Auri-El

Posąg Auri-Ela z gry The Elder Scrolls V: Dawnguard

Auri-El, znany również jako Król Aldmerów, Smok Czasu – aedroth, meretyczny bóg czasu oraz wielki król Merów, za którym dawniej poszli na wojnę z ludźmi i ich bogami, przewodzonymi przez demona, Lorkhana. Kojarzony również ze słońcem i światłem, choć nie była to jego główna domena. Czczony powszechnie przez mery, najczęściej stawiany na pierwszym miejscu jako najważniejszy z panteonu, choć czasem wiara w niego jest przyćmiewana wiarą w Trinimaca, jego czempiona.

Będąc pierworodnym Anui-Ela jest zwany jego duszą, który z kolei był duszą Anu, Wszystkiego. Ludzie pierwotnie czczcili jego odpowiednika, Alduina, do dziś utrzymujacego się w religii nordów. W Cesarstwie uchodzi błędnie za elficką wersję Akatosha, tak że dziś nawet elfy zwykły tak go nazywać. U ludzi częstym jest utożsamiać boga czasu z formą smoka, których jest ojcem, jednak u elfów przybierał on najczęściej formę im samym podobną, często przedstawiany z towarzyszącym mu wielkim orłem. Bardzo rzadkim jest znaleźć kapliczki poświęcone Auri-Elowi, które przedstawiają smoka, zamiast typowej wirującej tarczy słonecznej.

Historia

Narodziny i udział w stworzeniu

Powstał jako pierwszy pierwotny duch spośród kawałków wyciętych z Anui-Ela przez Sithisa, będąc jedną z nowych nieznanych sił, sączących się przez Aurbis, czasem. Był on potężny i dumny, nawet dochodząc niebezpiecznie blisko próżności, która to przyczyniła się do jego jedynego z błędów.

Sithis zauważył bowiem, że duchy które stworzył rozszarpując Anui-Ela, nie umierają jak wszystkie rzeczy powinny, więc posłał ku nim do kosmosu swego syna, Lorkhana, by ten zmienił ten stan rzeczy. Lorkhan zyskał zaufanie duchów, obiecując im stworzenie świata, w którym mogli być oni stwórcami nowych idei. Wizja Mundus wymagała od duchów tylko oddania małej części siebie na potrzeby stworzenia tej utopii. Wiele duchów z miejsca odrzuciła pomysł okaleczania samych siebie za absurd, duchy te, dziś zwane daedrami, zachowały przez to swą pierwotną potęgę. Auri-El mimo oporów, był oczarowany Lorkhanem, gdy ten uderzył w jego pychę i zagwarantował mu tytuł Króla tego nowego świata, przystał więc na ten pomysł.

Planetarium z Summerset z gry The Elder Scrolls: Legends

W momencie stworzenia duchy poczuły jednak, że z częścią mocy tracą coś więcej, coś co ich przerażało. Magnus, architekt tego świata, spostrzegł zagrożenie i uciekł ku Aetheriusowi nim to utracił, za nim poleciały miliony innych, zwane dziś magna ge, wybiły one dziury w firmamencie, słońce i gwiazdy wpuszczając światło-magię do Aurbis. Te duchy, które zostały włączając Auri-Ela, zauważyły iż stały się śmiertelne, potężniejsze, później zwane aedrami, wciąż mogły trwać wiecznie, o ile nie zostały zabite, lecz pomniejsze, ehlnofey, nie utrzymałyby swej formy, ewentualnie ginąc od starości. Mundus, okazał się pułapką Lorkhana, gnijącym Domem Sithisa w Otchłani wieczności.

Wojna Aedr

Łuk Auri-Ela, którym to posłał serce Lorkhana ku wodom Nirnu, z gry The Elder Scrolls V: Dawnguard

Auri-El w tym czasie zaczął służyć ludowi Dawnych Ehlnofey, przodkom merów, za króla, który poprowadził ich przeciwko zdradzieckiemu Lorkhanowi. Owe, powoli zmieniające się, duchy zachowały swe mistyczne zwyczaje i pamięć kim są. Lorkhan znalazł niektóre z aedr, którym nie przeszkadzała śmiertelność i uparcie się bronił przed atakami Auri-Ela i sprzymierzonych z nim aedr. Z Auri-Elem stanęli jego małżonka, Mara, jego wojowniczy czempion, Trinimac, jego skryba, Xarxes, a także Jephre, Syrabane i Phynaster. Wojna przeciągała się, a Dawni Ehlnofey z Aldmeris postępowali w swym oblężeniu Wędrownych na Altmorze i choć zostali w końcu odparci, Trinimac pobił i uwięził Lorkhana.

Ku sądowi nad Lorkhanem zbudowano Adamantową Wieżę. Gdy zebrali się elficcy bogowie ozpoczął się Zjazd,, uznał on Lorkhana winnym oszustwa i kradzieży mocy pierwotnych duchów. Trinimac miał dokonać na Lorkhanie egzekucji, wyrwał w tym celu demonowi jego serce, lecz gdy próbował zakończyć jego żywot, serce wyśmiało wojownika, chełpiąc się że będąc związanym z Mundus, Lorkhan jest w nim nieśmiertelny. Aedra zdecydowali się więc zesłać stwórcę do świata śmiertelnego, tułającego się niczym duch bez ciała. Auri-El nadział pozbawione ducha serce na grot swej strzały, strzelając ze swego łuku w dal poza horyzontem i wszelkim lądem. Następnie Auri-El i inni bogowie opuścili Mundus i wznieśli się ku Aetheriusowi, ustanawiając siły, które miały pozwolić temu światu trwać tak długo jak tylko mógł z dala od Sithisa.

Stworzenie Akatosha

Ayleidzi w swej herezji elfickiej religii, czcili zarówno słuszne Aedra jak powinni, oraz groźne daedra, co zmusiło Auri-Ela, by ukarał dzikie elfy. Ludzcy niewolnicy już dawno przejęli religię swych władców, a jedna z niewolnic o imieniu Alessia, modliła się do niego szczególnie bojaźliwie, Auri-El objawił się jej więc i zawiązał z nią pakt, dając jej swą smoczą krew by krążyła w żyłach jej i jej potomków, dając jej siłę do przeprowadzenia buntu niewolników.

W 1E 242 wybuchł bunt i zakończył się zwycięstwem niewolników, oddając Cyrodiil w ręce Alessi. Alessia w ramach kompromisu między przywiązanych do elfickiego panteonu nede i sceptycznym wobec niego sprzymierzonych nordów, wyprowadziła elegancką syntezę obu religii. W tej nowej religii Ośmiu Bóstw, Auri-el był przedstawiany w formie niejako splecionej z norskim bogiem Alduinem, który nadał mu smoczy aspekt.

Wczesnie w III w. 1E, imga o imieniu Marukh założył swą religijną organizację zwaną Marukhacką Selektywą, gdy doznał wizji bogini Alessi, objął on wówczas rzeczywistą władzę nad Cesarstwem Alezjańskim, umniejszając rolę cesarza. W swojej nienawiści do elfów wypowiedział im świętą wojnę. Usunął z panteonu wszelkie elfickie naleciałości, jednak to jeden z jego następców w XII wieku, arcyprałat Fervidius Tharn, z pomocą wywołanego wyłomu smoka pociął Auri-Ela na kawałki, i poskładał go z jego skrawków tworząc czysto ludzkiego sztucznego boga Akatosha, istotę której wiara przyćmiła wiarę w Auri-Ela, ostateczne zwycięstwo nad elfami.

Kult

Altmerowie i bosmerowie

Posąg Auri-Ela z gry The Elder Scrolls Online: Summerset

Większość klanów altmerów i bosmerów twierdzi, że pochodzi w prostej linii od Auri-Ela. Bazując na meretycznej tradycji, podług której aedra są mistycznymi przodkami elfów, nie będąc bezpośrednio przodkami w sensie genealogicznym tylko w sensie autorytetu, za którego ideologią podążają od wieków.

Auri-El zasłużył sobie na tą wdzięczność u elfów, po tym jak pomścił oderwanie przodków aldmerów od duchowego świata i pokierował ich, w mitycznych czasach, przeciwko chmarom mutantów Lorkhana, pokonując wrogą armię i zakładając pierwsze królestwa aldmerów: Stare Ehlnofey i Altmorę.

Potem udał się do razem z innymi aedrami udał się do Aetheriusa, pozostawiając swe nauki elfom, by ci zdołali przetrwać w tym przeklętym świecie, utrzymując się jak najbliżej idei swych pierwotnych form.

Khajiitowie

U khajiitów, Auri-El zwany jest Alkoshem, Smoczym Królem Kotów, czy też Zwykłym Dużym Kotem. Pochodzi on z elfickiego dziedzictwa ludu Elsweyr, w dawnych czasach powstrzymał napaść Pelinala Białorękiego, który zyszcząc wszystkim elfom śmierci, niemal doprowadził koci lud do wymarcia.

Falmerowie

Wewnętrzne sanktuarium Auri-Ela z gry The Elder Scrolls V: Dawnguard

Szczególną czcią obdarzali Auri-Ela falmerowie, którzy uznawali to za cel w życiu stać się jednią z tym bogiem. Zbudowali dla niego wspaniałą świątynie w górach Druadach, wspanialsza niż te które stawiali innym bogom. Prowadziła do niej długa trasa pielgrzymkowa, z licznymi kapliczkami jako przystankami po drodze. Pielgrzymi mieli się na tej trasie zmierzyć nie tylko z siłami przyrody, ale też i z testem swej wiary. W każdej z kaplic mieli otrzymać nauki i mantrę od ichniejszych kapłanów, a także zaczerpnąć wodę z każdej z kaplic i z coraz cięższym ciężarem wspinać się ku sanktuarium, gdzie woda miała zostać rytualnie wylana.

Wielu nie udawała się ta sztuka, a powrót do swoich wiązał się częściej z losem gorszym niż gdyby zginęli na ścieżce do boga. Byli pogardzani przez całe społeczeństwo i zepchnięci w cień, resztą swych dni żyjąc we wstydzie i żalu. Ci którym udało się dotrzeć do sanktuarium w górach często tracili część siebie po drodze, czasem popadając w szaleństwo. Jednak wszyscy, którzy przetrwali wędrówkę, czuli ulgę i zadowolenie gdy stając u kresu swej podróży doznali jedności ze światłem Auri-Ela.

Ayleidzi

Posąg Auri-Ela z gry The Elder Scrolls IV: Oblivion

Mało znana jest religia ayleidów, poza tym iż czcili zarówno elfickie aedra jak i niektóre daedra. Ceniąc sobie światło cenili sobie kontakty z daedrycznym księciem energii, Meridią. Prawdopodobnym jest więc, że podobną czcią obdarzali Auri-Ela, łączonego ze słońcem i światłem, którego posągi można znaleźć jeszcze dziś na terenie całego Cyrodiil, pośród niszczejących ruin dzikich elfów.

Zaszczepili również swą wiarę pośród zniewolonych przez siebie Ludzi, dla których również Auri-El również stał się głównym bóstwem. Ewentualnie uznał Ludzi za godniejszych jego łask i nadał przewodzącej buntowi przeciw ayleidom, niewolnicy Alessi, cześć swej krwi, a wraz z nią siłę by pokonać elfy.

Ewentualnie posmakował jednak wdzięczności tego ludu, gdy został okaleczony przez alezjańskich kapłanów, tworzących z niego swego, pozbawionego elfickiej skazy, boga, Akatosha.

Galeria

Posąg Auri-Ela z gry The Elder Scrolls Online

Kapliczka Auri-Ela z gry The Elder Scrolls V: Dawnguard

Kapliczka Auri-Ela z gry The Elder Scrolls Online

Ciekawostki

• Imię „Auri-El” jest połączeniem słów „auri” (łac. złota – D. złoto), oraz „el” (heb. bóg), dziwnie brzmiący zbitek „złota bóg”, wynika najprawdopodobniej z przyczyn estetycznych. Usuwając dywiz otrzymuje się „Auriel” w którym to słowo powstałe z przedrostka „auri-” (łac. złoty; uchowaty) daje epitet „złoty bóg”.