Jode

Masser, którego uosabia duch Jode, z gry The Elder Scrolls V: Skyrim

Jode zwany również Masser, Łza Mary – aldmerskie bóstwo utożsamiane z księżycem Nirnu, Masserem, wraz ze swym partnerem Jone, Secundą. W religii Khajiitów, Jode to tylko jedno z wcieleń Księżycowej Klatki, Ja-Kha'jay.

Religia

Banery reprezentujące Jone i Jode ze Świątyni Dwu-Księżycy w Elsweyr

Jode, razem z Jone, jest czczona wpanteonie Bosmerów i panteonie Khajiitów. Bosmerowie posiadają pomniejsze uznanie dla bóstw księżyców, czasem tylko przyzywając ich imiona.

Khajiitowie, w Świątyni Dwu-Księżyców składają ofiary Jone, Jode oraz Alkoshowi, są reprezentowane tam jako koty, tańczące taniec Dwu-Księżyców, w świątyni funkcjonują banery, zmieniane każdej nocy, każdy prezentujący obecne fazy księżyców. Jode jest wiązana z duchowym aspektem religijności Khajiitów, w modłach do niego prosząc o złożenie swych rąk do pokornych modłów. Wraz z każdym słabnięciem światła Massera, kiedy księżyc przechodzi w nów, kapłani, podług Ścieżki Jode, oświetlają mroki światłem księżyców, chroniąc Mundus przed skrzywionymi duchami. Modlitwy do obu bóstw często odwołują się do ich wpływu na stwarzanie księżycowego cukru, który krystalizuje się gdy światło ich księżyców pada na bagna Elsweyr. Wizje powstające po zażyciu cukru są uznawane jako świętość i każda według tradycji powinna być zachowana w tajemnicy dla przeżywającego to co pokazuje im Jone i Jode.

Historia

Gdy u zarania w erze Świtu, Lorkhan został zabity przez Aedra, a jego serce zostało rzucone wgłąb Nirnu, jego ciało rozdarte na dwoje utworzyło dwa księżyce planety. Były one jednak martwe i nie biły swym blaskiem tak jak dzisiaj, powodując że noce w tych dawnych czasach spowijał nieprzenikniony mrok.

W tych początkach wszelkich czasów, pierwsi z elfów rozbijali swe pierwsze osiedla i prowadzili pomniejsze wojny między ludami poszczególnych miast-państw. W wyniku jednej takiej scysji pojmany został niejaki Shandar, który został oddany w niewolę przez rodzinę imienniczki bogini miłości, Mary. Młodzi pokochali się miłością zakazaną, którą prędko odkryto, a Shandara wysłano na męki, a na następny dzień zaplanowano go powiesić. Marę, przymusem chciano wydać za mąż za miejscowego, przez co uciekła ona, nieprzeniknioną światłem, nocą w las. Natknęła się na istotę podobną dzisiejszym orkom, która powzięła bezbronną Marę z zamiarem konsumpcji.

W międzyczasie rodzina Mary zauważyła stratę i przeraziła się wizją młodej kobiety, samej w czarnej nocy. Jedynym chętnym do wyruszenia w straszną ciemność był Shandar. Wypuszczono go więc z lochów i puszczono w las, odnalazł on kryjówkę stwora i stoczył z nim krótką walkę. Zdołał zadać mu śmiertelny cios, lecz sam pod wpływem ciosów bestii miał przed sobą jedynie parę chwil życia. Zdesperowani mieszkańcy miasta, ruszając tłumnie w las, zastali młodzieńca oddającego ostatnie tchnienia, a nad nim płaczącą Marę.

Wzniosła ona w akcie desperacji modły do swej boskiej imienniczki, która wzruszona miłością pary, zaproponowała pomoc. Nie mogła jednak odroczyć śmierci chłopca, wzięła więc parę w niebiosa, gdzie wypełnili księżyce Nirnu życiem i rozjaśniają mroki nocy jako dwa księżyce, Masser i Secunda, Łza Mary i Smutek Shandara. Cud ten wpłynął na zgromadzonych by ci porzucili topór wojenny z miastem niedawnych wrogów.