Elsweyr is the youngest of the modern regions, and the only one to have established itself in the Common Era, nearly six hundred years ago. It is inhabited by a strange race of intelligent beastmen, who call themselves the khajiit in their native tongue. These khajiit are all feline in aspect, some far more than others. A particular family-tribe, or pride, might include a hunting party of males that appear like upright jaguars, a few beautiful youths who could pass for Elves were it not for their swishing tails, an uncle or two that would stalk the perimeters on all fours, and a chief who, depending on the moons of his birth, might have the form of any of the above. The khajiit attribute their improbable biology to the workings of the ja-Kha'jay (the "Moonstrings," or "Lunar Lattice"), a magical and semi-divine phenomena believed to derive from the influence of Tamriel's twin moons, Masser and Secunda. According to the native tradition, a khajiit born while Masser is full and Secunda a thin crescent will grow to be a cathay-raht, one of the aforementioned jaguar-men, while one born under the opposite conditions will be little more than an intelligent house-cat. Even the Senche-tiger, the largest great cat in existence, has proven to be just another form of the khajiit; these massive beasts can often be found serving as steeds for their more humanoid cousins. Over twenty forms have been documented among the catmen of Elsweyr, and, in their own society at least, no one of them is more important or inherently better than another (with the exception of the Mane form, to be described shortly). However, the ohmes, or "man-faced" khajiit, are those most commonly seen outside of the province, as most adventurers and diplomats come from this, the most discreet of the "breeds."
Until relatively recently, the nearly constant insurrection and tribal warfare among the catmen rarely troubled the stage of history. In CE309, however, Keirgo of Anequina and Eshita of Pellitine combined their long-feuding kingdoms to create Elsweyr, sparking a great class struggle that briefly threatened to draw in outside intervention. Power
shifted from two separate kingdoms, each with its own central government and allied tribes, to a nobility besieged by those tribes, who felt that both their ruling classes had betrayed them. Chieftains forgot their ancient sugar-vendettas and signed treaties of their own (recorded, incidentally, through facial tattoos), and before long the cities of former Anequina were under constant attack. Keirgo petitioned the Empire for help, but it had just lost its own ruler, Potentate Versidue-Shaie, and was in similar disarray. When the old capital, Ne Quin-al, fell to the rebels, it seemed Elsweyr would soon burst under the weight of its own union. Peace was restored,however when the normally nonpartisan khajiit spiritual leader, the Mane Rid-T'har-ri'Datta, "bestowed to the classes equality under the bi-lunar shadow, dividing their power in accordance with two-moons-dance of the ja-K'hanay". What this established, in a more understandable sense, was a rotational power base in which both sides of khajiit society, the city-dwellers under the nobility and the nomadic tribes of the desert chieftains, shared alternate control of the region based on the phases of Masser and Secunda; the terms of this measure, the Riddle-T'har, were overseen by the thinly-veiled dictatorship of the Mane himself. Since then, Elsweyr has withdrew itself into a secrecy that has scarcely been breached in five hundred years.
Geographically, Elsweyr is a harsh area of badlands and dry plains. Only near the southern reaches does the soil turn fertile, and the whole of this region is covered in jungle and rainforests, with sugarcane groves clustering against the two main river basins. The old kingdom of Anequina is its northern section, and has historically offered no threat to either the early Cyro-Nords or the later Cyrodiliic Empires. Indeed, Pelinal Whitestrake, Nibenay warlord of the Elven Pogrom, mistook the khajiit for another strain of Aldmeri and killed many of their number before realizing his error. Human relations have been minimal in the intervening years, but there is talk that the Elsweyr Confedracy has recently struck treaty with the Aldmeri Dominion (see Places of Note: Torval, for more supporting evidence), a situation that, if true, may force the catmen into another bloody confrontation with the Cyrodilic masters of Tamriel.
The current Mane of Elsweyr, Nhad-hatta, wearing the braids and hair-locks of his entire tribe ~ Second Seed 18
Understandably, the ja-Kha'jay makes the culture of Elsweyr very strange and alien. It is a peculiar affliction, which seems, at first glance, to be related to lycanthropy. It is not, however, contagious or temporal in effect like the latter- a khajiit retains the form of his birth throughout his lifespan, and the moons, while they determine that form, do not affect it thereafter. There are no known shapeshifting khajiit. On the whole, the catmen of Elsweyr are a bestial lot, victims of their own preternatural anatomies. They are quick to anger, unpredictable, and dangerous, though singly no match for an Imperial legionnaire. It is also worthwhile to point out that the so-called "human" features found among many of the khajiits are, in fact, distinctly Elven in appearance, no doubt proving once and for all the baser predilections of the Elder Race.
This is not to say that Elsweyr is without some semblance of civilization*. The khajiit that do walk erect dress and conduct themselves in a close approximation of a modern, human culture. Their dress is an abundant shawl, commonly of brightly patterned cloth, for defense against the harsh sun and saber-cuts. Their chief attire, the budi, or shirt, is fastened in braids down the right side, not permitting any part of the torso fur to be seen, for such is believed to be highly indecorous. Jewelry and trinkets often adorn the costume, and tattoos are very popular. In some quarters, the latter can even have religious and legal significance. A recent trend among the younger ohmes is the application of feline facial tattoos that make them resemble their more hideous and savage brethren. The obvious weapon of choice among the khajiit are their claws, naturally sharp and retractable. Others, though, have mastered the use of the saber and scimitar, the dagger and the longbow. There is no standing army in Elsweyr, and the catmen have never shown an expansionist inclination. In fact, they have lost territory in the last fifty years with the secession of their rim territories (see Rimmen).
Tamriel's two moons are inextricably linked to the society of the khajiit, who worship their different phases, and the combination of the phases, as if they were gods. Therefore, each "breed" of khajiit has its own patron deity. Earlier it was believed this practice was just another heathen system of worship common among the beastmen of Tamriel, but recent studies in comparative religion have proven that the lunar gods of Elsweyr are merely the divinities of the Imperial Pantheon (Stendarr, Mara, Kynareth, etc.) in disguise. Similar findings have revealed that the dro-m'Athra, or dark spirits of Elsweyr, which correspond to the inverse phases of Masser and Secunda, to be aspects of the more universal Daedric powers. The khajiit also believe that their gods regularly bestow blessings to their chosen people, in the form of the moon-sugar, a substance native to the Tenmar Forest in southern Elsweyr. This sugar has a variety of uses; it is alternately a seasoning and a magical ingredient, a source of communion with the holy moons and a dangerous and addictive drug. The khajiit understand it to be "crystallized moonlight," caught in the water of the Topal Sea and brought to the sugarcane groves of the Tenmar by the force of the twin tides. By partaking of the sugar, the khajiit believes they are consuming small portions of their gods' eternal souls. This drives them into fits of ecstasy and abandon, and the streets of Elsweyr's major cities are full of catmen shivering in the grip of sugar fits. A particularly hazardous derivative of the moon-sugar, known as skooma, is often smoked in raw form through a water-pipe by the more pathetic khajiit; its victims are addicted for life, and in constant, alternating states of euphoria and lethargy. Nevertheless, moon-sugar is a daily part of khajiit life, and their kingdom's chief export. The food of Elsweyr is invariably sweet; candies, cakes, puddings, and sugarmeats are the staples of the khajiit diet, and travelers to Elsweyr are cautioned against partaking of any of the native food. Humans, it seems, are even more susceptible to the effects of the moon-sugar than the catmen themselves.
The Mane is no more a "breed" of khajiit than the other, more common forms of the catmen; he is simply unique. Khajiit tradition holds that only one Mane can be alive at any one time; indeed, they believe that there is only one Mane, who is simply reborn in different bodies. Be that as it may, there has been no recorded instance of multiple Manes contending for power; whether this is due to the truth of the khajiit belief, or whether the ruling Mane takes care to eliminate any potential rivals before they can mature, cannot be determined. A Mane can be born only under a rare alignment of Masser and Secunda when, according to legend, a third moon appears in the sky. In olden times, the khajiit would shave off their own manes in deference to the Mane, braiding them into locks that he would incorporate into his own, gigantic mane. Over time, as the population of the region grew, this ritual became impractical. Now, while all khajiit still remove their manes, they do so largely as a symbolic sacrifice. The current Mane still wears the hair-locks and braids of his own tribe as well as those of his Warrior Guard, which encompasses hundreds of khajiit. He is so weighted down by the hair of his kinsmen that he cannot move without aid, and often travels about the countryside by means of a palanquin.
Rimmen Though ostensibly its own kingdom, Rimmen still pays tribute to the Mane of Elsweyr, from whose realm it seceded in CE812 during the Interregnum. Earlier, Akaviri refugees had fled persecution when the warlord Attrebus briefly aspired to the Imperial Throne. Attrebus, though he lasted no longer than most of the pretender kings of that period, thought he might rid Cyrodiil of the foreigners who had ruled it for the first half of the Common Era, and he drove the Akaviris past the Empire's borders into Elsweyr. The khajiit granted them asylum in the hills and steppes of northwestern Elsweyr, where they dwelt in relative seclusion until remnants of the Dir-Kamal resurfaced in Cyrodiil, seizing the Throne from Attrebus' successors. The Rimmen (literally, the "Rim Men," as the khajiit called them) joined their brothers to try to rebuild the Empire. This effort was doomed to failure, but not before the khajiit attempted to reclaim their lands in a series of bloody border wars. Currently, since the ascension of Tiber Septim, the hapless Rimmen have once again submitted to the protection of the Mane, with a renewed tribute paying for the Cat Lord's guarantee of their independence, a truly weak reed upon which to lean.
Places of Note:
Senchal
This infamous city is the largest port in southern Tamriel. Its sprawl covers the easternmost tip of Elsweyr's Quin'rawl peninsula, a motley assortment of bazaars, taverns, merchant quarters, and open-air markets ringed on three sides by its crowded harbors. Senchal is a favorite stopping point for pirates and sea captains seeking to ply illegal or blackmarket goods, it being far easier to smuggle these goods into and out of the Empire by way of the Topal Sea than to use the well-guarded inland highways. Thieves abound here, as do beggars and pathetic khajiit sugar junkies. The traveler is advised to steer clear of Black Keirgo, Senchal's most squalid and dangerous quarter, when visiting the city. Illicit sugar-dens line the streets here, where beastmen and nobility alike wither away in sucrose fevers. All in all, Senchal is the ugliest city outside of Imperial jurisdiction. The air is humid and full of the chimney-smoke caught in the eddies from the surrounding coasts. Much of the city is abandoned or in ruins. In CE560, a strain of the Knahaten Flu blew across the channel from nearby Argonia and quickly infected the city's population. Whole neighborhoods were razed in some mad effort to cleanse Senchal of the Flu and have never been rebuilt. Visitors to the open-air markets can see these charred skylines on the periphery, as black and jagged as the teeth of the nearest sugar junkie, begging for cake.
Torval
Torval is the city-state of Elsweyr's spiritual and temporal ruler, the Mane. He and his tribe live here in stately and exotic palaces built from massive timbers of Valenwood oak, whose territorial borders are only a few hundred miles away. Symmetrical sugarcane gardens surround these palaces, where the Mane is often seen in day-long meditations atop his palanquin, held up by his inexhaustible cathay-raht servants. As has been said, the moon-sugar of Elsweyr is the holiest of substances to the khajiit. They speak of sugar as we might speak of the soul or the lifeforce. Therefore, humans have been traditionally forbidden to trespass on these estates, and the Warrior Guard enforce this measure as strictly as they do around the Tenmar Forest. An Imperial diplomat was not long ago chased from the premises, even though he had been promised an audience with the khajiit ruler. The panther-like Warrior Guard hissed at his approach, bared their fangs, and threatened him to leave quickly, lest they "leak his sugar" into the sand. Our Glorious Emperor, Tiber Septim, has yet to seek redress from the lawless catmen.
KONFEDERACJA ELSWEYR
Elsweyr jest najmłodszym z nowożytnych regionów, i jedynym, który ustanowił się w ciągu Naszej Ery, prawie sześć wieków temu. Jest zamieszkany przez dziwną rasę inteligentnych zwierzoludzi, którzy nazywają siebie khajiitami w ich rdzennym języku. Ci khajiitowie są koci w wyglądzie, niektórzy bardziej od innych. Szczególna plemię-rodzina, lub stado, może się składać z drapieżnej grupy samców, którzy przypominają stojące prosto jaguary, paru pięknych młodzieńców, którzy mogliby ujść jako Elfy, gdyby nie przez ich rozhuśtane ogony, wuj, lub dwaj, którzy by przeczesywali obrzeża na czterech łapach, oraz herszt, który zależąc od księżyców jego urodzenia, może przybierać formę, którąkolwiek z powyższych. Khajiitowie przypisują sobie ich nieprawdopodobną biologię działaniom ja-Kha'jaya („Strunami Księżyców”, lub „Księżycową Siecią”), magicznemu i półboskiemu fenomenowi, który wierzy się, że jest wynikiem pływów tamrielskich bliźniaczych księżyców, Massera i Secundy. Podług miejscowej tradycji, khajiit urodzony podczas pełni Massera i półksiężyca Secundy wyrośnie na cathay-rahta, jednego z wcześniej wspomnianych jaguarzych ludzi, podczas gdy ten urodzony pod odwrotnymi warunkami stanie się trochę inteligentniejszych kotów domowych. Nawet senche-tygrys, największy wielki kot świata został udowodniony by był tylko kolejną formą khajiita; te potężne bestie często można napotkać służących jako wierzchowce swym bardziej humanoidalnym kuzynom. Ponad dwadzieścia form zostało zadokumentowanych pośród kotoludzi Elsweyr, i, w ich własnym społeczeństwie przynajmniej, żadna z nich nie jest ważniejsza lub z natury lepsza od innych (z wyjątkiem w formie Grzywy, by opisać sprawę krótko). Jednak ohmesowie, „ludzkopyscy” khajiitowie, są tymi najczęściej spotykanymi poza ich prowincją, jako że najwięcej poszukiwaczy przygód i dyplomatów pochodzi z tej, najdyskretniejszej z „form”.
Do względnego niedawna, prawie ciągłe insurekcje i plemienne wojny pośród kotoludzi rzadko kłopotały scenę historii. W NE 309 jednakże Keirgo z Anequiny i Eshita z Pellitine połączyli swe długo zwaśnione królestwa, by utworzyć Elsweyr, rozniecając spory kocioł zmagań, które krótko zagrażały przykuć uwagę zewnętrznych interweniujących sił. Władza
przeszła z rąk dwóch oddzielnych królestw, każdy z ich własnym centralnym rządem i sprzymierzonymi plemionami, do rąk szlachty otoczonej tymi plemionami, która poczuła się zdradzona przez ich rządzące klasy. Hersztowie zapomnieli ich starożytne cukrowe zemsty i podpisali traktaty na własną rękę (zapisane, nawiasem mówiąc, poprzez tatuaże na twarzach), i niedługo potem miasta dawnej Anequiny stanęły pod ciągłym szturmem. Keirgo zwróciło się do Cesarstwa o pomoc, ale ono właśnie straciło swego własnego władcę, potentata Versidue-Shaie, i znalazło się w podobnym bezładzie. Kiedy stara stolica, Ne Quin-al, padła pod rebeliantami, zdawało się, że Elsweyr wkrótce miało pęc pod ciężarem swej własnej unii. Pokój został przywrócony, jednak kiedy normalnie bezpartyjny khajiicki duchowy przywódca, Grzywa Rid-T'har-ri'Datta, „nadał klasom równość pod dwuksiężycowym cieniem, wróżąc ich siłę w zgodności z tańcem-dwu-księżycy ja-K'hanay”. Co to ustanowiło, w bardziej zrozumiałych słowach, to rotacyjna siedziba władzy, w której obie twarze khajiickiego społeczeństwa, mieszczanie pod szlachecką ręką i nomadyczne plemiona pustynnych hersztów, dzieliły alternującą władzę nad regionem, uznawaną podług faz Massera i Secundy; warunki tego zabiegu, Riddle-T'har, były nadzorowane przez ledwie ukrytą dyktaturę samego Grzywy. Od tego czasu, Elsweyr wycofały się izolacyjnie w dyskrecji, która prawie w ogóle nie była naruszona przez pięćset lat.
Geograficznie, Elsweyr jest surową krainą nieużytków i suchych równin. Tylko przy południowych skrajach gleba nabiera żyzności, a cała połać tego regionu pokryta jest dżunglą i lasami tropikalnymi, z gajami trzciny cukrowej, gromadzących się w dorzeczach dwóch głównych rzek. Stare królestwo Anequiny jest jego główną sekcją, i historycznie nie stanowiło zagrożenia dla wczesnych cyronordów, lub późniejszych Cyrodiilskich Cesarstw. Po prawdzie Pelinal Białoręki, nibenejski dowódca wojskowy Elfickiego Pogromu, pomylił khajiitów z kolejnym odłamem aldmerów i zabił wielką ich liczbę, nim uświadomił sobie swój błąd. Ludzkie kontakty były minimalne od tamtego czasu, ale mówi się, że Konfederacja Elsweyr niedawno dobiła traktatu z Aldmerskim Dominium (zobacz Interesujące Miejsca: Torval, dla dalszych wspierających dowodów), sytuacja, która jeśli prawdziwa, może zmusić kotoludzi z kolejną krwawą konfrontacją z cyrodiilskimi władcami Tamriel.
Obecny Grzywa Elsweyr, Nhad-hatta, noszący warkocze i loki włosów całego swego plemienia ~ 18, Drugiego Siewu
Zrozumiale, ja-Kha'jay czyni kulturę Elsweyr bardzo dziwną i obcą. Jest to osobliwe schorzenie, które wygląda, na pierwszy rzut oka, jak powiązane z likantropią. Nie jest jednak zaraźliwe lub chroniczne w efektach jak to drugie - khajiit zachowują formę narodzin przez całość swego życia, i księżyce, choć determinują tę formę, nie wpływają na nią od tego czasu. Nie ma żadnych znanych zmiennokształtnych khajiitów. Po całości kotoludzie z Elsweyr są zezwierzęconą zgrają, ofiary ich własnych nadnaturalnych anatomii. Szybko wpadają we wściekłość, nieprzewidywalni, i niebezpieczny, choć odosobnieni nie stanowią wyzwania dla cesarskiego legionisty, Jest również wartym wypunktowania, że tak zwane „ludzkie” cechy możliwe do dostrzeżenia wśród wielu khajiitów są, w rzeczywistości, wyraźnie elfickie w wyglądzie, bez wątpienia udowadniając raz i na zawsze podłe predylekcje Starszej Rasy.
Nie przemawia to za tym, że Elsweyr jest bez żadnego podobieństwa do cywilizacji*. Khajiitowie, którzy chodzą wyprostowani, ubierają się i zachowują w bliskiej aproksymacji nowoczesnej, ludzkiej kultury. Ich ubiór opiera się na bogaty szal, często z materiału pokrytego jaskrawym wzorem, jako ochrona przed ostrym słońcem i ciosami szabli. Ich podstawowy strój, budi, lub koszula, jest ściągnięta warkoczami w dół ku prawej stronie, nie pozwalając na ukazanie dla oka żadnego fragmentu futra z torsu, jako że jest ono uznawane za wysoko niestosowne. Biżuteria i świecidełka często zdobią cały kostium, tatuaże są podobnie popularne. W niektórych ćwiartkach te ostatnie mogą mieć religijne lub prawne znaczenie. Ostatni trend pośród młodszych ohmesów to aplikacja kocich tatuaży na twarzy, by uczynić ich bardziej przypominających swoich brzydszych i dzikszych krewnych. Oczywistą wybraną bronią pośród khajiitów są ich pazury, naturalnie ostre i wysuwalne. Inni, mimo to, osiągnęli mistrzostwo w użyciu szabli i bułatu, sztyletu oraz długiego łuku. Nie istnieje w Elsweyr żadna trwała armia, i kotoludzie nigdy nie okazali tendencji ekspansjonistycznych. W fakcie utracili część terytorium w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, wraz z odłączeniem się ich skrajnych terytoriów (zobacz Rimmen).
Dwa księżyce Tamriel są nierozłącznie połączone ze społeczeństwem khajiitów, którzy czczą ich różne fazy, oraz kombinacje tych faz, jakby były one bogami. Tako, każda „rasa” khajiita ma swoje opiekuńcze bóstwo. Dawniej wierzono, że ta praktyka była tylko kolejnym pogańskim systemem kultu, powszechnym pośród zwierzoludzi Tamriel, ale niedawne badania w porównawczej teologii udowodniły, że księżycowe bogi Elsweyr są jedynie bóstwami panteonu Cesarskich (Stendarr, Mara, Kynareth, itd.) pod przykrywką. Podobne znaleziska wyjawiły, że dro-m'Athra, lub mroczne duchy Elsweyr, które odpowiadają odwróconym fazom Massera i Secundy, są aspektami bardziej powszechnych daedrycznych sił. Khajiitowie także wierzą, że ich bogowie regularnie nakładają błogosławieństwa dla swego wybranego ludu, pod postacią księżycowego cukru, substancji rdzennej dla lasu Tenmar w południowym Elsweyr. Ten cukier znajduje różnorodność zastosowań; jest on zamiennie przyprawą jak i magicznym składnikiem, źródłem komunii ze świętymi księżycami i niebezpiecznym uzależniającym narkotykiem. Khajiitowie rozumieją go jako „skrystalizowane księżycowe światło”, złapane w wodach morza Topal i przyniesione do gajów trzciny cukrowej Tenmaru przez siłę bliźniaczych pływów. Przez dzielenie się cukrem, khajiitowie wierzą, że spożywają małą część wiecznych dusz swych bogów. To doprowadza ich do ekstatycznych napadów i bezdomności, jak ulice większych miast Elsweyr są pełne kotoludzi trzęsących się w potrzasku cukrowych ataków. Szczególnie niebezpieczna pochodna księżycowego cukru, znana jako skooma, jest często palona na surowo w fajkach wodnych, przez żałośniejszych z khajiitów; jej ofiary są uzależnione do końca życia, i trwają w ciągłych, skaczących między sobą stanach euforii i letargu. Mimo to księżycowy cukier jest codzienną częścią khajiickiego życia, i ich królestwa głównym eksportem. Jedzenie w Elsweyr jest niezmiennie słodkie; cukierki, ciasta, budynie, oraz słodzone mięsa są podstawowymi produktami spożywczymi khajiickiej diety, a podróżnicy do Elsweyr są przestrzegani przed próbowaniem jakiegokolwiek z miejscowego jedzenia. Ludzie, wychodzi na to, są bardziej podatni na efekty księżycowego cukru niż kotoludzie.
Grzywa jest nie bardziej „rasą” khajiitów niż jakiekolwiek inne, powszechniejsze formy kotoludzi; jest on po prostu jedyny w swoim rodzaju. Khajiicka tradycja utrzymuje, że tylko jeden Grzywa ma prawo żyć w każdym momencie; naprawdę, wierzą, że istnieje tylko jeden Grzywa, który po prostu odradza się w różnych ciałach. Bierzcie to jak chcecie, nie istnieje zapisany okres, w którym kilku Grzyw walczyło o władzę; nieważne czy jest to za sprawą prawdziwości khajiickich wierzeń, czy za sprawą faktu, że rządzący Grzywa dba o to, by wyeliminować jakichkolwiek potencjalnych rywali, zanim dorosną, jest to kwestia nie do sprawdzenia. Grzywa może urodzić się tylko pod rzadkim układem Massera i Secundy, gdy, podług legendy, pojawia się na niebie trzeci księżyc. W dawnych czasach khajiitowie ścinaliby swoje własne grzywy w szacunku dla Grzywy, obwieszając je warkoczami, które on by wplątywał w swoją własną, gigantyczną grzywę. Z czasem, gdy ludność regionu rozrosła się, ten rytuał stał się niepraktyczny. Dziś, choć wszyscy khajiitowie wciąż na łyso golą swe grzywy, robią to raczej jako gest poświęcenia. Obecny Grzywa ciągle nosi loki włosów i warkocze swego własnego plemienia, jak również i jego Gwardii Wojowników, którzy to łącznie obejmują setki khajiitów. Jest on tak obciążony ciężarem włosów swych krewnych, że nie potrafi się poruszać bez niczyjej pomocy, i często podróżuje po swych włościach, będąc noszonym na palankinie.
Rimmen Choć rzekomo będące swym własnym królestwem, Rimmen wciąż płaci daninę Grzywie Elsweyr, od którego ten kraj odłączył się w NE 812, podczas Międzykrólewia. Dawniej, akavirscy uchodźcy uciekli przed prześladowaniem, kiedy watażka Attrebus na krótko aspirował do Cesarskiego Tronu. Attrebus, choć przetrwał nie dłużej niż większość królów-pretendentów tego okresu, myślał, że może oczyścić Cyrodiil z obcokrajowców, którzy rządzili nim przez pierwszą połowę Naszej Ery, i tak wygnał akavirczyków poza granicę Cesarstwa za granicę z Elsweyr, gdzie zamieszkali we względnym odosobnieniu, póki nie ostatki armii Dir-Kamala nie wyłoniły się w Cyrodiil, zabierając Tron następcom Attrebusa. Rimmen (dosłownie, „Ludzie Skraju”, jak khajiitowie ich nazywali) dołączyli do swych braci, by spróbować odbudować Cesarstwo. Ten wysiłek był skazany na porażkę, ale nie zanim khajiitowie nie spróbowali odebrać ich ziem w serii krwawych wojen granicznych. Obecnie, od czasu wstąpienia na tron Tibera Septima, nieszczęśni rimmeni ponownie poddali się pod opiekę Grzywy, z odnowionym trybutem, płacąc Kociemu Władcy gwarant ich niezależności, prawdziwie cienki lód, po którym stąpają.
Interesujące Miejsca:
Senchal
To niesławne miasto jest największym portem południowego Tamriel. Jego zabudowa pokrywa najwschodniejszy kraniec elsweyrskiego półwyspu Quin'rawl, pstry wybór bazarów, tawern, ćwiartek handlowych, marketów na otwartym powietrzu okrążone z trzech stron przez ich zatłoczone przystanie. Senchal jest ulubionym punktem postoju dla piratów i kapitanów okrętów oczekujących opchnięcia nielegalnych dóbr na czarnym rynku, jest to o wiele łatwiejszym przemycić te dobra do i z Cesarstwa przez trakt morza Topal niż by brnąć przez dobrze strzeżone wewnątrz lądowe autostrady. Złodzieje zbierają się tutaj, jak też i żebracy oraz żałosne khajiickie ćpuny. Podróżnicy, podczas wizytowania miasta, są ostrzegani by otaczali całość Czarnego Keirgo, najplugawszą i najniebezpieczniejszą ćwiartkę Senchal. Zakazane mety cukrowe ścielą tutejsze ulice, gdzie zwierzoludzie i szlachcice wspólnie zamierają w cukrowych gorączkach. Biorąc wszystko pod uwagę, Senchal jest najbrzydszym z miast poza cesarską jurysdykcją. Powietrze jest parne i pełne dymu kominowego złapanego w wiry otaczających wybrzeży. Wiele z miasta jest porzucone i w ruinach. W NE 560 szczep grypy knahateńskiej przedostał się przez kanał od pobliskiej Argonii i szybko zaraził populację miejską. Całe sąsiedztwa zostały zrównane z ziemią w jakimś szalonym wysiłku oczyszczenia Senchal z grypy i nigdy nie zostały odbudowane. Goście bazarów mogą dostrzec te spopielone horyzonty na peryferiach, tak zaczerniałe i poszczerbione jak zęby najbliższego cukrowego ćpuna błagającego o słodkie ciasto.
Torval
Torval jest miastem-państwem elsweyrskiego duchowego i okresowego władcy, Grzywy. On i jego plemię żyje tu w statecznych i egzotycznych pałacach zbudowanych z potężnego drewna valeńskiego dębu, którego terytorialne granice są tylko paręset mil stąd. Symetryczne ogrody trzciny cukrowej okalają te pałace, gdzie Grzywa jest często widywany podczas całodniowych medytacjach, ze szczytu swego palankinu, podnoszonego przez niespoczywających sług catay-raht., Jak zostało powiedziane, księżycowy cukier Elsweyr jest najświętszą z substancji dla khajiitów. Rozmawiają o cukrze, jak my możemy rozmawiać o duszy, lub o energii życiowej. Tako, ludzie są tradycyjnie wzbronieni przed wjazdem w te posiadłości, i Gwardia Wojowników wymusza to prawo tak surowo jak dokonują oni to wkoło lasu Tenmar. Cesarski dyplomata był nie dawno ofiarą pościgu goniącego poza tę posesję, mimo tego, że obiecano mu audiencję z khajiickim władcą. Podobna panterom Gwardia Wojowników syczała gdy się zbliżał, obnażając swe kły, i grożąc mu, by opuścił te tereny natychmiast, inaczej oni „przeleją jego cukier” w te ziemie. Nasz Pełen Chwały Cesarz, Tiber Septim, wciąż oczekuje przeprosin od tych pozbawionych pojęcia prawa kotoludzi.
W oryginalnym tekście nazwa tego królestwa i jego mieszkańców (oraz miasta, patrz mapa Elsweyr z The Elder Scrolls: Arena) jest dosłownym złożeniem słów „rim” (pl. skraj, obrzeże) i „men” (arch. pl. mężowie, tu: ludzie). Ponieważ nazwa nie została przetłumaczona w żadnym z tłumaczonych oficjalnie tekstów, w którym występuje, oraz słowa nie są pisane rozłącznie, nieoficjalne tłumaczenie nie ma możliwości przetłumaczenia tej nazwy, która brzmiałaby może jak np.: „Skrajnylud”.
