Lorkhan Księżycowy – książka ta nasuwa nam tezę że Lorkhan to dwa księżyce Masser i Secunda.
Treść
<poem>
Lorkhan Księżycowy Fal Droon
Nie będę wdawać się w szczegóły rozmaitych wersji historii tego, co zdarzyło się w Adamantowej Wieży, nie będę też rozwodził się nad Wojną Przejrzystych Metafor, która sprawiła, że legendy te w żaden sposób nie nadają się już do opowiadania. Wszyscy mamy swoje ulubione historie o Lorkhanie, ulubione przyczyny, dla których Lorkhan stworzył Nirn, i wiemy, co stało się z Jego Sercem. Jednak teoria Lorkhana Księżycowego jest szczególna.
Mówiąc krótko, Księżyce były i są dwiema połowami "cielesnej boskości" Lorkhana. Tak jak i pozostali Bogowie Lorkhan uczestniczył w Wielkiej Budowie. Kiedy jednak Ośmiu użyczało po części swych niebiańskich ciał, by stworzyć śmiertelną planetę, Lorkhan rozpadł się, a jego boska iskra obdarzyła Nirn w postaci spadającej gwiazdy, by "dać Nirn pojęcie o jego istnieniu i odpowiednią dawkę egocentryzmu".
Masser i Secunda uosabiają tę dychotomię - zwaną przez Artaeum "rozszczepioną dwoistością" -
z którą często kłócą się legendy o Lorkhanie: ideę duszy i duchów, dobra i zła, bytu i niebytu, poezji ciała, gardła i jęku, ciszy-jako-końca. Zawieszone na nocnym niebie z woli Lorkhana nieustannie przypominają jego śmiertelnym potomkom o ich powinnościach.
Zwolennicy tej teorii twierdzą, że wszystkie inne historie o Jego Sercu są zniekształconymi mitami o rzeczywistym pochodzeniu Księżyców (rzecz jasna, wyznają oni także teorię "pustego półksiężyca").