Druga Inwazja Akavirska – drugi i ostatni najazd na Tamriel zorganizowany przez Akavirczyków. W przeciwieństwie do pierwszej inwazji ta została przeprowadzona przez rasę lodowych demonów – Kamalów pod przywództwem ich króla Ada'Soom Dir-Kamala[1][2]. Trwała ona przez cały rok 2E 572 od oblężenia Wichrowego Tronu do śmierci Ada’Sooma w bitwie o Stonefalls[3].
Przyczyny[]
O tym dlaczego Kamalowie postanowili zaatakować Tamriel nie ma prawie żadnych informacji. Pojmani przez Nordów wojownicy Kamalów z powodu braku znajomości języka tamrielskiego przez większość z nich nie wyjawili zbyt wiele w czasie przesłuchania, po za tym, że Dir-Kamal miał poszukiwać czegoś lub kogoś określanego mianem „Wyświeconego Pojemnika” ale możliwe, że jest to błąd w tłumaczeniu[2].
Przebieg[]
Skyrim[]
Kamalskie statki po raz pierwszy zobaczono kiedy przepływały one u wybrzeży Morrowind z pobliżu półwyspu Telvanni. Z nieznanych powodów flota nie zaatakowała Dunmerów i popłynęła dalej mijając wyspy Vvardenfell i Solstheim, a następnie zatrzymała się u ujścia Białej Rzeki do Morza Upiorów 7 dnia Pełni Słońca 2E 572 i stała tak przez prawie cały miesiąc[2][4].
Kamalowie ruszyli dopiero 2 dnia Ostatniego Siewu i rozpoczęli oblężenie stolicy Wschodniego Skyrim, Wichrowego Tronu, które po pięciu dniach zostało zdobyte i złupione. Prawie całe miasto zostało spalone i złupione a także zginęły Najwyższa Królowa Mabjaarn Ognistowłosa oraz jej córka i spadkobierczyni Nurnhilde[4]. Nowym Najwyższym Królem został wówczas najstarszy syn zmarłej królowej Jorunn Król-Skald z[2].
Informacje jak potoczyły się kolejne wydarzenia różnią się w zależności od danego źródła. Niektóre mówią, że Jorunn był w mieście kiedy upadło, ale cudem udało mu się z stamtąd uciec do Pękniny[2]. Inne mówią, że był już w Pękninie kiedy Wichrowy Tron upadł, a kiedy wieści o oblężeniu dotarły na południe zebrał wokół siebie grupę skaldów i wyruszył na odsiecz matce, aby przybyć w momencie kiedy miejskie bramy już padły[3][5][6]. Jeszcze inne głoszą, że Jorunn nie wyruszył w ogóle na północ, ale pozostał na południu i mimo upadku stolicy nadal zbierał siły oraz umacniał mury Pękniny przygotowując ją do spodziewanego oblężenia miasta przez Kamalów[7].
Niezależnie od tego jak potoczyły się losy Jorunna w trakcie i po oblężeniu Wichrowego Tronu, to większość źródeł jest zgodna co do tego, że pewnym momencie w jego towarzystwie pojawiła się tajemnicza osoba, która twierdziła, że jest legendarnym Wulfharthem Popielnym Królem]][2]. Miał go jakoby spotkać kiedy popadłszy w rozpacz po stracie matki i starszej siostry udał się na Wysoki Hrothgar, aby prosić Siwobrodych o pomoc w walce przeciwko akavirskim najeźdźcom. Ci w odpowiedzi na tą prośbę mieli przywołać z Sovngardu do tego świata ducha Wulfhartha. Następnie razem mieli powrócić do Pękniny, gdzie zebrali wielką armię gotową stawić czoła lodowym demonom i zemścić się za Wichrowy Tron[3][8]. Chociaż niektóre źródła mówią jednak, że to nie Siwobrodzi, a dunmerska bogini Almalexia wezwała Popielnego Króla do walki przeciwko Akavirczykom, kiedy ten przebywał nie Sovngardzie, ale w Tamriel[9].
Tymczasem armia Ada’Sooma ruszyła na południe, ale nieoczekiwanie nie rozpoczęła oblężenia Pękniny jak sądzono, że postąpi, ale udała się w kierunku przełęczy oddzielających Skyrim od Morrowind. Za możliwą przyczynę dlaczego do oblężenia miasta nie doszło podaję się, że najeźdźcy mogli przestraszyć się potężnych fortyfikacji otaczających Pęknine oraz siły armii Nordów albo, że Dir-Kamal wierzył, że Jorunn i jego armia nie podążą za nim do wschód[2][3].
Morrowind[]
Wkrótce pod przybyciu do Morrowind Kamalowie zdobyli położony w regionie Stonefalls przy granicy z Skyrim fort Virak, a następnie udali się w kierunku Twierdzy Smutku[7][10]. W Stonefalls w pobliżu miasta Ebonheart zatrzymały ich jednak dunmerskie wojska na czele z Almalexią i Tanvalem Indorilem, nie mających jednak szans w starciu z potęgą lodowych demonów[2][3][10]. Wkrótce jednak na tyły akavirskiej armii uderzyły oddziały Nordów, które jednak były zmęczone długą wędrówką i jedynie przywództwo Wulfhartha dodawało im woli walki[2][7][10]. Nie był to jednak koniec Akavirczyków, którzy nadal utrzymali szyk i nie poddawali się oraz wezwali na pomoc swoją flotę. Wtem jednak na pomoc Dunmerom i Nordom przybyły nieoczekiwanie dwie armie Argonian[2]. Początkowo Mroczne Elfy wzięły to za bunt niewolników chcących wykorzystać panującą sytuację i mówi się, że niektórzy z nich skierowali się przeciwko Argonianom[7]. Mimo tego przybycie argoniańskich wojowników przesądziło szalę zwycięstwa na stronę sojuszniczych wojsk, a śmierć Ada’Sooma z rąk Almalexii i Wulfhartha kompletnie załamała morale Akavirczyków[1]. Dzieła zniszczenia sił Kamalów dopełnił Vivek, który miał wywołać wielką powódź, która pochłonęła pozostałości najeźdźców[11].
Skutki[]
Po bitwie przedstawiciele trzech ras uznali, że aby zapobiec w przyszłej inwazji należy utworzyć obronne przymierze zrzeszające Nordów, Dunmerów i Argonian. Wkrótce w Ebonheart podpisali oni pakt znany póżniej jako Pakt Ebonheart[10][12].
Niedobitki armii Ada’Sooma, które jakimś cudem przetrwały skierowały się na południe i ostatecznie osiedliły się w mieście Rimmen w Elsweyr, gdzie Khajiici udzielili im azylu[13].
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 Tajemniczy Akavir
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 2,9 The Second Akaviri Invasion – Yngmaer Raven-Quill
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Jorunn the Skald-King - Helgreir Lute-Voice, bard z Wichrowego Tronu
- ↑ 4,0 4,1 Second Invasions: Reports
- ↑ The Brothers' War
- ↑ The (Improved) Emperor's Guide to Tamriel: Skyrim – Flaccus Terentius, 2E 581
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Against the Snakes - Denskar Earth-Turner
- ↑ Pocket Guide to the Empire, First Edition: Skyrim – Imperial Geographical Society, 2E 864
- ↑ Herezja Arcturiańska - Szara Eminencja, Ysmir Królotwórca
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 The Black Fin: Foreign Adventures, Part 1 - Mee-see
- ↑ Różne wyznania Cesarstwa - Brat Mikhael Karkuxor
- ↑ Guide to the Ebonheart Pact
- ↑ Pocket Guide to the Empire, First Edition: Elsweyr Confederacy – Imperial Geographical Society, 2E 864