Padomay, znana również jako Fadomay[1], Ciemność czy Padhome[2] – jedna z dwóch pierwotnych sił na których styku powstał Półcień – Aurbis. Obejmuje ona odwrotność wszystkiego, stanowiąc uosobienie ciemności, często stawiana rónoważnie z Sithisem[3] i jest równą przeciwstawną siłą do swojego odpowiednika - Anu[4]. W większości kultur Padomay znane jest tylko w namiastce[3], jedynym ludem trzymający w pamięci formę historii Padomay są khajiitowie[1].
Mit[]
Podług jedynej przetrwałej, khajiickiej formie mitu, Padomay nazywana Fadomai była siostrą Anu zwanego Ahnurrem, i razem istnieli o samego początku wszystkiego. Po jakimś czasie zakochali się w sobie i wzięli ślub, a Fadomai powiła pierwszy miot swego boskiego potomstwa. Ahnurr pragnął więcej dzieci, by dzielić się z nimi swym szczęściem, więc Fadomai urodziła miot drugi. Ahnurr nie chciał już więcej potomstwa, by mu nie skradli całego szczęścia małżeństwa. Lecz jedno z dzieci było samotne, latając wysoko na nieboskłonach, gdzie nikt jej nie mógł sięgnąć, wiec Khenarthi błagała matkę o więcej rodzeństwa. Fadomai w litości podstępem sprawiła że Ahnurr ją zaciążył[1].
Pośród gromadki dzieci z ostatniego miotu zrodzona została między innymi Nirni, której ciało miało zostać Nirnem, a także Ja-Kha'jay, panujący nad księżycami i Azurah. Wściekły Ahnurr dopadł Fadomai, gdy wciąż rodziła uderzył ją, a ona uciekła do Wielkiej Ciemności by urodzić ostatniego z miotu Lorkhaja. Wszystkie dzieci pary rzuciły się na pomoc matce i powstrzymały Ahnurra. Fadomai wiedząc, że nadchodzi jej koniec, rozdała swe moce potomstwu, z których pomocą mieli powstrzymywać gniew Ahnurra i zmarła[1].
Przypowieści[]
Pośród mieszkańców Nirnu nazywana jest często imionami Ciemności, w opozycji do Światła, Zła, w opozycji do Dobra, Węża, w opozycji do Ptaka, lub Chaosu, w opozycji do Światła. Żadne z tych nazw nie mają najmniejszego związku z naturą Padomay i służą głównie co naiwnych prób subiektywnego skategoryzowania świata i jego moralności w przypowieściach przeznaczonych dla dzieci[5]. Jedna z nich uznaje Anu i Padomay za istoty przy których powstaniu w Pustce rozpoczął płynąć czas[6], co w rzeczywistości wydarzyło się pod koniec Ery Świtu[7].
Gdy przemierzali Pustkę, spotkali powstałą z mieszaniny Światła i Ciemności, Nir. Obaj bracia zakochali się w niej, jednak Nir wybrała Anu, więc Padomay ich opuścił, by potem wrócić i ponownie wyznać miłość, zaciążonej już Nir. Gdy ta ponownie go odrzuciła Padomay pobił ją, a Anu we wściekłośći wyrzucił brata poza Czas. Nir urodziła Stworzenie i zmarła w połogu, a sam Anu w żałobie zasnął w Słońcu. Po wielu latach na 12 światach Stworzenia rozkwitło życie, a Padomay powrócił i je znienawidził, rozszarpując je w gniewie na kawałki. Przebudzony Anu ponownie starł się z bratem i zdołał zebrać kawałki Stworzenia i stworzyć z nich jeden, Nirn, świat Tamrielu[6].
Obaj zadając sobie śmiertelne ciosy zmarli i wypadli poza Czas. Pozostałą świecie krew Padomaya, stała się daedrami, krew Anu, gwiazdami, a z połączonej ich krwi powstały aedra, zdolne do czynienia w równej ilości dobra i zła[6]. Większość tej historii przeczy uznanej kosmogonii świata rozpoznawanej przez zarówno kultury meretyczne jak i ludzkie[3].
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Słowa Ahnissi, Matki Klanu do jej Ulubionej Córki
- ↑ 36 Lekcji Viveka, Kazanie 3 - Vivek
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Monomit
- ↑ Różne wyznania Cesarstwa – Brat Mikhael Karkuxor
- ↑ The Light and the Dark – Irek Unterge
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Anuada dla dzieci
- ↑ Cykl Linia Czasu, Tom 1: Przed czasami ludzkości – Aicantar z Shimerene