High Rock encompasses Greater Bretony, the Dellese Isles, the Bjoulsae River tribes, and, by tradition, the Western Reach. Its various peoples are called Bretons for the sake of convenience only, as the endless multitude of city-states, principalities, baronies, duchies, and kingdoms that make up High Rock has, until recently, resisted all attempts at centralization into a single culture or government. The Nords of the First Empire never conquered the whole of High Rock; the Cyrodiils ruled it, but failed to stamp out its virulent sectarianism, which sprang up again with renewed fury during the Interregnum. It is only now, under the guidance of the Third Empire, that High Rock is finally tasting the fruits of peace and unity, although a few Bretons still chafe under Tiber Septim's firm hand. Aside from Imperial rule, Bretons are connected only in their language, geographic location, and the ancient rift that separated them from their Nordic progenitors, the Night of Tears.
Khosey, in his 'Tamrilean Tractates,' transcribes a firsthand account of the "discovery" of the Bretons by a Nordic hunting party. The Bretons, in ten generations of Elven intermingling and slavery, had become scarcely recognizable as humans. Indeed, the hunting party attacked them thinking they were some new strain of Aldmeri, halting their slaughter only when one of the oldest began to wail for his life, a shrieking plea that was spoken in broken Nordic. When word of this reached Windhelm, the Nords reasoned that the "Manmeri" beyond the Reach were, in fact, descended from human slaves taken during the Elven destruction of Saarthal. King Vrage made the first priority of his Empire the liberation of his long-tormented kinsmen in High Rock. His initial
The Horse-People of the Bjoulsae River
Scarcely mentioned in text~
onslaught took him as far as the Bjoulsae, but beyond that the First Empire never established a lasting presence; the crafty Elves were too strong in their magic, and many of the Bretons aided the Elves against their would-be liberators. Ironically enough, it took the tyranny of the Alessian Order to finally free High Rock from Elven dominion. Although the Alessians were crushed at the Battle of Glenumbria Moors, this costly victory so weakened Aldmeri power that the Elves could no longer challenge the emerging nobility of Greater Bretony, who seized power throughout most of High Rock within two decades of the Alessian defeat.
This rebellion was not a coordinated effort, however, and while most of High Rock was freed from Elven tyranny by 1E500, parts of the province remained under Elven rule for much longer. The Western Reach, paradoxically, was one of the last bastions of the Aldmeri in High Rock, the legacy of which is still apparent today (see below). Bretons have fought on both sides of most of the great conflicts of Tamrielic history, including Glenumbria Moors; the memories of these victories and defeats continues to taint relations between the many factions of this divided people. The burghers of Anticlere, for instance, still noisily commemorate the Battle of Duncreigh Bridge, the "famous victory" of their Duke over the neighboring hamlet of Sensford in 1E 1427 (a battle which apparently achieved nothing, as each village continues to boast its own ruling family of antique lineage), by marching each year down Sensford's main street, a progress that results in numerous injuries on both sides even when it does not provoke a brief war between the "knightly orders" of the two villages.
Today, the social structure of the Bretons has divided itself into a poor
middle class and destitute peasantry, a magical elite separate from their squalor, and an often incoherent jumble of nobility and ruling families above them all. It is beyond the small ambition of this pamphlet to address the latter in any better terms, for even the natives have difficulty distinguishing their leaders from one another. Indeed, it is an old joke among the Bretons: "find a new hill, become a king," and many have taken it to heart. Youths of all professions and trades in High Rock spend their free time in knightly pursuits, real and imagined, performing good deeds and the like for all and sundry, in oft-vain efforts to achieve, one day, a noble status. This "quest-obsession," more than anything, has served as High Rock's sense of national identity, a peculiar form of altruism and mutual reliance that binds its people together.
The geography of High Rock is as varied as its people. The forested peaks of the Wrothgarian Mountains, occupied only by herders and the occasional dismal hamlet, divide the Western Reach from more heavily settled west of High Rock. The only true cities lie along the Iliac Bay, where several small kingdoms prospered from the trade that flowed through the Bay to the Bjoulsae River. Inland, the land rises to the windswept plateau of North Kambria, with many small towns tucked into the folds and valleys that wind their way down to the northern coast. This bucolic landscape is marred by the grim fortifications that perch atop every hill and crag, a reminder of the constant warfare that has been the scourge of the province. In the past, each petty lord, secure in his castle, enriched himself with tribute from all who traversed his domain, a circumstance clearly incompatible with the free flow of commerce. Now Tiber Septim has begun a
Aproaching Skyrim's Reach~
Wayrest~
program of demolition of these myriad fortresses, a wise policy that should facilitate prosperity while removing a potential refuge for subversives.
Although the Bretons are divided into numerous mutually antagonistic factions, to the outsider a singular uniformity in dress, architecture, and customs prevails throughout the land. Bretons are not an imaginative people, a legacy of the Elves, perhaps, and traditional ways are not lightly abandoned. Their villages are pleasant collections of half-timbered structures of one or two stories, with the rustic inn, a shop or two, and perhaps a lordly manor completing the picture. The traveler need not visit more than a handful of Breton communities before satisfying himself that he has captured the flavor of the whole. The people, too, despite their cherished particularism, are remarkably similar in name, accent, and dress throughout the province. It may be that this unacknowledged homogeneity bodes well for the future harmony of High Rock.
Most Bretons share an affinity for magic wrought, no doubt, by their lamentable intermingling with the Elves. This talent manifests itself in High Rock's pocket cultures in various ways. In the richer, more urban centers of the Iliac Bay, it has been systematically organized along the hierarchical lines of the Mages Guild. Children are tested for their magical potential at an early age, and those who pass enter apprenticeship programs funded by the Guild itself, or through independent sponsorship. In more remote regions, such as Glenpoint and the Wrothgarian Mountains, witches and medicine men, barely distinguishable from Orcish shamans, hold sway over the superstitious peasants with feats of
untutored, but often impressive, magical ability.
Places of Note:
Daggerfall
One of the oldest and largest cities of High Rock, Daggerfall has long considered itself the capital of High Rock, by virtue of its antiquity, prominence, and prosperity. All three of these qualifications may seem fanciful to the outsider, in comparison to Cyrodiil, Windhelm, or even Sentinel across the Iliac Bay. But Daggerfall was one of the largest kingdoms in High Rock before its accession to the Empire, and retains the right to maintain its royal court according to Cyrodilic tradition. Although few buildings of any age survive, Bretons being unsentimental about their history, Daggerfall is of considerable antiquity, founded originally by the Nords as a coastal foothold during the heyday of the First Empire. The city's fortunes have waxed and waned over the years; during the Alessian period it was of considerable importance, but it suffered greatly in the Thrassian Plague and is only now beginning to recover. The rise of Wayrest has lessened Daggerfall's importance as a trading port, although it should benefit from the opening of trade with the interior of the province.
Wayrest
Wayrest has always seen itself as the rival of Daggerfall, but continues to suffer from an inferiority complex that is evident in the ostentatious display of its ruling house. Daggerfall was already a well-established kingdom when Wayrest was merely a collection of rude huts at the mouth of the Bjoulsae River. But Wayrest prospered mightily after the Fall of Orsinium when the commerce from
Noble of Daggerfall
The Port of Wayrest~
the whole of Tamriel began to flow past its gates, and today it boasts the largest and richest population in High Rock. The merchants of Wayrest have welcomed the arrival of the Empire, particularly the Navy's Northwest Fleet, which has made suppression of the notorious pirates of the Iliac Bay its top priority.
Isle of Balfiera
This island in the Iliac Bay has been used for centuries as a neutral meeting place for diplomatic negotiations and treaty signings by the kingdoms of High Rock. It is also famous for the enigmatic structure known as Direnni Tower, a circular tower soaring hundreds of feet into the sky. The traditional ruler of the island is known as the Castellan of Balfiera, perhaps reflecting his original role as commander of Direnni (or Balfiera) Tower, which was used as a fortress, prison, and palace by the infamous Direnni Hegemony. Even more curiously, the hereditary Castellans are High Elves, the only known Elven ruling family remaining in human lands. The Castellans continue to reside in the Tower, although its true provenance and purpose remains a mystery. A recent archaelogical study, using the latest techniques of divination and sorcery, has pushed the Tower's construction date back to around ME2500, making it by far the oldest known structure in Tamriel. Although it has been much modified and added on to over the years, its core is a smooth cylinder of shining metal; the Tower is believed to extend at least as far beneath the surface as is now visible above, although its deepest bowels have never been systematically explored.
The Western Reach
The Western Reach is actually the easternmost section of the Breton lands; its name derives from its location on Skyrim's western border. During the First Empire, it was incorporated as one of the Holds of Skyrim, and many Nords settled in its
rolling hills and pleasant valleys. But they paid a terrible price during the Dissolution of Skyrim's Empire; the Aldmeri retook the Western Reach with a vengeance, slaughtering the Nord colonists to a man; precious little Nord blood flows in the veins of today's Reachmen. As a hedge against future incursions from Skyrim, the Aldmeri fashioned the Western Reach into an impregnable bastion. Thus, the Western Reach remained under Elven rule the longest of any part of High Rock, and the legacy of this dark sojourn can still be seen today.
The Reachmen are a mongrel breed, even for Bretons. Descended originally from one of the earliest Atmoran tribes to settle Tamriel, their lineage now partakes of nearly every race imaginable. The uprising that finally "freed" the Western Reach ended in the extermination of the Aldmeri overlords, but Elven blood still flows strong in the Reachmen, and they share the secretive, haughty demeanor of that race. In later years, they traded and exchanged customs with the Orcish villages that shared their mountains, and eventually learned much of the beastfolk's magic. Reach-magic is still widely studied, although it is banned by the Mages Guild (who fear it as dangerous and wild hedge-wizardry), and the Reachmen are often referred to as the "Witchmen of High Rock."
Banditry and lawlessness continue to plague the region, and it remains under the direct rule of Provisional Governor Titus Alorius . Travelers are advised to avoid this region until the present disturbances are quelled-- a state of affairs, however, that is likely soon to be rectified. The benefits of membership in the Empire are so patent, and the resistance of the rebellious Reachmen so futile, that it is to be expected that the Western Reach will soon join the rest of High Rock in the new era of peace and prosperity wrought by the tireless efforts of Tiber Septim and his loyal companions. We can only hope that this comes to pass without further useless effusion of blood.
Titus Alorius
Colovian officers have traditionally been appointed as provincial governors to the human regions of the Empire, as these often need the most forthright of the Emperor's men.
WYSOKA SKAŁA
Wysoka Skała obejmuje Większą Bretonię, wyspy Dellese, plemiona rzeki Bjoulsae, i, przez wzgląd na tradycję, Zachodnie Pogranicze. Jej różnorodne ludy są zwane bretonami jedynie dla wygody opisu, jako że niekończąca się liczba państw-miast, księstew, baronii, województw, oraz królestw, które tworzą Wysoką Skałę, opierała się, do niedawna, centralizacji w jedną kulturę, lub pod jednym rządem. Nordowie z Pierwszego Cesarstwa nigdy nie podbili całości Wysokiej Skały; Cyrodiilowie rządzili nią, ale przegrali na polu wyplenienia jej toksycznego sekciarstwa, które odrodziło się ponowie ze zwiększoną siłą podczas Międzykrólewia. Jest to jedynie teraz, za przewodnictwem Trzeciego Cesarstwa, jak Wysoka Skała ostatecznie smakuje owoce pokoju i jedności, choć niektórzy bretoni wciąż wiercą się pod twardą ręką Tibera Septima. Poza cesarską władzą bretonowie są połączeni jedynie w ich języku, geograficzną bliskością, oraz starożytnym momentem rozłamu, który oddzielił ich od ich norskich protoplastów, Nocą Łez.
Khosey, w jego „Traktatach Tamrielskich”, opisuje z pierwszej ręki „odkrycie” bretonów przez norską drużynę myśliwych. Bretoni, w ciągu dziesięciu pokoleń elfickiego mieszania krwi i niewolnictwa, stali się ledwo co rozpoznawalni jako ludzie. W rzeczy samej drużyna łowczych zaatakowała ich, myśląc, że napotkali nową odmianą aldmerów, powstrzymując swą rzeź tylko wtedy gdy jeden ze starszyzny zaczął płaczem błagać o swe życie, piskliwe wołanie o litość, wypowiedziane w łamanym norskim. Kiedy słowo dotarło do Wichrowego Tronu, nordowie rozsądzili, że „ludziomerowie” spoza Pogranicza byli, w rzeczywistości, potomkami ludzkich niewolników wziętych podczas elfickiego zniszczenia Saarthalu. Król Vrage powziął sobie za priorytet jego Cesarstwa uwolnienie swych długo ciemiężonych krewnych z Wysokiej Skały. Jego pierwotny
Konni-Ludzie znad rzeki Bjoulsae
Ledwie co napomniani w tekście~
szturm zabrał go najdalej jak Bjoulsae, ale poza nią Pierwsze Cesarstwo nigdy nie ustanowiło stabilnej kontroli; chytre elfy były za silne w swej magii, i wielu z bretonów służyło elfom przeciwko ich niedoszłym wyzwolicielom. Względnie ironicznie, potrzeba było tyranii Porządku Alezjańskiego, by ostatecznie uwolnić Wysoką Skałę od władzy elfów. Choć Alezjanie zostali zmiażdżeni w Bitwie na Trzęsawiskach Glenumbry, to kosztowne zwycięstwo osłabiło siłę aldmerów, tak że elfy nie mogły już dłużej powstrzymywać powstającej szlachty Większej Bretonii, która objęła władzę na rozpiętości całej Wysokiej Skały podczas dwóch dekad od porażki Alezjan.
Ten bunt mimo to nie był skoordynowanym wysiłkiem, i choć większość Wysokiej Skały została uwolniona z elfickiej tyranii w roku 1E 500, części prowincji pozostały pod elficką władzę jeszcze długo potem. Zachodnie Pogranicze, paradoksalnie, było jednym z ostatnich bastionów aldmerów w Wysokiej Skale, czego spuścizna jest wciąż widoczna do dziś (zobacz niżej). Bretoni walczyli po obu stronach większości większych konfliktów w tamrielicznej historii, wliczając na Trzęsawiskach Glenumbry; pamięć tych zwycięstw i przegranych wciąż plugawi relacje między licznymi stronnictwami tego podzielonego ludu. Mieszczanie z Anticlere, na przykład, wciąż głośno uświęcają rocznicę Bitwy o most Duncreigh, „sławne zwycięstwo” ich diuka nad sąsiedzkim siołem Sensfordu w 1E 1427 (bitwie, która najwyraźniej nie osiągnęła nic, jako że każda wieś chlubi się starożytnym rodowodem swych rządzących rodów), przez przemarsz każdego roku wzdłuż głównej ulicy Sensford, procesji, która kończy się w niezliczonych okaleczeniach po oby stronach, nawet wtedy kiedy nie powoduje krótkiej wojny między „zakonami rycerskimi” obu miejscowości.
Dziś, społeczna struktura bretonów podzieliła się na biedną
klasę średnią i wynędzniałe pospólstwo, elitę magów wyodrębniającą się z ich biedoty, oraz często bezładną mieszaniną szlachty, oraz rządzących rodzin stojącą nad nimi wszystkimi. Jest to ponad aspirację tej broszury, by odnieść się do tej ostatniej w jakimkolwiek lepszym przybliżeniu, jako że nawet miejscowi mają problemy w rozróżnieniu rządzących od siebie wzajemnie. Doprawdy, jest to starą kpiną pośród bretonów: „znajdź nowe wzgórze, zostań królem”, i wielu powzięło ją sobie do serca. Młodzież każdej profesji i rzemiosła w Wysokiej Skale spędza swój wolny czas w rycerskim błądzeniu, prawdziwym i wyimaginowanym, wykonując cnotliwe czyny i im podobne dla każdego, kto się napatoczy, w często próżnych wysiłkach osiągnięcia, pewnego dnia, tytułu szlacheckiego. Ta „obsesja misji” bardziej niż cokolwiek, służyła Wysokiej Skale jako poczucie narodowej przynależności, osobliwa forma altruizmu i wzajemnego zaufania, która łączy wszystkich jej ludzi.
Geografia Wysokiej Skały jest tak zróżnicowana jak jej ludzie. Zalesione wzgórza gór Wrotgarskich, zajęte jedynie przez pasterzy i rzadkie posępne sioła, dzielą Zachodnie Pogranicze od mocniej zasiedlonego zachodu Wysokiej Skały. Jedyne prawdziwe miasta leżą u wybrzeży zatoki Iliac, gdzie wiele małych królestw zyskało z handlu, który płynął przez zatokę ku rzece Bjoulsae. W głąb lądu topografia wzrasta do smaganego wiatrem płaskowyżu Północnej Kambrii, z wieloma małymi miastami wtulonymi w fałdy i doliny, które przewijają się do północnego wybrzeża. Ten idylliczny krajobraz jest zabełtany srogimi fortami, usadowione na szczycie każdego wzgórza czy grani, pamiątka po ciągłych zmaganiach wojennych, które były utrapieniem prowincji. W przeszłości każdy mniejszy lord, bezpieczny w swym zamku, wzbogacał się na trybutach od każdego, kto przekroczył granice jego ziemi, okoliczności jasno rozbieżne ze swobodnym rozwojem handlu. Dziś Tiber Septim rozpoczął
Zbliżajac się do Pogranicza Skyrim~
Wayrest~
projekt rozbiórki tych myriad fortec, mądra polityka, która powinna ułatwić dobrobyt, jednocześnie usuwając potencjalny azyl dla wywrotowców.
Choć bretoni są podzieleni w liczne wzajemnie antagonistyczne stronnictwa, dla postronnego obserwatora wspólna jednolitość ubioru, architektury, i zwyczajów przeważa nad tą ziemią. Bretonowie nie są kreatywnym ludem, dziedzictwo po elfach, możliwie, i tradycyjne metody nie są łatwo porzucane. Ich wsie są sympatycznym zbiorem połowicznie drewnianych jedno- lub dwupiętrowych budynków, z rustykalną gospodą, sklepem lub dwoma, i możliwie lordowskim dworem dopełniającym obrazka. Podróżnik nie potrzebuje odwiedzić wielu niż garstki bretońskich społeczności, nim nie zostanie usatysfakcjonowany wiedzą, że pojął smak całości. Ludzie, też pomimo ich ukochania w miejscowym nacjonalizmie, są wyjątkowo podobni w ich imionach, akcentach oraz ubiorze na przestrzeni całej prowincji. Może być, że ta niezaakceptowana jednorodność wróży dobrze dla przyszłej zgody w Wysokiej Skale.
Większość bretonów łączy skłonność do magii przyniesiona, bez wątpienia, przez ich nieodżałowane wymieszanie krwi z elfami. Ten talent uwidacznia się w kieszonkowych kulturach Wysokiej Skały na wiele sposobów. W bogatszych bardziej miejskich ośrodkach zatoki Iliac został on systematycznie zorganizowany w hierarchicznych rangach Gildii Magów. Dzieci są sprawdzane podług ich magicznego potencjału w młodym wieku, a ci, którzy je zdadzą, są posyłani na wstępne programy terminatorskie fundowane przez samą Gildię, albo przez niezależnych sponsorów. W odleglejszych regionach, takich jak Glenpoint czy góry Wrotgarskie, wiedźmy i zielarze, ledwo odróżnialni od orkowych szamanów, utrzymują posłuch nad przesądnymi chamami z wyczynami
niewykształconej, ale często imponującej, zdolności magicznej.
Interesujące Miejsca:
Daggerfall
Jedno z najstarszych i największych miast Wysokiej Skały, Daggerfall długo uważało siebie za stolicę Wysokiej Skały, przez cnotę swej starożytności, wybitności i dobrobytu. Wszystkie trzy z tych kwalifikacji mogą wydawać się fantastyczne dla postronnego, w porównaniu z Cyrodiil, Wichrowym Tronem, czy nawet Wartownią po drugiej stronie zatoki Iliac. Lecz Daggerfall było jednym z największych królestw Wysokiej Skały, zanim została ona włączona do Cesarstwa, i zachowuje swoje prawa do utrzymywania dworu królewskiego podług cyrodiilskich tradycji. Choć mało który budynek o jakimkolwiek wieku przetrwał i bretonowie pozostają beznamiętni względem swej historii, Daggerfall jest miastem znacznego antyku, założone początkowo przez nordów jako wybrzeżny przyczółek podczas okresu rozkwitu Pierwszego Cesarstwa. Fortuna miasta przychodziła i przemijała na przestrzeni lat; podczas okresu alezjańskiego miasto cieszyło się niemałą wagą, ale mocno ucierpiało po pladze Thraskiej i dopiero teraz zaczęło wracać do sił. Wschód siły Wayrest umniejszyło znaczenie Daggerfall jako portu handlowego, choć powinno ono zyskać przez otwarcie handlu z wnętrzem prowincji.
Wayrest
Wayrest zawsze postrzegało siebie jako rywala Daggerfall, ale kontynuuje doświadczać kompleksu niższości, który jest widoczny w ostentacyjnym obwieszczaniu się rządzącego rodu. Daggerfall był już dobrze stanowiącym się królestwem, kiedy Wayrest było jedynie zbiorem prostackich hat u ujścia rzeki Bjoulsae. Lecz Wayrest zyskało mocno na Upadku Orsinium, kiedy handel
Szlachcic z Daggerfall
Port w Wayrest~
z całego Tamriel zaczął przebiegać wzdłuż jej bram, i dziś chwali się największą i najbogatszą populacją w Wysokiej Skale. Kupcy z Wayrest z otwartymi ramionami przywitali przybycie Cesarstwa, szczególnie Północnozachodnią Flotę marynarki, która wzięła sobie pacyfikację notorycznych piratów zatoki Iliac jako swój najwyższy priorytet.
Wyspa Balfiera
Ta wyspa zatoki Iliac była wykorzystywana przez stulecia jako neutralne miejsce spotkań na dyplomatyczne negocjacje i podpisywanie traktatów przez wiele z królestw Wysokiej Skały. Jest też przesławna przez swą enigmatyczną budowlę znaną jako Wieża Direnni, cylindryczną wieżę rosnącą setki stóp ku niebu. Tradycyjny władca wyspy jest też znany jako Kasztelan Balfiery, możliwie odzwierciedlając jego oryginalną rolę jako komendanta Wieży Direnni (lub też Wieży Balfiery), która była pożytkowana jako forteca, więzienie, oraz pałac przez niesławną Hegemonię Direnni. Jeszcze ciekawiej, ród dziedziców tytułu Kasztelana składa się z Wysokich Elfów, jedyną znany elficki ród pozostały przy władzy w ziemiach ludzi. Kasztelanowie trwają przy swojej rezydencji w Wieży, choć ich prawdziwe pochodzenie i cel pozostaje tajemnicą. Niedawne badanie archeologiczne, używające najnowszych metod wróżenia i czarnoksięstwa, przesunęło datę erekcji Wieży tak wcześnie jak około ME 2500, czyniąc ją zgoła najstarszą znaną strukturą w Tamriel. Choć była mocno zmodyfikowana i wiele dodano do konstrukcji przez lata, jej rdzeń to gładki cylinder błyszczącego metalu; wierzy się, że Wieża rozciąga się przynajmniej tyle pod powierzchnię, ile jest widoczna nad nią, choć najgłębsze jej trzewia nie zostały nigdy systematycznie wyeksplorowane.
Zachodnie Pogranicze
Zachodnie Pogranicze jest w rzeczywistości najbardziej wysuniętą na wschód sekcją ziem bretonów; jego imię pochodzi z umiejscowienia na zachodniej granicy ze Skyrim. Podczas czasów Pierwszego Cesarstwa, zostało inkorporowane jako jedna z Włości Skyrim i wielu nordów osiedliło się na jego
zwalistych zboczach i atrakcyjnych dolinach. Ale zapłacili okropną cenę podczas rozpadu Cesarstwa Skyrim; aldmerowie odbili Zachodnie Pogranicze z zemstą, rzeżąc norskich kolonistów co do joty; cenna rzadka norska krew płynie w żyłach dzisiejszych pograniczników. Jak mur przeciw przyszłym najazdom ze Skyrim, aldmerowie przysposobili Zachodnie Pogranicze do formy niewzruszalnego bastionu. Tako, Zachodnie Pogranicze pozostało pod elfickimi rządami najdłużej ze wszystkich części Wysokiej Skały, i spuścizna tej mrocznej okupacji jest wciąż widoczna do dnia dzisiejszego.
Pogranicznicy są kundlowatą rasą, nawet jak na bretonów. Pochodząc pierwotnie z jednego z najwcześniejszych atmorańskich plemion, które osiedliły się w Tamriel, ich rodowód obecnie składa się z prawie każdej wyobrażalnej rasy. Powstanie, które ostatecznie „uwolniło” Zachodnie Pogranicze zakończyło się w eksterminacji aldmerskich możnowładców, ale elficka krew wciąż płynie gęsto w pogranicznikach, i dzielą oni skrytą i butną postawę tej rasy. W późniejszych latach handlowali i wymieniali się zwyczajami z orkowymi wioskami, z którymi dzielą swe góry, ewentualnie poznając wiele z magii zwierzokształtnych. Magia pogranicza jest szeroko poznana, choć wciąż jest zakazana przez Gildię Magów (którzy obawiają się jej jako niebezpiecznego i dzikiego zaściankowego czarodziejstwa), a pogranicznicy są często określani jako „Wiedźmi Ludzie Wysokiej Skały”.
Bandytyzm i bezprawie wciąż dręczy ten region, i pozostaje on bezpośrednio pod bezpośrednią władzą Prowincjonalnego Gubernatora Titusa Aloriusa. Podróżnicy są ostrzegani, by unikali tego regionu, póki obecne niepokoje są wciąż tam dławione -- ten stan rzeczy, jednak jest podobnież bliski sprostowania. Zyski z członkostwa w Cesarstwie są tak oczywiste, a opór zbuntowanych pograniczników tak daremny, że spodziewa się, by Zachodnie Pogranicze miało wkrótce dołączyć do reszty Wysokiej Skały w nowej erze pokoju i dobrobytu zawleczonego przez niestrudzone wysiłki Tibera Septima i jego lojalnych kompanów. Możemy tylko mieć nadzieje, że to przyjdzie do skutku bez dalszego bezużytecznego rozlewu krwi.
Titus Alorius
Coloviańscy oficerowie zwykli być tradycyjnie mianowani prowincjonalnym gubernatorami ludzkich regionów Cesarstwa, jako że te często wymagają bezpośredniości Cesarskich ludzi.
