Wojna Domowa w Skyrim (ang. Skyrim Civil War) – rozpoczęty w 4E 201 konflikt zbrojny pomiędzy Królestwem Skyrim (pośrednio z jego suzerenemTrzecim Cesarstwem), a poplecznikami Ulfrica z rodu Gromowładnych, potocznie nazywający siebie „Gromowładnymi”[1]. Wojna została wywołana celowo przez Ulfrica jako tajnego działacza Trzeciego Aldmerskiego Dominium, by wyniszczyć siły Cesarstwa[2].
Pokojowe odejście Królestwa Skyrim z Trzeciego Cesarstwa proponowane na Mootach przez ówczesnego Najwyższego Króla Skyrim Torygga było niekorzystne dla Dominium. Ulfric zabił Torygga na zgodnym z norskim prawem pojedynku na śmierć i życie, w którym zabójca zyskuje tytuły prawne zabitego[3], jednak w wyniku zwierzchnictwa Cesarstwa nad Skyrim, w świetle prawa cesarskiego został ogłoszony zdrajcą[4]. Część ludu Skyrim widziało w tym dowód na brak poszanowania norskiego prawa przez Cesarstwo i poparło prawo Ulfrica do tronu, rozpoczynając rebelię Gromowładnych prowadzącą do wojny domowej[1].
W toku wojny Cesarstwo odebrało odstępstwo dla Królestwa Skyrim od zakazu kultu Talosa, nadane przez cesarza Titusa II Mede w roku 4E 176[5][6], co szybko stało się głównym punktem antycesarskiej propagandy[1], przypominając mieszkańcom Skyrim o Konkordacie Bieli i Złota narzucającym warunki pokojowe Aldmerskiego Dominium na Trzecie Cesarstwo[7].
Wojna obecnie trwa i nieznany jest jej wynik.
Przyczyny[]
W 4E 22 Królestwo Alinoru zostało rozwiązane[8], po przejęciu władzy z rąk socjalistycznej rewolucji Pięknych[9], w wyniku zmagań z Kryzysem Otchłani z roku 3E 433 (4E 0)[10]. Rząd wysp altmerów, Thalmor formalnie wrócił władzę rodowi królewskiemu, jednak w rzeczywistości osadził siebie jako rządzącą partię z prawowitym następcą tronu jako marionetkowym reprezentantem[8]. W 4E 29 podobny przewrót przeprowadzili bosmerowie i utworzyli z altmerami Trzecie Aldmerskie Dominium, do którego w 4E 100 wrócili khajiitowie zachęceni potęgą swych dawnych popleczników. Dominium 30 Pierwszych Mrozów 4E 171 wywołało z Trzecim Cesarstwem Wielką Wojnę, która zakończyła się rozejmem wypertraktowanym przez cesarza Titusa II Mede zakończonym podpisaniem Konkordatu Bieli i Złota. W efekcie Cesarstwo i jego obywatele musieli wypełniać warunki stawione im przez dominium i pozwolić jego agentom wprowadzać te warunki w życie, wytępiając wśród obywateli cesarstwa wszelkie objawy złamania warunków rozejmu. Jednym z warunków był zakaz wiary w Talosa[7], jako człowieka który śmiał stać się bogiem, podczas gdy prawo do tego tytułu mieli tylko wyłącznie elfy[11][12] i aedra[11].
W międzyczasie w nieznanym momencie po rozpoczęciu Czwartej Ery nordowie porzucili swoich bogów, przyjęli cesarską religię Dziewięciu Bóstw, wliczając w to boga-bohatera Cyrodiil, Talosa i nim nie nastał czas Wielkiej Wojny zżyli się z jego kultem[13]. W czasie Wielkiej Wojny nordowie stanowili siłę, która pozwoliła cesarzowi wrócić na pole bitwy i z sytuacji całkowitej porażki, wrócić i po odbiciu Cesarskiego Miasta, wypertraktować tylko trochę niekorzystny pokój[7]. Nim jednak miasto zostało odbite został pojmany dziedzic rodu Gromowładnych, syn jarla Wichrowego Tronu: Ulfric; po uciążliwych przesłuchaniach justycjariusze zdołali go przekonać o słuszności swej sprawy i zainaugurowali go w szeregi Thalmoru jako uśpionego agenta, działającego bezpośrednio pod dowodzeniem Pierwszej Emisjariuszki Elenwen. Został on wypuszczony po zakończeniu wojny razem z innymi jeńcami i nie budząc podejrzeń wrócił do Królestwa Skyrim[2].
Z powodu strat w ludziach na Wielkiej Wojnie w roku 4E 174 z Królestwa Skyrim wydzieliło się Królestwo Pogranicza, którego nowi zarządcy terroryzowali norskich byłych obywateli, Cesarstwo nie było w stanie pomóc Skyrim, ani nordom atakowanym przez pograniczników, podobnie z powodu strat z wojny[5]. Wtedy z polecenia Thalmoru na scenę polityczną wrócił Ulfric Gromowładny i w 4E 176 brutalnie stłamsił powstanie i krwawo odbił Pogranicze, wydarzenie zwane Incydentem Markarckim[2][5]. W ramach wdzięczności za ułagodzenie możliwie następnej wyniszczającej wojny, cesarz Titus II Mede zgodził się na jedno życzenie bohaterskiego dowódzcy, Ulfric zażądał by jego lud był zwolniony z jednego z warunków konkordatu, którym był zakaz wiary w Talosa. Cesarz się zgodził, nie chcąc okazać krzywoprzysięstwa zwłaszcza wobec popularnego w cesarstwie nowego bohatera, potencjalnie politycznie mu zagrażającemu, przez co nordowie otrzymali wyjątkowo dla całego cesarstwa wolność wyznania i choć nieznana jest publiczna odpowiedź Dominium na złamanie przez cesarza konkordatu, jedynie opinia kronikarzy, iż nie było to mądre posunięcie, tylko przez okoliczności ultimatum[5].
Ręka Dominium zostawiła w tym wydarzeniu przez Ulfrica możliwy trop, który mógłby dowieść ich intrygi, więc podług kartoteki Aldmerów utracili przez tak bezpośrednie działanie możliwość bezpiecznego z nim kontaktu, pozostawiając moment następnego rozkazu tylko jako akt ostateczny. Celem Thalmoru było wywołanie długiej wojny między Trzecim Cesarstwem, a Królestwem Skyrim, która wyniszczyła by siły Cesarstwa pozwalając na ostateczne zwycięstwo odzyskującego siły Dominium i czym dłuższe jej trwanie tym większa różnica sił między nimi i mniejsze ryzyko rozpadu podbitych ziem pomiędzy mniejszymi władcami, poprzez większe siły Dominium pozostałe przy zarządzaniu podbitym Cesarstwem. Nieznanym jest czy Wojna ostatecznie przebiegła zgodnie z oczekiwaniami Thalmoru, jako że prawdopodobnie w procesie jej wywołania Ulfric Gromowładny posiadał jedynie początkowe wytyczne i częściowo działał na własną rękę[2].
W roku 4E 201, Ulfric, który w międzyczasie odziedziczył po ojcu jarlostwo Wichrowego Tronu[1], po nieudanych próbach przekonania większości jarlostwa do odseparowania się od Cesarstwa, przybył do Niebieskiego Pałacu w Samotni, zarzucił niekompetencję Najwyższemu Królowi Skyrim Torrygowi i rzucił mu wyzwanie, którego przegrany miał zginąć, a zwycięzca miał uzyskać lub utrzymać władzę nad krajem zgodnie z norskim prawem. Choć Torryg idolizował Ulfrica i według podejrzeń dworu byłby skory zgodzić się na pokojowe odejście Królestwa od Cesarstwa, gdyby tylko jarl Wichrowego Tronu tego zażądał, Ulfric jednak wiedziony rozkazem wywołania wojny wyzwał go na pojedynek na śmierć i życie, i zabił Torryga z użyciem Krzyku, a choć zgodnie z prawem Skyrim otrzymał prawa do tronu[3], Królestwo Skyrim nie było bytem autonomicznym i nie posiadało osobnego prawa od Trzeciego Cesarstwa (poza wspomnianym odstępstwem od jednego warunku Konkordatu), a w świetle prawa cesarskiego Ulfric był zabójcą władcy, bez żadnych roszczeń do tronu, z wyrokiem za zdradę stanu[4]. Choć część ludu Skyrim nie miała problemu z zaakceptowaniem cesarskiego prawa, część nordów jak i część jarlów poparła wyższość norskiego prawa nad cesarskim i wypowiedziała posłuszeństwo Cesarzowi, rozpoczynając bunt zwany od rodu Ulfrica, buntem Gromowładnych. Do podzielonego na dwa obozy militarne Skyrim przybył wkrótce jeden z Legionów Cesarskich o dotychczas nieznanej nazwie, dowodzony przez generała Tulliusa, oraz poprzez przewinienia cesarza wobec konkordatu do Skyrim wkroczyli nieliczni żołnierze Thalmoru pod dowództwem Emisariuszki Elenwen przywracając jej łączność z jej agentem[1].
Przebieg[]
Autor wstawiający ten szablon podał następujący powód:
Początek i Pierwsza Faza[]
Cesarstwo wybrało na swojego faworyta przyszłego władcy Jarla Elisif Sprawiedliwą, która pretendowała również do tronu króla jako wdowa po Torrygu. Po stronie Cesarstwa opowiedziały się włości zachodnie. Cesarstwo początkowo zaskoczone i pokonane w szybkim tempie zaczęło odbudowywać swoje siły. Cesarz wysłał do Skyrim nowego dowódcę - Generała Tulliusa, oraz posiłki z Cyrodiil jednak dosyć niewielkie z powodu wciąż dużego zagrożenia ze strony Trzeciego Aldmerskiego Dominium.
Tullius nie chciał przedłużać wojny, tym bardziej że wiedział że cesarz nie wyśle mu posiłków i że musi sobie radzić z tym co ma, postanowił zlikwidować problem u źródła, zastawił pułapkę na Ulfrica w Czarnym Ruczajem, a następnie wziął Ulfrica i jego najlepszych ludzi do niewoli. Kazał ich przewieść na granicę, gdzie miał zostać stracony, a jego sojusznicy mieliby stanąć po stronie Cesarstwa. Tullius nie chciał przedłużać i nakazał zatrzymać się w Helgen, tam miał zamiar stracić Ulfrica i jego towarzyszy. W tym czasie Helgen zaatakował smok przez co Ulfric skorzystał z zamieszania i uciekł do Wichrowego Tronu.
W tym czasie ustabilizowała się sytuacja na froncie. Ulfric zabezpieczył swoją północną flankę przez kontrolowanie Bieli. Zyskał w osobie tamtejszego jarla Skalda Starszego wiernego sprzymierzeńca, który popierał go od początku powstania i nienawidził Cesarstwa. Kontrole sprawował również nad Rift i manewrował na południowym skrzydle Cyrodiil zagrażając bezpośrednio prowincji cesarskiej tym sposobem mocno się zabezpieczył.
Chociaż Jarl Laila Prawo-Dawca z Pękniny przyłączyła się do powstania Ulfrica, to nie do końca go popierała, jednak zbieżność ich interesów przekonywały ją, że warto wziąć udział w powstaniu. Rzeczywistą władze w Pękninie sprawowała jednak Maven Czarna Róża, która nie przepadała za Ulfricem, która opowiadała się za cesarstwem, a zdrada Laily dawała wiele ciekawych możliwości dla rodziny Czarnych Róż.
Po stronie Cesarstwa ustabilizował się front, ich ważniejszy cel został osiągnięty, wciąż kontrolowali największe złoża srebra w Skyrim i mieli wiernego sprzymierzeńca na Pograniczu jarla Igmunda. Ojciec Igmunada zawsze był wierny cesarstwu i pomógł schwytać Ulfrica w czasie Incydentu w Markarcie, było pewne, że jego lojalność była niezaprzeczalna. I nie odcięli się od reszty Cesarstwa pozbywając się z tronu jarla Falkret starego i popierającego gromowładnych Dengeira, obsadzając młodego Siddgeira, zwolennika cesarstwa.
Utrzymanie Falkret miało jeszcze jedno znacznie, to stamtąd nadchodziły posiłki od reszty cesarstwa, tak bardzo potrzebnej na froncie, jednak przez to, że Ulfric kontrolował Biel zagrażał Morthalowi, a tym samym bezpośrednio Samotni, jednak frontalny atak zakończyłby się rzeźnią, dlatego front całkowicie się ustabilizował. Od Gromowładnych oddzielała ich tylko Biała Grań.
Druga Faza[]
Zarówno Ulfric jak i Tullius próbowali przeciągnąć na swoją stronę Jarla Białej Grani Balgruufa Większego. Obie strony zdawały sobie sprawę ze strategicznego położenia Białej Grani - znajdowała się ona w centrum Skyrim, więc jej zajęcie pozwoliłoby otworzyć drogę na wschód lub zachód w zależności po czyjej stronie opowiedziałby się Balgruuf. Ponadto Biała Grań była największym miastem handlowym i posiadała ogromne ilości dobrze prosperujących gospodarstw i urodzajnej ziemi mogącej wyżywić ogromne armie.
Obie strony zaczęły planować przejęcie miasta, jednak Biała Grań pozostawała neutralna. Balgruuf wiedział, że będzie musiał wybrać czyjąś stronę, albo zrobi to za niego jego brat Hrongar. Hrongar namawiał go do zawarcia przymierza z Cesarstwem, jednak nie mógł się zdecydować. W tym czasie obie armie przygotowywały się na ewentualną pomoc lub oblężenie miasta.
Klan Siwo Włosych pozostawał w tajnym przymierzu z Gromowładnymi i informował ich o sytuacji w mieście. Obiecali pomóc w przypadku zajęcia Białej Grani przez Ulfrica. W takiej ewentualności Vignar Siwo-Włosy miał zostać jarlem Białej Grani. W mieście znajdował się również klan, który pozostawał lojalny w stosunku do Cesarstwa - klan Dzieciąt Wojny. Przywódca klanu, Olfrid Dziecie-Wojny, na współpracy z Cesarstwem dorobił się ogromnego majątku, obawiał się więc utraty tego bogactwa. Z tego powodu członkowie klanu przekazywali Cesarstwu informacje o sytuacji w mieście.
Obie strony odłożyły jednak walne starcie, gdy pojawiły się pogłoski dotyczące odnalezienia Wyszczerbionej Korony. Ulfric pragnął zdobyć ją, by dzięki niej zyskać potrzebny symbol władzy i większe poparcie ludu. W tym samym czasie Tullius dowiaduje się o koronie i postanawia ją zdobyć, aby pozbawić Ulfrica większego poparcia, oraz by ten zaszczyt przypadł Elisif. Przygotowuje ekspedycję i wysyła na poszukiwania legata Rikke - weterana Wielkiej Wojny i główną oficer Generała Tulliusa. Natomiast na poszukiwania po stronie Gromowładnych wyrusza Galmar, nazywany często „Kamienna Pięścią” - prawa ręka Ulfrica, również weteran Wielkiej Wojny. W międzyczasie do Balgruufa docierają listy cesarskie twierdzące, że Ulfric zamierza go zaatakować. Balgruuf nie przejmuje się tym jednak i nadal podtrzymuje swój neutralny status, jednocześnie organizując obronę Białej Grani. Przygotowuje swoje straże i zobowiązuje Towarzyszy do pomocy w obronie miasta.
Autor wstawiający ten szablon podał następujący powód:
Autor wstawiający ten szablon podał następujący powód:
Poparcie w Skyrim[]
Każda z prowincji Skyrim miała swojego faworyta do objęcia tronu Skyrim:
.png){kind=link}
- Cesarstwo:
- Pogranicze – Jarl Igmund
- Haafingar – Jarl Elisif Sprawiedliwa
- Hjaalmarch – Jarl Idgrod Babokruk
- Falkret – Jarl Siddgeir
- Biała Grań – Jarl Balgruuf Większy
- Faworyt: Elisif Sprawiedliwa
- Gromowładni:
- Rift – Jarl Laila Prawo-Dawca
- Wschodnia Marchia – Jarl Ulfric Gromowładny
- Biel – Jarl Skald Starszy
- Zimowa Twierdza– Jarl Korir
- Faworyt: Ulfric Gromowładny
Wielu obywateli Skyrim miało swoje własne poglądy na temat wojny domowej, oraz tego która strona ma racje, oraz kto powinien zostać Najwyższym Królem.
Dysproporcja Sił[]
Cesarstwo – kontroluje zachodnie Skyrim i środkowe. Poza legionami do dyspozycji mają armie Jarlów, którzy ich popierają. Kontrolują największe zasoby srebra w Skyrim oraz najbardziej urodzajne ziemie, posiadają również port w Samotni oraz mogą liczyć na wsparcie z Cyrodiil, jednak tylko drogą morską (lądowa jest dostępna dopiero po rokowaniach pokojowych w Wysokim Hrothgarze, o ile wcześniej Smocze Dziecię nie opowie się po którejś ze stron).
Gromowładni – kontrolują wschodnie Skyrim, mają znacznie mniej bogatszy teren do dyspozycji. Najbardziej dochodowe jest Rift – znajduje się tam kilka farm dostarczających żywność, najlepiej prosperujące miodosytnia na kontynencie oraz śródlądowe łowisko ryb. Posiadają również port w Gwieździe Zarannej oraz Zimową Twierdzę, która dla Gromowładnych nie ma prawie znaczenia gospodarczego, lecz utrata jej na rzecz Cesarstwa zagroziłaby Wschodniej Marchii, sercu rebelii Gromowładnych.
Atmosfera wśród ludzi[]
Już po niedługim czasie od zamordowania Torygga, śmierć zaczęła zbierać krwawe żniwo. W Samotni, za zbrodnie popełnione wobec miasta ścięto jednego ze strażników, wyznawcę Talosa, który pozwolił Ulfricowi uciec z miasta po morderstwie. Obywatele byli podzieleni, część popierała czyny skazańca, pozostali wręcz przeciwnie, chcieli by odpowiedział za swoje przewinienie. W Morthalu zaginięcie pewnej kobiety tłumaczono jej chęcią obrony Skyrim; ponoć przyłączyła się do Gromowładnych. Największy podział było widać w Białej Grani, gdzie dwa rody w każdej chwili mogły skoczyć sobie do gardeł. Ród Dzieciąt-Wojny popierał Cesarstwo, natomiast Siwo-Włosi Gromowładnych. Nie każdy z członków tych rodzin nienawidził drugiej strony, przykładowo jeden z mężczyzn Dzieciąt-Wojny wyczekiwał nawet końca wojny, gdyż zakochał się w dziewczynie z przeciwnego rodu, a wojna uniemożliwiła im pobranie się. Jednak nie zawsze poglądy polityczne przeszkadzały sąsiadom. Np. Gerdur, która była siostrą Ralofa - żołnierza Gromowładnych, popierała bunt. Natomiast Alvor był wujkiem Hadvara, który służył w Cesarskim legionie i popierał Cesarstwo. Pomimo różnych poglądów nie dochodziło pomiędzy nimi do sprzeczek. Życie w Rzecznej Puszczy toczyło się prawie jak dawniej. Natomiast w Wichrowym Tronie, Nordów prawie ogarnęła paranoja po tym jak rozpuszczono plotki, że w Szarej Dzielnicy żyją Cesarscy szpiedzy.
Autor wstawiający ten szablon podał następujący powód:
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 The Elder Scrolls V: Skyrim
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Thalmorskie dossier: Ulfric Gromowładny
- ↑ 3,0 3,1 Dialog z Sybillą Stentor z gry The Elder Scrolls V: Skyrim
- ↑ 4,0 4,1 Dialog z Tulliusem z gry The Elder Scrolls V: Skyrim
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Niedźwiedź z Markartu – Arrianus Arius
- ↑ W The Elder Scrolls V: Skyrim odstępstwo nie jest wspomniane, a główną różnicą między walczącymi jest wiara w boga Talosa.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Wielka Wojna – Legat Justianus Quintus
- ↑ 8,0 8,1 Narastające zagrożenie, tom II – Lathenil ze Słonecznej Twierdzy
- ↑ Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Summerset Isles – Imperial Geographical Society, 3E 432
- ↑ The Elder Scrolls IV: Oblivion
- ↑ 11,0 11,1 Różne wyznania Cesarstwa – Brat Mikhael Karkuxor
- ↑ Ark'ay, the God of Birth and Death – Mimofon
- ↑ Między 4E 1, a 4E 201: W 3E 433/4E 0 nordowie czcili odseparowany od cesarskiego panteon (The Elder Scrolls IV: Oblivion), a w 4E 201 nie było po nim śladu i nordowie czcili religię Dziewięciu Bóstw (The Elder Scrolls V: Skyrim).