The Elder Scrolls Wiki
Advertisement
Lupius & Antonia Gratas (Online)

Cesarski mężczyzna i cesarska kobieta z gry The Elder Scrolls Online

Cesarscy, znani również jako Cyrodiilowie[1] lub Cyrodiilijczycy[2] czy Cyro-Nordowie[1] rasa zamieszkujących Cyrodiil ludzi, znanych ze swego zaawansowanego poziomu cywilizacyjnego[3], będącego bazą dla trzech cesarstw[2], u szczytu swej potęgi zajmujące cały kontynent Tamriel[4].

Cesarscy nie są rasą jednolitą, jest podzielona ona na dwie główne nacje, żyjących na południowym-wschodzie i w centrum Cyrodiil, Nibenejczyków, uznawanych za podstawę kultury cesarskiej, i pochodzących z zachodu Colovian, których zaradność i tradycje wojskowe są bazą gospodarki i wyglądu armii. Oba ludy są diametralnie różne, pod względem wyglądu, kultury i historii, często nawet odnosząc się do siebie z niechęcią, lecz są traktowani jako należący do jednej rasy[1].

Są ludźmi wykształconymi i zaradnymi, przez swoje talenty krasomówcze uchodząc za dobrych dyplomatów i kupców. I choć posturą są o wiele cherlawsi od pozostałych ras, nie posiadając przy tym znacznego talentu magicznego, na arenie starć międzynarodowych nadrabiają dyscypliną, zmyślnymi taktykami wojennymi i wykorzystywaniu nowszych technologii[3], zarówno na polu zmagań fizycznych jak i magicznych[5].

Wygląd[]

Cesarscy nie posiadają szczególnych cech wyglądu, poza smuklejszą i lżejszą od większości ras ludzkich budową ciała[3], oraz częstym występowaniem rudego i brązowego ubarwienia włosów[6][7]. Poza cesarstwem można spotkać mocno opalonych legionistów[8], lecz nie jest to typowe dla zwykłych mieszkańców Cyrodiil[6][7], o ile śniadawa skóra może występować u mieszkańców Colovii[7][8], to już, stanowiący większość populacji, mieszkańcy Nibenay są najczęściej opisywani jako chorowicie bladzi[6][7][9][10], nie mówiąc już o, niemalże nie będących do odróżnienia od Nordów, mieszkańcach północnego skrawka regionu stanowiącego Hrabstwo Brumy[6][11].

O ile wśród Nibenejczyków dość często występują rude włosy[6][7][9][10], to Colovianie zwykle charakteryzują się brązowymi[7][8], bardzo rzadko posiadając je w kolorze blond[6][12][13][14]. Zabarwienie oczu choć najczęściej u wszystkich cesarskich podpada pod odcienie brązu, to u Nibenejczyków częstym jest występowanie niebieskiego pigmentu[6][7][9][10], a u Colovian zielonego[6][13][15], z rzadziej występującym niebieskim[12].

Kultura[]

Zobacz: Nibenejczycy#Kultura i Colovianie#Kultura

Tożsamość[]

Colovian 2 (Pocket Guide to the Empire, First Edition)

Colovianin z Pocket Guide to the Empire, First Edition

Kultura Cesarskich przez wzgląd na bycie nakładaniem ideologii i historii więcej niż jednej nacji jest nader skomplikowana. Choć cała administracja, gospodarka i wszelkie działania wojenne oraz dyplomatyczne, są oparte w coloviańskich ideach honoru i siły, wiążącą się z dyscypliną i ogładą reprezentujących Cyrodiil namiestników oraz żołnierzy, wiązaną z bogobojnością i prawością w stosunku do Bóstw, to od tysiącleci kulturą dominującą w Prowincji Cesarskiej jest ta należąca do Nibenejczyków. Jest ona diametralnie różna od tego[1], co mogą postrzegać mieszkańcy innych prowincji Cesarstwa u zaprowadzających pokój w ich regionie żołnierzy i dyplomatów[8][16], często granicząca z dzikością. I choć większość dynastii Cesarszy Cyrodu pochodziła z rodów coloviańskich, po objęciu tronu w Mieście Cesarskim, bardzo szybko przyjmowała ich kulturę, czyniąc znikomymi wpływy Colovian na politykę wewnętrzną państwa[1].

Nibenese 2 (Pocket Guide to the Empire, First Edition)

Nibenejczyk z Pocket Guide to the Empire, First Edition

Ci sami Nibenejscy obywatele, którzy nacodzień przechadzają się ulicami Cesarskiego Miasta, w eleganckich ubiorach, toczący ideologiczne dysputy, są ludźmi lubującymi się w mistycznych rytuałach ku czci zarówno cesarskiej Dziewiątki Bóstw jak i niezliczonych duchów przodków i przyrody[1], wliczając kulty Daedr[17] i idei, wszystkim oddając część na równym poziomie. W społeczeństwie ichniejszej kultury najwyższą pozycję prócz Cesarza i miejskich lordów, zajmują głównie kapłani i magowie, utrzymujących szalone tradycje wyciągnięte z czasów Cesarstwa Alezjańskiego[1], nie uciekając op wiecznych intryg i spisków. Od nich też wywodzi się pierwsze spisane prawo, wciąż bazowane na Doktrynach Alezjańskich z Pierwszej Ery, przez wielu uznawanych za okrutne[18]. Choć stolica jest lśniącą metropolią, to jest ona jedynym miastem, w którym na pierwszy rzut oka nie widać ich zamiłowania w dzikości, z resztą populacji żyjącą w zarośniętych dżunglą zaniedbanych miastach oraz ostępach tego pierwotnego lasu[6]. Słyną ze swej dumy, pyszniąc się wiedzą iż są sercem kulturowym całego znanego świata[1], patrząc z pogardą nie tylko na rasy zwierzokształtne i elfickie[6][19][20][21], ale również i inne rasy ludzkie, wliczając również i należących do ich rasy mieszkańców Colovii[21][22], a nawet okolic Cheydinhal[23].

Prócz samych Colovian i Nibenejczyków, w kulturze Cesarskiej występują inne pomniejsze grupy kulturowe, jak choćby będące pod wpływem nibenejskiej kultury, leżące na wschodzie Cheydinhal, które jednak jest bardziej przyjazne obcym, będąc pod ciągłym naporem imigrantów z Królestwa Morrowind[23], do tego stopnia że miejscowa dynastia rządzących obecnie składa się z linii Dunmerów[6]. Na północy zaś leży Bruma, która od tysięcy lat znajduje się pod wpływem Nordów z Królestwa Skyrim[24], obecnie większość mieszkańców tego hrabstwa składa się z Nordów, albo jest nie do odróżnienia od nich, zarówno pod względem fizjonomii jak i przyjętych zwyczajów[6].

Religia[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Architektura[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Technologia[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Historia[]

Proto-Cesarscy[]

Ayleidzka niewola[]

Choć Cesarscy jako jednolita i wyodrębniona rasa nie istnieli do czasów Drugiego Cesarstwa, to leżące u ich podstaw rasy ludzkie i ich historia ukształtowały ich tożsamość[1]. W Erze Meretycznej i połowie początku Ery Pierwszej, w Cyrodiil żyło wiele ras ludzkich głównie Nede, lecz też i inne, pośród których można zaliczać Keptu, Ge, Ket, Al-hared czy Al-gemha, wszyscy będący tam pozyskiwani na potrzeby Imperium Saliache przez ayleidzkich łowców niewolników. Nie wszystkich z nich czekał niewolniczy los, niektórzy służyli jako materiał na rzeźby z kości i mięsa, obiekty polowań, źródła narkotyków czy ofiary dla daedrycznej[25] bogini światła, Meridii[26].

Trwałoby to do czasu gdy jedna z niewolnic z Sardavar Leed[25], Alessia, nie wzniosła by modłów do elfickiego boga, Auri-Ela, i nie zawiązała z nim paktu, na mocy której przekazałby swoją smoczą krew jej, a przez nią jej potomkom, którzy poprzez Chim-El Adabal i Smocze Ognie mieli sprawić by pomagające elfom Daedra nie mogły swobodnie przebywać w tym świecie podług uznania. W której żyłach płynęła teraz krew Smoka[27], Alessia, przeprowadziła pierwszy ludzki bunt w jej rodzinnym Sardavar Leed[25], który później przerodził się w bunt wszystkich ludzi w Imperium Saliache[28]. Z pomocą przybyli jej, syn Kyne i przyszły kochanek Alessji, Morihaus, oraz szalony i niezwyciężony boski duch, Pelinal Białoręki[29]. Wraz z nedyckimi[25] i minotaurzymi niewolnikami[30], a także sprzymierzonymi norskimi siłami[2], doprowadziła do końca uciemiężenia ludzi w Cyrodiil w 1E 242[28], po zajęciu Wieży z Białego Złota, serca Imperium[31].

Nedyckie państwa[]

W 1E 243, Alessia utworzyła Pierwsze Cesarstwo, później od niej nazwane Alezjańskim[32], w której żyli zarówno ludzie jak i elfy[31], jeśli gotowe byłyby odrzucić wiarę w Daedra[33]. Ustanowiła ona tam również nową religię Ośmiu Bóstw, syntezę elfickiego panteonu jak i norskiego[28]. Obejmowało ono z początku wszystkie tereny byłego Imperium Saliache i tak pozostało na jakiś czas po jej śmierci w 266[34], w okresie panowania jej syna Belharzy[30] kiedy to imski prorok Marukh[31], oznajmił iż miał wizję Alessi, która podług niego miała być jedyną prawdziwą boginią, awatarem Auri-Ela[1], nakazywał on wybicie Merów[31] jak i zwierzokształtnych Minotaurów[30], co spodobało się, w większości nedyckiemu, ludowi[1], tak że w roku 361, za czasów cesarza Ami-Ela, syna Belharzy[35], przewyższyli oni jego siłą polityczną[30] ustanawiając jego organizację, Marukhackiej Selektywy[36], głównym organem władzy państwa[30].

Fanatyczne oddanie jedynej bogini i tępienie ras innych niż ludzkie lub małpie, sprawiło że Zachód odseparował się od Cesarstwa, tworząc Posiadłości Coloviańskie[1], gdzie tępione rasy były mile widziane[37], a monoteistyczna cesarska religia nie znalazła swego miejsca[1]. W tym samym wieku Pierwsze Cesarstwo Nordów zajęło Posiadłości jak i całą północ Cesarstwa, sięgając aż po Nibenay, lecz w wyniku Wojny o Sukcesję upadło w 420, uwalniając oba państwa Cyrodu[24]. Drugim państwem, które przed 448 odseparowało się od Cesarstwa było Królestwo Skingrad, szybko zasymilowane w Coloviańską kulturę odseparowując się od Wschodu[37], niewłasnowolnie dokonało tego i Złote Wybrzeże, które odcięte od Cesarstwa przez jakiś czas znajdowało się na terenie Dziczy[38], by potem będąc włączonym w Posiadłości Coloviańskie[1].

Schyłek cesarstwa Nede i okres przejściowy[]

Uszczuplone do Wschodu Cyrodiil, Cesarstwo i ograniczone fanatyczną religią, której słowo było prawem, prawie że nigdy nie uzyskało stabilnej ekonomii[1], tylko za czasów cesarzowej Hestry w XI wieku[39] uzyskując niektóre z terenów Skyrim[40], gwarantując bezpieczeństwo od piratów Argonii[41], oraz pozyskując sobie lenno Wysokiej Skały[42]. Po 2200 Colovia zyskiwała coraz to większe polityczne siły na kontynencie, gdy dowodząc Flocie Wszystkich Flag anvilski król Bendu Olo poprowadził armie Tamriel przeciwko Sloadom na Thras, skąd nasłali na kontynent swą straszliwą plagę[1]. Nedyckie Cesarstwo jednak upadło w roku 2331[34], gdy coloviańskie wojsko wkroczyło na tereny Alezjan, po dziesięcioletniej Wojnie Cnót, gdy zakony Alessji, walczyły o to, które z nich słuszniej oddawało jej cześć. Przez następne 272 lata, Colovia utrwalała swą władzę, a skupione wokół Nibenay dawni Alezjanie ustanowili swą magokrację, w końcu ruszając gospodarkę, mogąc skupić się na handlu i zakazanej wcześniej uprawie roli[1].

Pod jednym Cesarzem[]

Dynastia Cyrodiil[]

Gdy w 2703, Coloviański generał Reman zjednoczył lud Colovii i Nibenay przeciwko zagrażającej Cyrodiil[1], akavirskiej inwazji obecnie okupującej Królestwo Skyrim[43]. Armia Cyrodu przez jakiś czas zmagała się z siłami Tsaesci, dopóki nie odkryła gdzie mniej więcej znajdował się obóz dowódców inwazji. Gdy skupili się na okolicach Bladej Przełęczy w górach Jerall, żołnierze wężoludzi otrzymali rozkaz poddania, nim siedziba przywódców mogła zostać odnaleziona[44]. Remana doszły w tym samym roku wieści o przygotowaniach elfów z Summerset do ataku na sojusz Colovian i Nibenejczyków, wierząc iż jest to odrodzenie ludzkiego imperializmu. Reman stworzył więc w odpowiedzi tak nieupragnione przez elfy Drugie Cesarstwo. Ten to moment wyznacza początek historii rasy Cesarskich[1]. Ponadto Reman przedstawił akavirskim jeńcom opcję przyłączenia się do niego, budując elitarną armię Cesarza, Smoczą Straż[45]. Owi Tsaesci w przyszłości zajmować mieli wysokie pozycje państwowe, oraz przynieśli ze sobą bogate tradycje wojskowe, budując podstawy dla Legionów, a nawet wprowadzili smoczą symbolikę państwową, wnosząc wielkie zmiany do cesarskiej kultury[1].

Reman Cyrodiil jak jego alezjańscy przodkowie przed nim zasiadł na Rubinowym Tronie, oraz przywrócił zaginione ryty noszenia Chim-El Adabala oraz rozpalania Smoczych Ogni[44]. Jeszcze w roku swego dojścia do władzy, wciągnął do Cesarstwa ludy Skyrim i Wysokiej Skały[1], a kilka lat później podbił Valen[46]. Zaś jego potomek Reman II rozciągnął Cesarstwo do swej ostatecznej formy, zajmując Hammerfell, Elsweyr i Czarne Mokradła[47], oraz otrzymując hołd od Summerset[46]. Złota Epoka drugiego Cesarstwa, widziała nawet cesarski program kosmiczny, w którym Mananauci za wstawiennictwem cesarza, wyruszali w ekspedycje przez Otchłań k Aetheriusowi[48]. Lecz Reman i jego potomkowie wiedzeni ambicją[47], nieskutecznie przez osiemdziesiąt wyniszczających lat wiedli wojnę z Królestwem Morrowind[49], która skończyła się tylko gdy ostatni z dynastii Cyrodiilów, Reman III, nie został zamordowany, a jego miejsca nie zajął jego akavirski potentat Versidue-Shaie[50].

Rządy węży[]

Okres Akavirskiego Potentatu, rozpoczęty w roku 2E 1, kończąc Pierwszą Erę w 2920 by uhonorować koniec ery rządów ludzi[50], początkowo był spokojny, a lud Cesarstwa bez znanych problemów przystał na władzę w rękach wężoludzi, jednak w 2E 283, rozpoczęły się rebelie we wszystkich prowincjach, niechętnych płacenia podatków, ani wydawania poborowych. W 2E 321 Versidue-Shaie zmiażdżył rebelie, lecz wysuszył przez to prawie do cna zasoby cesarskiego skarbca, podobnie jak i jego przeciwnicy zużyli swe majątki, powodując ich niemożność spłacenia zaległych podatków. Cesarstwo stanęło przed groźbą bankructwa, widmo upadłości oddalił kuzyn potentata, który zaproponował mu założenie organizacji najemników, mającą za zapłatę bezpośrednich zleceniodawców ochraniać lud Tamriel, w miejsce opłacanych przez Cesarstwo strażników. Organizacja ta wkrótce przerodziła się w Gildię Wojowników, której powodzenie przekonało potentata do podpisania Ustawy o Gildiach z 2E 321, na której mocy ustanowiono, lub, w przypadku Gildii Magów, zalegalizowano, liczne gildie, ostatecznie ratujące ekonomię państwową i budujące symboliczne dla cesarskich rządów międzynarodowe organizacje[51]. Potentat został zamordowany przez Morag Tong w 2E 324, a pyszne ich zachowanie w okolicznościach zabójstwa, spowodowało że arystokracja cesarska zażądała ich wytępienia w granicach Cesarstwa. Pozostali po Morag Tong, niewtajemniczeni w tradycje dunmerskiej organizacji, wkrótce pod przywództwem Nocnej Matki, utworzyli Mroczne Bractwo, nielegalną gildię zabójców równie znamienną dla cesarskich rządów jak gildie działające w świetle prawa[52].

Syn Versidue-Shaie, Savirien-Chorak, miał tendencję do stwarzania dyplomatycznych stosunków wobec swych prowincji, przyznając im odebrane przez ojca prawa do organizacji własnych armii[51], jako jedyny władca przyznał też Orsinium tytuł Cesarskiej Prowincji, jako pierwszy przyznając orkom cesarskie obywatelstwo[53]. Nieważne jak szlachetne były to akty, umożliwiły one ostateczny rozpad Cesarstwa, gdy został on i jego rodzina wymordowani przez Morag Tong w 2E 430. Pomijając odłączenie wszystkich Prowincji w powstałym chaosie[52], Cesarscy ponownie podzielili się terytorialnie na Zachód i Wschód[1].

Bezkrólewie[]

Samozwańcy[]

Po roku 2E 430 nastało Bezkrólewie[52], Colovianie kilkakrotnie wznawiali swoje Posiadłości Coloviańskie, jednak w formie ostatecznie rozbitych na północne i południowe, jako że rdzenne dla nich Falkret przez ponad 600 lat Drugiego Cesarstwa utrwaliło swój status jako region prowincji Skyrim[1]. Cesarstwo również wznawiało swe działanie, ograniczając się w najlepszych latach do całości Cyrodiil, pod rządami uzurpatorskich Cesarzy[7]. Pierwszym z nich był Attrebus, który wypędził wszystkich Tsaesci z Cesarstwa, a jego rządy wywarły wystarczający wpływ by, do końca tego okresu, Rubinowy Tron nazywany był tronem Attrebusa. Nieznane jest jednak czy Cesarstwo trwało po nim w trybie ciągłym[54].

Następnym z Cesarzy był pochodzący z Pogranicza, Durcorach Czarny-Kaczor[22], który rozpoczął dynastię Longhouse[55], niekoniecznie lubianą przez niebenajską arystokrację, głównie przez rodzinę Kanclerza, Abnura Tharna. Mógł mieć na to wpływ fakt, że Durcorach wżenił się w ród Tharnów[22], i choć uczynił tym swych następców czystej krwi nibenejczykami, wciąż byli oni wzgardzeni przez cesarską szlachtę[56]. Durcorach próbował zająć Wysoką Skałę, i choć z początku mu się to udawało, poza nieudanym oblężeniem Wayrest, on i wojska cesarskie wpadły w potrzask pod Daggerfall, gdzie Cesarz zginął[57] w 2E 542[58]. Dynastia Longhouse zakończyła się w 2E 577, po zamordowaniu wnuka Durcoracha, Cesarza Leovica[22], po jego edykcie legalizującym kult daedryczny[59], zginął on z rąk swego byłego coloviańskiego stronnika Varena Aquilariosa, działającego w spisku z Abnurem Tharnem. Kanclerz oddał mu rękę swej córki Clivii Tharn, byłej małżonki Leovica, nadając mu tym samym prawo do tronu[22].

Wojna ze światem[]

Varen jednak pragnął rozpalić Amuletem Królów Smocze Ognie, nie posiadając smoczej krwi, w pokonaniu tej przeciwności pomagał mu nekromanta Mannimarco, jednak miał on ukryty cel sprowadzenia Molag Bala do Tamriel, co mu się ewentualnie udało[60] w roku 2E 579[55]. W wyniku wybuchu mocy daedrycznej cesarz zniknął oraz odprawiono mu symboliczny pogrzeb, podczas gdy na tronie jako regentka zasiadła cesarzowa Clivia Tharn[59]. W wyniku wkroczenia daedrycznych sił do Mundus zwanym Zlaniem Płaszczyzn, w 2E 580 nastała[61] Wojna Sojuszy jak pozostałe rasy skupione w trzech tworach politycznych walczyły o zajęcie Rubinowego Tronu[62]. Tron przechodził często z rąk do rąk, tak że między rokiem 2E 582[63], a 583[64], niezliczona ilość osób nosiła tytuł Cesarza, z których żadne z imion nie zapisało się w pamięci potomnych[65]. Ewentualnie siły Molag Bala zostały odparte[66], a Cesarstwo ponownie uległo rozpadowi. Posiadłości Coloviańskie powstały ponownie, rozdzielając na nowo Zachód od Wschodu[1].

Wartym wspomnienia jest krótki okres gdy Cesarskie Miasto znajdowało się w rękach Kamalów, ostałych po wydarzeniach Drugiej Inwazji Akavirskiej, spośród których nieznany dowódca tych niedobitków, zasiadał na tronie tytułując się Cesarzem[54].

Powrót smoczej krwii[]

W IX wieku Drugiej Ery, coloviański król Falkret, Cuhlecain, wyprowadził kampanię celem ponownego połączenia podzielonych Posiadłości Coloviańskich, musiał jednak obronić swą suwerenność przed zarówno dzikimi Pogranicznikami, jak i Królestwem Skyrim, sprzymierzając się ze Skyrim wypowiedział więc wojnę Pograniczowi. W kulminującej bitwie pod Starym Hrol'dan, bretoński generał Cuhlecaina, Hjalti Wczesna-Broda przeszedł przez pole walki otoczony tajemniczą burzą, z którą miał poprzedniej nocą rozmówić się w swym namiocie. Burza zburzyła bramę i mury miasta umożliwiając pokonanie wroga, a norscy wojownicy, świadkowie wydarzenia, poznali w burzy moc[67] Thu'um[1], zapomnianej przez norski lud od czasów Pierwszej Ery[24], ogłaszając Hjaltiego, najwidoczniej użytkownika tej mocy, Talosem co oznacza w ich języku „Burzową Koronę”. Choć w rzeczywistości burzą był próbujący ukryć swą nieumarłą aparycję starożytny norski król Ysmir Wulfharth, lecz nie zostało to oznajmione Nordom, czym Cuhlecain posiadł gwarancję ich zaufania, w postaci młodego Bretona[67].

Z zagwarantowanym spokojem od północnej granicy, Cuhlecain rusza na południe gdzie, ze swym generałem i mocą jego tajemniczego sprzymierzeńca, jednoczą Colovię w niecały rok. Nie jest jednak świadomy tego że Hjalti chce wykorzystać zarówno jego jak i Ysmira, marząc o Rubinowym Tronie. Cuhlecain miał mu pozwolić na bezpieczne dotarcie przez Colovię do Cesarskiego Miasta, gdyż jej lud nie ufał cudzoziemcom, a Wulfhath miał mu użyczać mocy swego głosu. Coloviański zdobywca widział w tym możliwość zaprowadzenia pokoju dla całego Cyrodiil, a nieśmiertelny król wizję swej zemsty na Mrocznych Elfach, za swą zdradę sprzed wieków. W 2E 854 zbrojnie wmaszerowują do Miasta, zmuszając do poddaństwa broniących go magów bitewnych i w końcu zajmując je, lecz nim Cuhlecain zdążył zostać koronowanym na Cesarza, zostaje potajemnie zabity przez Hjaltiego, a on sam zrzuca winę na jego licznych wrogów, którymi wciąż byli coloviańscy władcy. Hjalti Wczesna-Broda zostaje koronowany w jego miejsce przez swego maga bitewnego, Zurina Arctusa, przyjmując imię Tiber Septim. Nieznanym jest czy, pochodzący z Alcaire[67], Hjalti wiedział o swym pochodzeniu od starożytnych cesarzy smoczej krwi, czy było to tylko zrządzeniem losu, że potomek Alessji jakoś dotarł na jej tron i ponownie z użyciem Amuletu Królów rozpalił Smocze Ognie[68], lecz wiadomym jest że po latach niestabilnych rządów, nowe Trzecie Cesarstwo Cyrodiil w końcu ujrzało powrót, namaszczonej przez Akatosha, linii cesarskiej[1].

Panując nad światem[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Relacje z innymi rasami[]

Propaganda maluje ich jako ludzi, którzy dbają o swych wasali traktując wszystkich równo i dzieląc się ze wszystkimi nacjami swymi zdobyczami cywilizacyjnymi, jednak trafia ona głównie w serca mieszkańców Cyrodiil, zadowolonych z takiego ich przedstawienia[2], podczas gdy większość prowincji otwarcie odrzuca kulturę cesarską[39][41][49][69][70], by w przychylnym momencie bez sentymentu odeprzeć najeźdźcę[71][72]. Najczęściej osobami, którym podobają się rządy cesarskie są ci, którzy widzą w nich szanse na poszerzenie majątku i władzy[73], lub pospólstwo pozbawione ideologii, wiążących je z tym, a nie innym stronnictwem[8].

Jedynie Bretonowie, od wieków znani ze swych korzystnych kontaktów z cesarskimi[35], oraz Nordowie, postrzegający cesarską kulturę jako przeplatającą się z ich kulturą, częściowo z niej wynikającą[24], posiadają jakieś, acz słabe, więzi sentymentalne z Cesarstwem[8]. W Hammerfell dochodzi natomiast do ekstremalnego oddania najbardziej fanatycznych członków jednej z głównych frakcji politycznych zwanej Przodkami, którzy uznają Cesarstwo za stronę, która wspiera ich w ich walce z frakcją Koronnych, obecnie reprezentującą przywiązanie do redgardzkich tradycji[74].

Galeria[]

Ciekawostki[]

  • Cesarska kultura, architektura i militaria bardzo przypominają wymienione aspekty kultury rzymskiej.
  • Rasa Cesarskich pojawiła się pierwszy raz w serii wraz z grą The Elder Scrolls Adventures: Redguard, a w grywalnej wersji w grze The Elder Scrolls III: Morrowind. Wcześniej mieszkańcy Cesarskiej Prowincji nie posiadali żadnej przypisanej rasy, sprawiając że region był tyglem wszystkich pozostałych ras.

Zobacz też[]

Nawigacja[]

Rasy
Ludzie AkaviriAl-gemhaAl-haredAtmoranBretonCesarskiGeGigantHorwalliKeptuKetKothringiNedeNordOrmaRedgardYerpest
Merowie AldmerAltmerAyleidBosmerChimerDunmerDwemerFalmerLeworęczny elfMaormerOrsimer
Zwierzokształtne ArgonianinDreughGrahlGreat TurtleImgaJaszczurowiecKa Po' TunKhajiitKrukLilmothiitCzłowiek-ptakMinotaurSloadTang MoTsaescinienazwana psia rasanienazwana szczurza rasaJaszczurze Byki
Goblin-ken GoblinGremlinOgrRiekling
Faerie Błędny ognikCentaurChonusGargulecGheateusIllyadiLodowy olbrzymNephrineNereidaNimfaNixadPixieSygriaSylphimTroll
Et'Ada AedraDaedraEhlnofeyHistMagna GeSmokWiła
Pozostałe HarpiaKamalLamiaMedusa
Inne rodzaje istot rozumnych
Likantropy DzikołakKrokodylołakLwiołakNiedźwiedziołakNietoperzołakRekinołakSępołakWilkołak
Nieumarli DraugrDuchLiczWampir

Przypisy[]

  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 Pocket Guide to the Empire, First Edition: CyrodiilImperial Geographical Society, 2E 864
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: CyrodiilImperial Geographical Society, 3E 432
  3. 3,0 3,1 3,2 Opis Cesarskich z gry The Elder Scrolls III: Morrowind
  4. The Elder Scrolls: Arena
  5. Sztuka magii wojennejZurin Arctus, z komentarzami innych Uczonych Mistrzów
  6. 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 The Elder Scrolls IV: Oblivion
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 The Elder Scrolls Online
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 The Elder Scrolls V: Skyrim
  9. 9,0 9,1 9,2 G. Keyes, Nowy Jork, 2011, Del Rey Books, Lord of Souls s. 71
  10. 10,0 10,1 10,2 G. Keyes, Nowy Jork, 2011, Del Rey Books, Lord of Souls s. 110
  11. Przewodnik po BrumieAlessia Ottus
  12. 12,0 12,1 G. Keyes, Nowy Jork, 2009, Del Rey Books, Miasto w przestworzach s. 4
  13. 13,0 13,1 G. Keyes, Nowy Jork, 2009, Del Rey Books, Miasto w przestworzach s. 81
  14. The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  15. G. Keyes, Nowy Jork, 2011, Del Rey Books, Lord of Souls , s. 118
  16. The Elder Scrolls III: Morrowind
  17. G. Keyes, Nowy Jork, 2011, Del Rey Books, Lord of Souls s. 73
  18. Legal BasicsAnchivius, M.Z.F.
  19. Przewodnik po BravilAlessia Ottus
  20. Przewodnik po CheydinhalAlessia Ottus
  21. 21,0 21,1 The Criminal MindScholar Mingalion
  22. 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Chronicles of the Five Companions 4Abnur Tharn
  23. 23,0 23,1 Przewodnik po Cheydinhal
  24. 24,0 24,1 24,2 24,3 Pocket Guide to the Empire, First Edition: SkyrimImperial Geographical Society, 2E 864
  25. 25,0 25,1 25,2 25,3 Adabal-aMorihaus
  26. The Elder Scrolls IV: Knights of the Nine
  27. Amulet KrólówWenengrus Monhona
  28. 28,0 28,1 28,2 Shezarr i Dziewięć BóstwFaustillus Junius, Podkustosz Starożytnej Teologii i Paleonumerologii Biblioteki Cesarskiej
  29. Pieśń o Pelinalu, tom I
  30. 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 On MinotaursNonus Caprenius, Temporarily Unaffiliated Scholar of Imperial Antiquities
  31. 31,0 31,1 31,2 31,3 Ostatni Król AyleidówHerminia Cinna
  32. Pocket Guide to the Empire, Third Edition: ErasImperial Geographical Society, 3E 432
  33. Daedra Worship: The AyleidsPhrastus of Elinhir
  34. 34,0 34,1 Oczyszczenie Katedry: Kroniki Świętych Braci Marukha, Tom IV
  35. 35,0 35,1 Pocket Guide to the Empire, First Edition: High RockImperial Geographical Society, 2E 864
  36. The Exclusionary Mandates
  37. 37,0 37,1 Rysław SprawiedliwySinjin
  38. King Edward, Part VIII
  39. 39,0 39,1 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: ValenwoodImperial Geographical Society, 3E 432
  40. Legenda Czerwonego OrłaTredayn Dren
  41. 41,0 41,1 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Black MarshImperial Geographical Society, 3E 432
  42. Bangkorai, Shield of High RockKing Eamond
  43. Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Other LandsImperial Geographical Society, 3E 432
  44. 44,0 44,1 Dialog z Nariną Carvain z gry The Elder Scrolls IV: Oblivion
  45. Powstanie i upadek Ostrzy
  46. 46,0 46,1 Pocket Guide to the Empire, First Edition: Aldmeri DominionImperial Geographical Society, 2E 864
  47. 47,0 47,1 Reman II: The Limits of AmbitionHigh King Emeric
  48. Pocket Guide to the Empire, Third Edition: BirthsignsImperial Geographical Society, 3E 432
  49. 49,0 49,1 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: MorrowindImperial Geographical Society, 3E 432
  50. 50,0 50,1 2920, Gwiazda WieczornaCarlovac Townway
  51. 51,0 51,1 Historia Gildii Wojowników
  52. 52,0 52,1 52,2 Bracia MrokuPellarne Assi
  53. Pocket Guide to the Empire, First Edition: Wild RegionsImperial Geographical Society, 2E 864
  54. 54,0 54,1 Pocket Guide to the Empire, First Edition: Elsweyr ConfederacyImperial Geographical Society, 2E 864
  55. 55,0 55,1 Chronicles of the Five Companions 1Lyris Titanborn
  56. My Dear Sister CliviaMagus-General Septima Tharn
  57. Triumphs of a Monarch, Ch. 3 His Majesty King Emeric
  58. The Royal House of King EamondSeneschal Derric Andras of Castle Evermore
  59. 59,0 59,1 Eulogy for Emperor Varen Lord Abnur Tharn, Chancellor of the Elder Council
  60. Zadanie „The Harborage” z gry The Elder Scrolls Online
  61. The Chorrol Crier
  62. The Elder Scrolls Online: Imperial City
  63. Rozpoczęcie akcji gry The Elder Scrolls Online
  64. Rozpoczęcie akcji gry The Elder Scrolls Online: Orsinium
  65. Każdy lider gildii, która choć tymczasowo zajęła Cesarskie Miasto w grze The Elder Scrolls Online, otrzymał tytuł Cesarza
  66. Zadanie „God of Schemes” z gry The Elder Scrolls Online
  67. 67,0 67,1 67,2 Herezja Arcturiańska – Szara Eminencja, Ysmir Królotwórca
  68. Księga Smoczego DziecięciaPrzeor Emelene Madrine, Zakon Talosa, Opactwo Weynon
  69. Pocket Guide to the Empire, Third Edition: ElsweyrImperial Geographical Society, 3E 432
  70. Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Summerset IslesImperial Geographical Society, 3E 432
  71. Wielka WojnaLegat Justianus Quintius
  72. G. Keyes, Nowy Jork, 2009, Del Rey Books, Miasto w przestworzach s. 81-83
  73. O Morrowind, Prowincji CesarskiejErramanwe ze Słonecznej Twierdzy
  74. Pocket Guide to the Empire, First Edition: HammerfellImperial Geographical Society, 2E 864
Advertisement