Era Świtu

Era Świtu – termin zbiorczy określający wydarzenia sprzed pierwszego roku Ery Meretycznej. Nie jest to w żadnym znaczeniu tego słowa okres, jako że wymagałby istnienia czasu, który jest sztucznym tworem, a którego powstanie jest uznawane za „koniec” tej ery. Era jednak nie ma ani początku ani końca, ani jakiejkolwiek idei trwania, jako pozbawiona chronologii i tylko ludzie z er żyjący w erach z czasem, którzy nie są w stanie sobie wyobrazić istnienia braku ciągu przyczynowo-skutkowego, błędnie przypisują jakąkolwiek kolejność dla wydarzeń w niej istniejących. Poniższy opis jest utrzymywany w tym błędnym systemie, dla ułatwienia czytelnika, jednak w żaden sposób nie reprezentuje stanu faktycznego.

Historia

Kosmogonia

Nie-początek

• Jak już wspomniane, Era Świtu nie posiada początku, zawsze jednak istnieje w niej Sithis i Pustka, którą zamieszkuje. On, jako ojciec wszystkiego, nigdy nie powstał, ale zawsze jest jako jedyny niezmienny byt. W jego umyśle powstają nieskończone ilości myśli – światów, które on tworzy i niszczy, zabijając nieskończone ilości bytów, które począł, gdy tylko przestanie o nich myśleć. Jest to uznawane za naturalny i poprawny porządek rzeczy.
• Istnieje Anu i Padomay, nieznana jest relacja Sithisa do tych sił kosmosu, a one uznawane są za pierwotny dualizm na którego bazie zbudowany jest przynajmniej jeden świat: Aurbis. Nie jest powiedziane, że istnieją zawsze, jak Sithis, i całkiem możliwe jest, że nie są gwarantowanym uniwersalnym stanem rzeczy, będąc jedynie wytworem jego umysłu, tak jak wszystkie inne. Jedynymi wydarzeniami, w których wiadomo, że istnieją, są te związane z istnieniem Aurbisa.

Przypadkowy brak śmierci

• Sithis stwarza świat Aurbis, w miejscu przenikania się Anu i Padomay, lecz w wyniku niepożądanego błędu, świat jest jednym bytem zwanym Anui-El. Jest on bezmyślny, bezkształtny, ale również i najbardziej wyjątkowo: nieśmiertelny. Przezwany demonem jako opierający się stwórcy i porządkowi naturalnemu.
• Sithis próbuje zapomniać i tym samym usunąć Anui-Ela ale nie jest w stanie, zrezygnowany rozrywa go na niezliczone kawałeczki, w których krystalizują się odrębne osobowości. Wspólnie nazywają się et'ada, lub też Pierwotne Duchy, i przyjmuje się że pierwsze trzy to kolejno: Magnus, Mara i Xen (znany też jako Z'en, Tsun i Zenithar). Pozostałe znane z imienia duchy powstałe bezpośrednio w wyniku tego procesu to: Auri-El (znany też jako Alduin), Azura, Boethiah, Clavicus Złośliwy, Dibella, Hermaeus Mora, Hircyn, Jephre, Jhunal (znany też jako Julianos), Jyggalag, Kyne (znana też jako Kynareth), Mehrunes Dagon, Mephala, Merid-Nunda, Mnemoli, Molag Bal, Namira, Nirni, Nocnica, Peryite, Sanguine, Stuhn (znany też jako Stendarr), Trinimac, Una, Vaermina, Xarxes i Xero-Lyg.
• Aurbis, teraz pusta powłoka po Anui-Elu, jest otoczony Aetheriusem i odcięty od Pustki, przez co światło-magicka w nim zawarta jest skończona i skazana na wyczerpanie, stopniowo pogrążając się w mroku. Potężniejsze z duchów (większość z poprzednio wymienionych z imienia) zaczerpują te strzępki światła i tworzą z nich swoje światy zawieszone w wodach Otchłani, gdzie mieszkają mniejsze, służące im et'ada.
• Sithis, widząc, że nie rozwiązał problemu, nie niszcząc Aurbis, tworzy Lorkhana i posyła go do wnętrza tego świata, by odebrał nieśmiertelność pozostałościom po Anui-Elu. Nieznanym jest czy et'ada są świadome, że Lorkhan nie jest jednym z nich i możliwie, że traktują go jak jednego z nich albo z niewiedzy, albo ze zwykłej naiwności w jego dobre intencje.

Podział wśród duchów i śmiertelność

• Lorkhan prezentuje wszystkim et'ada swój plan stworzenia jednej sfery, którą mieliby władać, czegoś absolutnie nowego, gdzie mieli by moce stworzenia, zamiast życia na strzępkach słabnącej magicki. O ile część uznaje to za zbytnie ryzyko i obawiając się, że mogą za nie słono zapłacić, po prostu odmawia przystąpienia do niego, to znaczna część widzi w tym swą przyszłość. Słowom Lorkhana wyjątkowo ufny jest ambitny Auri-El, któremu podoba się prospekt bycia królem tej nowej sfery. Na architekta tego przedsięwzięcia wybrany jest Magnus jako najbardziej obeznany w kształtowaniu magicki i pozostałych energii.
• Po przeprowadzeniu wszystkich przygotowań zamysł Lorkhana jest wprowadzony w życie, niespodziewanie jednak uczestnicy przedsięwzięcia zauważają, że tracą swoją energię życiową na potrzeby nowego świata, sekretna część planu i prawdziwy zamiar Lorkhana.
• Jako pierwszy zauważa to Magnus i w panice ucieka z przestrzeni rażenia, w przerażeniu z wielką siłą przedzierając się przez aetheryczną barierę dzielącą Aurbis z Pustką, pozostawiając po sobie dziurę, przez którą światło magicki rozświetla mrok Otchłani, zwaną słońcem. Podążają za nim tysiące innych, którzy wybijają mniejsze podobne dziury, zwane gwiazdami i razem z nim w tym momencie zamieszkują Aetherius. Te duchy zostaną przez byty z „następujących” er nazwane magna ge, czy też Gwiezdnymi Sierotami i nieznanym jest jak wielka część ich energii została zabrana przez proces stworzenia sfery, lecz wiadomym jest że nie tak wielka, jak tych, którzy nie uciekli. Znane z imienia magna ge poza samym Magnusem to Merid-Nunda, Mnemoli, Una i Xero-Lyg.
• Dokonuje się akt stworzenia sfery i powstaje Mundus, przestrzeń odrębna od Otchłani, gdzie duchy mogą tworzyć własne energie. Ostałe duchy tracą znaczną część swej mocy i odczuwają zmianę, stali się śmiertelni, potężniejsi są w stanie istnieć niezmiennie od momentu, lecz mniejsi mają niższe szanse przetrwania. Ci pierwsi jako jedyni, którzy będą istnieć w czasie „następujących” er zostaną nazwani przez zamieszkujące je istoty aedrami, lub też Naszymi Przodkami. Drudzy, którzy są za słabi by utrzymać się w nieskończoności, nie będą żyli w czasach „następujących” er i zostaną nazwani ehlnofey, od nich będą wywodzić się istoty z tych innych er.
• Pozostałe duchy, które uznały że nie przyłączą się do eksperymentu Lorkhana pozostają przy pełni swej mocy i nieśmiertelności, zostaną oni nazwani przez istoty żyjące w „następujących” erach daedrami, lub też Nie-Naszymi Przodkami. Są to: Azura, Boethiah, Clavicus Złośliwy, Hermaeus Mora, Hircyn, Jyggalag, Mehrunes Dagon, Mephala, Molag Bal, Namira, Nocnica, Peryite, Sanguine i Vaermina.

Antropogenia

Początek konfliktu aedr

• Pośród aedr następuje podział, wielu jest niezadowolonych będąc uświadomionym, że Lorkhan oszukał wszystkich, a jego prawdziwym celem było uczynienie ich śmiertelnymi, wystawiając ich na rozpłynięcie się w Sithisie. Jednak część uznaje, że cena jaką zapłacili była warta stworzonego świata i postanawia wesprzeć Lorkhana. Powstają dwa obozy: dowodzony przez Auri-Ela, za którym stali jego małżonka Mara oraz Oghma, Phynaster, Syrabane, Trinimac i Xarxes oraz dowodzony przez Lorkhana, za którym opowiedzieli się jego małżonka Kyne oraz Dibella, Jhunal, Stuhn i Tsun (znany wcześniej powszechnie jako Xen). Zarówno Jephre jak i Nirni, z braku danych o udziale w konflikcie, są uznani neutralni.
• W międzyczasie pośrodku Mundus zostaje wspólnymi siłami aedr stworzony Nirn, planeta stanowiąca solidną skałę, bez żadnych wód, gdzie mają schronic się i mieszkać słabe ehlnofey. Nirni wchodzi w planetę i staje się jej uosobieniem, dbającym o ten wrażliwy lud.
• Nie wiadomo skąd na Nirnie pojawiają się histowie, nie są oni jak inni pierwotnymi duchami et'ada, i posiadają ciało, będąc pierwszą cielesną rasą planety. Myślące drzewa są sługami Sithisa, możliwie wyjaśniając ich tajemnicze pochodzenie. Z braku innych istot cielesnych cała planeta jest porośnięta jednolitym lasem histów, czyniąc ich dominującą rasą świata.

Deewolucja i wojna ehlnofey

• Ehlnofey w końcu pojawiają się na powierzchni rozproszeni po całej planiecie, gromadzą się oni w grupki i celem przetrwania nieskończoności, wiedząc że istnieje dla nich śmierć, zaczynają ze sobą kopulować, myśląc przetrwać wieczność przez następne pokolenia. Pokolenia przejawiają coraz większą różnorodność względem innych grup i każda z nich powoli na różne sposoby przestaje być czystymi duchami, zapominają o swym pochodzeniu obrastając w chroniące je ciała. Z humanoidalnych duchów, w końcu zmieniają się w każdy przejaw fauny i flory zamieszkujący w „późniejszych” erach Nirn, powoli stając się wszystkim przez prostsze zwierzęta, grzyby, rośliny po bakterie oraz materię nieożywioną taką jak skały. Tylko niektórzy z tych wcześnie przemienionych ostaje się przy swej inteligencji są to przodkowie goblin-ken i innych grup zwierzokształtnych, jeszcze mniejsza część cudem zachowuje swą duchowość, lecz ich duchy przypominają ciała i żyją w tym pół-stanie jako faerie. Tylko garstka ehlnofey jest porównywalnie potężna, by istnieć niezmiennie jako relikty w erach „następnych”.
• Poza wyżej wspomnianymi powstają dwie znaczne grupy starające zachować swą duchowość. Jedna z nich skupia się w krainie na dalekim południu, nazwaną przez nich Dawnym Ehlnofey, albo Aldmeris, i przez wspólną koegzystencję tworzy kulturę i zaczątki cywilizacji, wyjątkowo pamiętając o swym pochodzeniu i zdradzie Lorkhana trzymając go jako demona, przez którego znajdują się w tym położeniu nie do przyjęcia. Ta grupa zostanie w erach „późniejszych” nazwana dawnymi ehlnofey. Drugą z grup są niedobitki z wielkiego zmagania się z odejściem od własnej duchowości, ci którzy mimo rozproszenia nie stają się jeszcze cieleśni, którzy osamotnieni w wielkim lesie histów w końcu zdołają ustanowić większą grupę, budując jeszcze mniejsze zaczątki kultury z braku podstaw wynikających z zapomnienia, że kiedyś byli potężnymi et'ada. Zostaną oni w „następnych” erach nazwani wędrującymi ehlnofey.
• Wędrujący ehlnofey w swej wędrówce w końcu napotykają Dawnych ehlnofey, odnajdując ich Aldmeris rajem, którego szukają. Ujrzeli Dawnych i widząc, że nie różnią się od nich, jako że obie grupy są duchami, proszą swych bracio azyl. Jednak Dawni nie widzą podobieństwa, uznając kulturę przybyłych Wędrujących jako prymitywną i mogącą zniszczyć ich własne starania w pamiętaniu o swym pochodzeniu, więc wypędzają Wędrowców. Jednak wypędzeni nie chcą dać za wygraną szansy na szczęście w Aldmeris, zaczynając wojnę między ehlnofey.
• Wojna między duchowymi istotami budzi potężne siły, które po raz pierwszy niszczą i przekształcają Nirn. Ehlnofey walcząc o prawo do Aldmeris niszczą spoistą strukturę planety, tworząc pierwsze wody i oceany, ustanawiając je jako różnice między równie pierwszymi kontynentami. Katastrofy geologiczne okazują się najbardziej wpływać na populację histów, którzy przegrywają walkę z roślinami pochodzącymi od ehlnofeyskich przodków, tak że w końcu przestają dominować nad planetą i zajmują tylko mały skrawek jednego kontynentu, w erach „późniejszych” zwanego Argonią.
• Dawni ehlnofey wygrywają zdołając odeprzeć Wędrujących, obie siły odseparowują się od siebie na drastyczną odległość, tak że Dawni pozostają na położonym na południu Aldmeris, a Wędrujący udają się daleko na północ, w miejsce zwane w erach „późniejszych” Altmorą. Przestrzeń jak i kontynenty między obiema grupami jest pozostawiona sama sobie, tak by nie mieli ze sobą kontaktu.

Pierwsza cywilizacja

• Na ziemi pomiędzy Dawnymi i Wędrującymi ehlnofey z innych ehlnofey powstaje wiele gatunków roślin i zwierząt oraz innych istot żywych czy nieżywych. Powstają również rasy rozumne, a superkontynent, który zamieszkują zwany przez nich i istoty żyjące w erach „późniejszych” Lyg okala 37 oceanów.
• Jedna z ras zawna dreughami zniewala pozostałe rasy Lyg i w końcu podbijają cały masyw ziemski, budując przy pomocy niewolników wielkie miasta i inne potężne struktury, których nazwy zapisują się w dziejach. Dzielą oni ląd między sobą na królestwa, a dreghscy lordowie panują nad rasami niższymi.
• Powstaje przynajmniej jedna znana organizacja dreughów: Templariusze Parweniusza, choć sama ich nazwa najpewniej pochodzi z er „późniejszych”.
• Jedyny raz od momentu odejścia, Magna Ge wracają do wnętrza Aurbis, by udać się do Lyg i stworzyć Brzytwę Mehrunesa.
• Mehrunes Dagon zostaje przyzwany do Nirnu, by wyzwolić dreughowych niewolników, niszczy wówczas Lyg, zrywa kajdany zniewolonych i obala wieże, miasta, królestwa oraz całą cywilizację dreughów. Superkontynent rozpada się na znany w erach „późniejszych” układ kontynentów, lądy takie jak Yokuda, Tamriel czy Akavir.

Wojna aedr i ehlnofey

• Lorkhan i Auri-El i podległe im grupy aedr w swym konflikcie znajdują zwolenników wśród dwóch ostałych się grup ehlnofey. Auri-El pamiętany przez Dawnych ehlnofey jako ten, który jest przeciwko Lorkhanowi, uznają go za swego króla, natomiast Lorkhan nie mając szans u demonizujących go Dawnych ustanawia siebie jako wodza Wędrujących ehlnofey na Altmorze, gdzie zostaje przezwany przez nich Shorem.
  • Choć wciąż duchowi, Dawni Ehlnofey nazywani są przez Wędrujących mianem elfów, które w erach „późniejszych” będzie również pejoratywnie przypisywane im potomkom merom, a sami Wędrujący, równie duchowi, zwą siebie po prostu ludźmi, tak jak w erach „późniejszych” ich potomkowie ludzie również się będą nazywać. Niemniej jednak żadna z tych grup odpowiednio nimi nie jest.
• Następuje wojna o nieznanym przebiegu, gdzie „elfy” pod dowództwem swego króla Auri-Ela i podległych mu aedr zmagają się z „ludźmi” dowodzonymi przez swego wodza Shora i podległymi mu aedrami.
• W ostatecznym rozrachunku aedryczny lord „elfów” Trinimac pokonuje Shora i pochwyca go, kończąc wojnę, tak że Dawni ehlnofey wygrywają drugą i ostatnią wojnę z Wędrującymi.

Sąd nad Lorkhanem

• Na wyspie Balfiera aedra wbijają w ziemię gigantyczny adamantowy pręt zwany w erach „późniejszych” Adamantową Wieżą.
• Na jego szczycie stawiają się aedra z obu stron konfliktu oraz Magnus i wspólnie przeprowadzają proces Lorkhanowi za jego oszustwo i uczynienie ich oraz inne duchy śmiertelnymi, wydarzenie zwane Zjazdem. Lorkhan zostaje uznany winnym oraz jest skazany na śmierć.
• Wyrok zostaje wykonany przez Trinimaca, który pozbawia go serca. Lorkhan okazuje się być w odróżnieniu od aedr nieśmiertelny, a jego serce śmieje się z zaskoczonych zebranych. Trinimac nadziewa serce Lorkhana na strzałę i wystrzeliwuje je poza horyzont na wschód.
• Magnus ostatecznie opuszcza Aurbis, nigdy nie wracając.
• Usunięcie Lorkhana powoduje pozostanie po nim czarnej dziury na kształt Sithisa. Jyggalag wpada w nią i staje się bytem zwanym Sheogorathem, który całkowicie zagłusza osobowość Jyggalaga. Podług relacji samego Jyggalaga, zostaje on w nią wrzucony przez inne daedra.
• Kyne zabiera ciało swojego męża, a opłakując go, zsyła na Nirn pierwszy i jedyny deszcz Ery Świtu.
• Zebrani pod wieżą Wędrujący ehlnofey udają się na Altmorę, zabierając ciało Shora, przeklinając Dawnych ehlnofey. Staje się ono dwoma niewidocznymi na niebie księżycami Nirnu, Secundą i Masserem. (księżyce stają się widoczne w pewnym momencie Ery Meretycznej)
• Dawni i Wędrujący ehlnofey w końcu stają się cieleśni, odchodząc do swych ojczyzn dając początek odpowiednio rasom Aldmerów i Atmoran.
• Auri-El ustanawia koncept czasu, by śmiertelne istoty wiedziały kiedy umrą, moment w którym Era Świtu zbiega się z rokiem 2500 (początkowym) Ery Meretycznej. Z punktu widzenia ludzi żyjących w „późniejszych” erach jest to jej „koniec”.