Ehlnofey – rasa et'ada, wydzielona z grupy pierwotnych duchów przez ich decyzję pozostania na Mundus w trakcie trwania jego tworzenia i utracie swych pierwotnych mocy wraz z aedrami. Od aedr odróżnia ich to iż z racji mniejszej mocy, stopień degeneracji ehlnofey nie zakończył się na zwykłym staniu się śmiertelnymi duchami, ale i przeistoczenie się w materię, przez co utracili również i wieczne życie. Stali się przez to przodkami sił przyrody i wszelkiego życia na planecie[1]. Byli opisywani jako duchy początkowo tytanicznego wzrostu[2]. Porozumiewali się językiem Ehlnofex, będącym bazą dla większości języków używanych wśród mieszkańców Nirnu[3].
Podział[]
Istnieją trzy rodzaje ehlnofey, każdy podążył inną ścieżką rozwoju, tym samym powodując pierwszy podział w biologicznej historii Nirnu.
Kości Ziemi[]
Ehlnofey, którzy poświęcili się utrzymaniu jak najwięcej ze swej duchowej formy, stając się duchami sił przyrody i jej elementów, ich ciała zmieniły się w wodę, ziemię, powietrze i wszelką nieożywioną materię. Manifestują się za pomocą odpowiadającym im elementom. Bretonowie czcili te istoty, nadając im rangę bogów[4]. Niektórzy z Kości Ziemi spoczęli w Valen w swych szczątkach, czasem wracając do życia, a czasem zamieszkując szczątki bosmerów[5]. Przez pozostanie częściowo duchami, Kości Ziemi są najpewniej przodkami nieśmiertelnych Faerii[6]. Jedną z hipotez, dla których przemiany między rasami i gatunkami Nirnu następują tak szybko, jest wpływ wiecznie zmieniających świat Kości Ziemi[7].
Dawni ehlnofey[]
Byli to ehlnofey, którzy w dużej ilości wylądowali na skrawku ziemi zwanym przez nich Aldmeris, lub Dawne Ehlnofey, gdzie mimo starań utracili swą duchową postać, stając się pierwszymi merami, zwanymi później Aldmerami, od których pochodzą wszystkie dziś znane rasy elfów. Dzięki sporej populacji zachowali pamięć o swym pochodzeniu i swą tożsamość, przetrzymując jak najwięcej z pierwszych tradycji. Zbudowali potężne fortyfikacje wokół Aldmeris, chcąc bronić się przed otaczającym tę ziemię chaosem. W wyniku ich wojen z wędrującymi ehlnofey ukształtowało się oblicze Nirnu, dając początek pierwszym oceanom, poprzez zatopienie we wnętrzu planety sporej części jego lądu[8].
Wędrujący ehlnofey[]
Ehlnofey, którzy mieli mniej szczęścia i po upadku na powierzchnię planety, uformowali pomniejsze grupki w niegościnnych warunkach i razem z obrośnięciem w materię utracili część swej duchowej tożsamości. Tułali się długo po Nirnie, aż w końcu natknęli się na Aldmeris, i uradowani wielkością królestwa ich ziomków, poprosili o azyl. Jednak dawni ehlnofey nie chcieli ich wpuścić, uznając ich jako niebędących już ich krewnymi, tylko prymitywnymi degeneratami. Z tego powodu wybuchła wojna między ehlnofey, a w jej wyniku wędrowcy zostali zmuszeni udać się w inne miejsca na planecie i rozpocząć własne życia. Byli to przodkowie przede wszystkim ludzi, powstałych z ehlnofey osiadłych na Atmorze, ale też i wszystkich innych ras, oraz zwierząt, grzybów oraz roślin, bakterii i wirusów, a także innych elementów materii ożywionej zamieszkującej Nirn[1][8].
Galeria[]
Zobacz też[]
- Ehlnofey (Online)
Nawigacja[]
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 Monomit
- ↑ Pocket Guide to the Empire, First Edition: Hammerfell – Imperial Geographical Society, 2E 864
- ↑ Cykl Linia Czasu, Tom 1: Przed czasami ludzkości – Aicantar z Shimerene
- ↑ The Elder Scrolls Online
- ↑ Zadanie „Keeper of Bones” z gry The Elder Scrolls Online
- ↑ The Faerie – Szun Triop
- ↑ Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Eras – Imperial Geographical Society, 3E 432
- ↑ 8,0 8,1 Anuada dla dzieci