimi pojawiła się laska lub wieża (lub jedna reprezentowana w drugiej). Tajemni mistrzowie tańczyli na niej, aż zaczął się wić i drzeć. Wieża podzieliła się na osiem części, a czas pękł, stając się nieliniowy. Po tysiącu i ośmiu latach (1E 1200-2208, szacunki uznane przez Radę Starszych), części wieży spoczęły w Mundusie, a Środkowy Świt dobiegł końca. Każda kultura na Tamriel pamięta Środkowy Świt w jakiś sposób, głównie jako czas niewytłumaczalnej duchowej udręki. Kilka tekstów przetrwało ten ponadczasowy okres, wszystkie (co nie jest zaskakujące) sprzeczne ze sobą w odniesieniu do wydarzeń, ludzi i regionów. Niektóre mówią, że miały miejsce pewne wojny, niektóre mówią, że bogowie chodzili, a niektóre przypisują słońcu pewien kolor. Ale prawie zawsze źródła wydawały się sobie przeczyć. Nie wiadomo, czy Selektywa odniosła sukces, natomiast wszystkie zapiski które mogły zachowywać w sobie prawdę na temat tych wydarzeń, zostały zniszczone w trakcie Wojny Cnót, która sto lat później położyła kres Zakonowi Alesjańskiemu. Jedyne, co do czego wszystkie kultury są zgodne, to fakt, że z nieba spadło osiem gwiazd, jedna po drugiej.

Upadek

Podobnie jak ich prorok, Zakon Alezjański zdawał się odmawiać śmierci. Przetrwali prawie dwa tysiące lat (choć, jak zauważono powyżej, niektórzy uczeni podnoszą kwestie dotyczące osi czasu w trakcie Środkowego Świtu). Zakon Alezjański znacznie osłabł na skutek Thrassańskiej Plagi oraz odłączenia się Wysokiej Skały od Cesarstwa Alezjańskiego na skutek ekscesów Zakonu (królowie Bretonów wymówili posłuszeństwo cesarzowi, i choć Cesarstwo pod przywództwem Generała-Opata Priscusa Mactatora, dość prędko zdołało przemieścić swoje siły celem stłamszenia buntu, nie udało im się odzyskać kontroli nad Wysoką Skałą, nie mogąc przedrzeć się poza terytoria za Garnizonem Bangkorai). W wyniku tych działań w roku 2321 wybuchła Wojna Cnót, kiedy to Posiadłości Coloviańskie wykorzystały niezliczone rozłamy w praktykowaniu kultu Alessi i naparły na cesarstwo. Bunty wybuchły także w Wysokiej Skale, przez co, walczący z fanatykami, mieszkańcy zatoki Iliac stracili ponad połowę swej ludności. Klasztory były zrównywane z ziemią, niszcząc niemal wszystkie zapiski w nich przechowywane. Wojna ewentualnie skończyła się dziesięć lat później w 2331, wraz z upadkiem wielkiego klasztoru nad jeziorem Canulus, gdy Colovianie ostatecznie rozbili Cesarstwo Alezjan, kończąc z nim również czasy rządów Zakonu Alezjańskiego.