Historia Thirsk – historia ta opisuje powstanie sali biesiadnej Thirsk, która była siedzibą najdzielniejszego klanu Nordów.
Treść[]
Historia Thirsk
Bereditte Jastal
Na wschodnim wybrzeżu jeziora Fjalding znajduje się Thirsk, wielka izba biesiadna stanowiąca siedzibę i centrum terenów zajmowanych przez najdzielniejszy spośród wszystkich klanów norskich wojowników.
Około stu lat temu mała grupa Skaalów postanowiła opuścić rodzinną wioskę. Byli znużeni posuniętymi do granic wariactwa rygorami wiary w siły natury stosowanymi przez swych pobratymców; szukali życia, jakie ich przodkowie prowadzili w Skyrim - życia, w którym można zabijać co się chce i kiedy się chce oraz dawać wyraz swojej wierze na dowolny sposób.
Grupa nie przestraszyła się ciężkich warunków pogodowych i wyruszyła na południe w kierunku jeziora Fjalding, w pobliżu którego Nordowie znaleźli idealną lokację na nową osadę. Postanowili wznieść wspaniałą izbę biesiadną, która będzie im nowym domem i jednocześnie lożą myśliwską. Po wielomiesięcznej budowie udało się ukończyć konstrukcję, która została nazwana Thirsk.
Osadnicy z dumą spoglądali na dzieło ich rąk, ich radość nie trwała jednak długo - szybko okazało się, że nie wszystkim przypadła do gustu nowa budowla. Hurgot i jazgot towarzyszące budowie Thirsk powoli budziły z wielowiekowego snu prastarą istotę uśpioną pod lodem... Wraz z wbiciem ostatniego gwoździa w Thirsk istota ostatecznie się obudziła. Jej prawdziwe imię brzmiało Udyrfrykte, ale osadnicy poznali ją jako śmierć wcieloną - Udyrfrykte przybył do izby biesiadnej i zemścił się okrutnie na tych, którzy przerwali jego długi, zimny sen. Potwór mordował bez ostrzeżenia i bez litości, zabijając połowę mieszkańców Thirsk i dopiero dzielny czarodziej Eldrid Lodowa Poświata zdołał odepchnąć go od nowej budowli i z powrotem do jego leża, które zamknął magiczną, lodową ścianą. Koszmar się skończył, ale cena była ogromna. Osadnicy przez dwa miesiące zmagali się z uszkodzeniami swej izby biesiadnej, a bez silnych ramion poległych wojowników praca była ciężka i szła powoli.
Wreszcie odbudowano jednak Thirsk i wspaniała izba dumnie wyrastała wysoko nad ziemię. Osadnicy stracili jednak jedność, dzięki której udało im się zakończyć budowę oraz przetrwać atak Udyrfrykte i poróżnili się w kwestii wyboru wodza. Większość chciała, aby został nim najsilniejszy i najzdolniejszy spośród nich, Hrothmund Rudy, jednak jeden wojownik, Drengr Brązowy Hełm, na to się nie zgodził. Uważał, że to on najlepiej nadaje się do tej roli i głośno wygłosił swą opinię na ten temat. Hrothmund jako mądry przywódca wiedział, że podobny konflikt może zniszczyć ich z takim trudem stworzoną społeczność i podjął szybką decyzję, ścinając głowę Drengra jednym cięciem swego potężnego topora. Nordowie zawsze najwyżej sobie cenili zdolności bojowe wojownika i uznali to za najlepszy dowód, że to Hrothmund powinien być wodzem Thirsk. Aby nigdy o tym nie zapomnieli, Hrothmund zatknął głowę pokonanego przeciwnika na piedestale w centrum izby biesiadnej.
Tak też zapoczątkowana została jedna z najwspanialszych tradycji mieszkańców Thirsk, która przetrwała ponadto próbę czasu: każdy wojownik, niezależnie od rasy czy płci mógł zgłosić swe pretensje do przywództwa przez wystawienie na widok publiczny na piedestale najwspanialszego trofeum bojowego . Jeśli do tego uzyskał zgodę ducha Hrothmunda Rudego, zostawał wodzem.
Zguba Hrothmunda:
Hrothmund Rudy władał Thirsk i jego mieszkańcami przez dwadzieścia jeden lat. Jego mądre decyzje i potężny topór - mówi się, że największy, jakim kiedykolwiek władał Nord - przyniosły osadzie spokój i dobrobyt. Potężny Nord pragnął jednak czegoś więcej, niż tylko spokoju i ciepła swej izby biesiadnej - łaknął walki, przygody, adrenaliny w żyłach oraz szronu na policzkach i nie był w stanie dłużej ignorować zewu przyrody. Gdy zaczęło się opowiadać o olbrzymim, łaknącym krwi białym wilku atakującym podróżnych w górach Moesring, to Hrothmund natychmiast niemal chwycił za swój olbrzymi topór i wyruszył samotnie przeciwko bestii. A bestia była to straszna - Piekielny Wilk, Ondjage, wielki niczym wół, o futrze białym niczym świeży śnieg. Górale twierdzili, że żadna żyjąca istota nie zdoła go pokonać - i mieli rację. Hrothmundowi udało się wprawdzie odrąbać jedną nogę potwora, ale ten pożarł go w całości, pozostawiając tylko jego wielki topór jako posępną pamiątkę ludzkiego niepowodzenia w walce z bestią. Gdy wieści o tym zdarzeniu dotarły do Thirsk, jego mieszkańcy z wielkim żalem i nie mniejszą determinacją postanowili wspólnie wyruszyć w góry, które nazwali Zgubą Hrothmunda; wspólnie pokonali potwora i jako rodzina spożyli jego smażone mięso.
Poniżej następuje lista wodzów Thirsk od czasów pierwszego - Hrothmunda Rudego:
Hrothmund Rudy. Nord. Zabił Drengra Brązowy Hełm i wykorzystał jego głowę jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez dwadzieścia jeden lat. Zabity i pożarty przez Ondjage, Piekielnego Wilka.
Isgeror Biała Fala. Norda. Zabiła nekromantę Hildir Gadzie Serce i wykorzystała jego serce jako trofeum bojowe. Rządziła Thirsk przez cztery lata.
Einarr. Nord. Zabił śnieżnego olbrzyma Guologa i wykorzystał jego stopę jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez sześć lat.
Gisl Wielki Bebech. Nord. Zabił Einarra i wykorzystał jego miecz jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez dwa miesiące.
Einarr Młodszy. Nord. Zabił Gisla Wielki Bebech i wykorzystał jego żołądek jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez siedem lat.
Grjotgaror. Nord. Pokonał białą wiedźmę Katlę i wykorzystał jej laskę jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez dwa lata.
Amelie Bontecou. Bretonka. Zabiła Grjotgarora i wykorzystała jego głowę jako trofeum bojowe. Rządziła Thirsk przez trzy lata.
Thorormr Gromowładny. Nord. Zabił braci Aniego i Alego i wykorzystał ich zaklęte młoty jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez szesnaście lat.
Aegilief. Norda. Zabiła Oddny Niewierną i wykorzystała jej dłoń jako trofeum bojowe. Rządziła Thirsk przez osiem lat.
Caccino Aurelia. Cesarski. Zabił cesarskiego bohatera imieniem Claudius Anzione i wykorzystał jego miecz jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez trzy tygodnie. Oszust.
Eldjar Patroszący Niedźwiedzie. Nord. Zabił cesarskiego oszusta Caccino Aurelię i wykorzystał jego język jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez pięć lat.
Falki Tłusty. Nord. Zabił watahę sześciu wściekłych wilków i wykorzystał ich szpony jako trofeum bojowe. Rządził Thirsk przez trzy miesiące. Na skutek wścieklizny najpierw oszalał, a potem umarł w mękach.
Svana Nóż. Norda. Zabiła Grettę Wilczycę i wykorzystała jej miecz jako trofeum bojowe. Rządziła Thirsk przez cztery lata.
Beinir Siwobrody. Nord. Zabił trzech orkowych najeźdźców i wykorzystał ich oczy jako trofea bojowe. Rządził Thirsk przez dwadzieścia dwa lata.
Skjoldr Wilczy Chód. Nord. Zabił czarownika Grissa Żółtego i wykorzystał jego głowę jako trofeum bojowe. Rządzi Thirsk jak do tej pory przez trzy lata, wódz w chwili powstawania tego dzieła.
Uzupełnienie:
Izba biesiadna znana jako Thirsk w zasadzie nie uległa przebudowie od czasu jej powstania - wyjąwszy konieczne naprawy - co doskonale świadczy o jej budowniczych. Miejscowa populacja rośnie jednak stale i po pewnym czasie przestała mieścić się w obszernych, ale nie nieskończenie wielkich pomieszczeniach. Wielu Nordów opuszcza Thirsk i zakłada własne miniaturowe osiedla w dziczy Solstheim, często wykorzystując licznie tu występujące jaskinie i inne naturalne schronienia. Wszyscy jednak, którzy opuścili niegdyś Thirsk, są serdecznie witani w razie powrotu, a niektórzy wizyty takie odbywają dość regularnie w celu korzystania z dostępnych tu uciech. Warto również zauważyć, że przez ponad sto lat, jakie upłynęły od opuszczenia przez założycieli Thirsk społeczności Skaalów te dwie grupy Nordów utrzymują pokojowe i kulturalne stosunki, prowadząc nawet od czasu do czasu wymianę handlową.
Stosunki z Cesarstwem:
Nordowie z Thirsk i Cesarscy wypracowali dość prosty, ale skuteczny model wzajemnych stosunków - nie mieszają się nawzajem do spraw sąsiada. Władze cesarskie bardzo szybko zdały sobie sprawę po przybyciu na Solstheim, że ich władza na wyspie nie sięgnie dalej niż na przedpola Fortu Śnieżnego - ta wyspa była, jest i zapewne zawsze już będzie dzikim, zmrożonym pustkowiem, do którego znacznie lepiej przystają tradycyjne obyczaje Nordów niż cesarskie ukazy. dopóki Nordowie nie ruszają Fortu śnieżnego, jego załoga nie czepia się ich, a stosunki pomiędzy obiema grupami są stosunkowo normalne. Nordowie z Thirsk sporo zyskali w oczach Cesarskich po tym, jak wydali im bretońskiego uciekiniera Alaina Montrose'a, który bezskutecznie próbował się wśród nich schronić.
Prawo i porządek w Thirsk:
W izbie biesiadnej sędzią, ławą przysięgłych i katem jest wódz. Thirsk jest w rzeczywistości dość spokojnym miejscem, a normę zachowań stanowi tu dobra wola i koleżeńskość. Solstheim to trudna kraina, a miejscowi Nordowie szybko doszli do wniosku, że znacznie lepiej walczyć z niedźwiedziami, wilkami, draugrami, Rieklingami i innymi plugawymi stworami tej ziemi niż ze sobą nawzajem. Oczywiście od czasu do czasu zdarzają się sprzeczki, prowadzące z reguły do rozlewu krwi, a co parę lat ktoś decyduje, że lepiej nadaje się na wodza niż jego aktualny zwierzchnik. To jednak wyjątki - Nordowie z Thirsk to jedna wielka barbarzyńska rodzina, w której - jak w każdej rodzinie - zdarzają się nieporozumienia, ale przeważa poczucie wspólnoty.