Potema Septim

Potema Septim
Dane
Występowanie	Lore
Informacje
Urodzony	3E 67
Zmarł	3E 137
Płeć	Kobieta
Organizacja	Trzecie Cesarstwo Królestwo Skyrim
Ranga	Królowa
Przydomek	Wilcza Królowa

„Jestem królową Samotni, córką cesarza! Wezwij Daedry! Oddam duszę wszystkich, co do jednego, moich poddanych za odrobinę wytchnienia!”

^{– Wilcza Królowa, księga 2, cytat Potemy}

Potema Septim, znana również jako Wilcza Królowa Samotni – królowa Samotni jako żona króla Mantiarco, córka cesarza Pelagiusa Septima II, matka cesarza Uriela III, siostra cesarzy Antiochusa, Cephorusa I i Magnusa, a także ciotka cesarzowej Kintyry II; najbardziej znana ze swojej roli w Wojnie o Czerwony Diament. Została zapamiętana jako „jednoznacznie zła” persona, a także jako jedna z najniebezpieczniejszych nekromantów w historii Tamriel. Posiadała także zdolność do korzystania z Thu'um.

Historia

Istnieją pewne rozbieżności w źródłach dokumentujących życie Potemy. Biografia Wilczej Królowej podaje, że imię matki Potemy to Qizara, podczas gdy historyczna fikcja Wilcza Królowa określa ją jako Quintillę. Jedno ze źródeł sugeruje, że Wilcza Królowa rozpoczęła swój bunt w roku 3E 114, chociaż lata 3E 120-121 mają większe poparcie wśród innych źródeł. Pomimo sporadycznych błędów naukowych, czy też niezgodności merytorycznych, istnieje wiele wiarygodnych informacji na temat życia Potemy.

Wczesne życie i Samotnia

Potema Septim urodziła się w 3E 67 jako córka księcia Pelagiusa Septima (późniejszego cesarza Pelagiusa II) i jego drugiej żony, Quintilli; miała starszego brata z poprzedniego małżeństwa jego ojca, Antiochusa, a także dwóch młodszych braci już ze związku z Quintillą, Cephorusa oraz Magnusa. Gdy tylko się urodziła, została przedstawiona swojemu dziadkowi, ówczesnemu cesarzowi, Urielowi II, który na widok wyniosłego niemowlęcia, miał zakrzyknąć, iż to: „Wygląda jak wilczyca gotowa do skoku!”.

W 3E 81, jej dziadek oraz ojciec zaaranżowali małżeństwo między nią i pochodzącym z Samotni królem Mantiarco; wydarzyło się to na skutek umowy z podstarzałym królem, która głosiła, że cesarz będzie musiał mu wpłacić wiele milionów septimów w złocie, w zamian za pomoc Norda w stłumieniu rebelii Khajiitów z Torval, bądź dojdzie do małżeństwa króla z cesarską córką, Galaną. Z racji tego że Galana była już przygotowywana do ślubu z kimś innym, wybór padł na Potemę.

Choć mogła zostać jedynie dworską damą, Mantiarco najwyraźniej bardzo się w niej zakochał, a ona wykorzystała do osiągnięcia całkowitej kontroli nad sprawami królestwa. W 3E 97, po wielu poronieniach, Potema urodziła syna, któremu para królewska nadała imię Uriel, na cześć dziadka Potemy, który doprowadził do ślubu Potemy z Mantiarco. Niedługo po narodzinach syna, machinacje i intrygi Potemy miały doprowadzić do niesłusznego oskarżenia Bathorga, najstarszego syna Mantiarco z poprzedniego małżeństwa, o bycie bękartem, a w konsekwencji do jego wydziedziczenia, dzięki czemu Uriel Mantiarco mógł zostać jedynym spadkobiercą króla.

Rok później zmarł cesarz Pelagius Septim II, wobec czego Potema wraz z mężem i synem udała się do Cesarskiego Miasta na jego pogrzeb, a także by uniemożliwić koronację Antiochusa, jej najstarszego brata, na nowego cesarza. Na miejscu Potema miała uknuć plan mający wykluczyć Antiochusa z dziedziczenia, nic jednak z tego nie wyszło, bowiem Antiochus znał prawdę dotyczącą wydziedziczenia Bathorga, co mogłoby pogrążyć Potemę na dworze w Samotni. Do koronacji doszło, a Wilcza Królowa musiała wrócić do Skyrim z pustymi rękoma.

Wiosną 3E 100 zmarł król Mantiarco, wobec czego Uriel wstąpił na tron, z kolei jego matka objęła władzę jako regentka. Od tamtego momentu, Błękitny Pałac w Samotnii często gościł malkontentów z Wysokiej Skały, Skyrim i Morrowind, którzy mieli być niezadowoleni z rządów brata Potemy. Gdy Potema wraz z Urielem Mantiarco odwiedzali cesarza w 3E 119, ten niespodziewanie zapadł w śpiączkę. Gdy cesarz przebywał w zawieszeniu między życiem a śmiercią, Rada Starszych rozpoczęła przygotowania do intronizowania na cesarski tron jego córki, bratanicy Potemy, Kintyry. By przeszkodzić w jej intronizacji, Potema wygłosiła sławną mowę do Rady Starszych, w której przypomniała o lubieżności swojego brata, a także oskarżyła o nią jego żonę, cesarzową Gysillę:

"Cesarzowa Gysilla jednak w żaden sposób nie hamowała chutliwego temperamentu mojego brata. Przeciwnie, żadna dziwka na ulicach tego miasta nie przewinęła się przez tyle komnat sypialnych, co ona. Gdyby z większą stałością wypełniała swe obowiązki w sypialni cesarskiej, mielibyśmy dziś prawdziwych dziedziców Cesarstwa, a nie takie półgłówki, niedołężne bękarty, które mają czelność nazywać się dziećmi Cesarza. Dziewczynka imieniem Kintyra, jak się mówi, jest dzieckiem Cesarzowej i Kapitana Straży. Być jednak może, że jest córką Gysilli i chłopca, który czyści cysterny! Nie możemy być tego pewni."

^{– Wilcza Królowa, księga 5}

Wobec wyżej wymienionego, wysunęła ona kandydaturę Uriela Mantiarco, jako jednego z najbliższych krewnych. Sam Uriel nie pozostawał bierny w tych oskarżeniach, podkreślając jak wartości moralne w Cesarskim Mieście upadły za panowania zmarłego cesarza. Po usłyszeniu tych oskarżeń, Kintyra wygnała zarówno Potemę jak i Uriela z miasta, po czym 3 dnia Pierwszego Siewu roku 3E 120 została koronowana na cesarzową.

Wojna o Czerwony Diament

Po powrocie do Samotni, Potema i jej syn rozpoczęli organizowanie rebelii przeciwko nowej cesarzowej, która przeszła do historii jako Wojna o Czerwony Diament. Poparcie dla tej sprawy zgłosiło wielu możnych panów, a także co niektórzy wasale cesarstwa z Wysokiej Skały, Skyrim i Morrowind.

Pierwsze starcia na północy kontynentu, w Skyrim i Wysokiej Skale, okazały się całkowicie zwycięskie dla stronnictwa Potemy. Jesienią 3E 120 lojalny wobec Kintyry II książę Glenpoint, Mentin, zwrócił się z pilną prośbą o posiłki i, aby zainspirować opór przeciwko rebeliantom, cesarzowa zdecydowała się osobiście poprowadzić legion podczas ich marszu do Wysokiej Skały. O ile jej siłom faktycznie udało dostać się do Glenpoint, o tyle szybko okazało się że cała ta sytuacja została sprytnie uknuta przez Wilczą Królową - siły Kintyry w zamku zostały szybko wymordowane, a w jej imieniu wcześniej został wysłany list do jej przyszłego męża, Modellusa, nakazujący by ten natychmiast wyruszył w stronę Wysokiej Skały, bowiem fikcyjna bitwa o Glenpoint została przegrana. Wówczas to Kintyra została uwięziona z dala od Cesarskiego Miasta przez samą Potemę, a następnie, w przeciągu kolejnych czterech lat, zamordowana na rozkaz Uriela Mantiarco. Równocześnie do tych wydarzeń, inna ofensywa rebeliantów miała miejsce w Morrowind; w jej wyniku, kolejne siły wierne Kintyrze zostały związane walką. Trzeci atak został poprowadzony usobiście przez syna Potemy, który najechał słabo bronione, w wyniku podziału armii przez Radę Starszych, Cyrodiil. Jego siły obległy Cesarskie Miasto, które w wyniku słabego zaopatrzenia, skapitulowało po dwóch tygodniach oblężenia; jeszcze tego samego wieczoru, Uriel Mantiarco został koronowany na nowego cesarza, detronizując przy tym (być może już wtedy zmarłą) Kintyrę.

Wieści o śmierci Kintyry II zjednoczyły wielu przeciwników nowego cesarza i jego matki; bracia Potemy, Cephorus i Magnus, zawarli ze sobą sojusz, mający na celu zdetronizowanie nowego władcy. W 3E 127 Magnus i Potema stanęli naprzeciw siebie w bitwie pod Falconstar, równocześnie jednak, Uriel III został pojmany przez siły Cephorusa podczas bitwy pod Ichidag w Hammerfell. Magnus miał przewagę w ruinach zamku Kogmenthist, lecz ostatecznie został zmuszony do odwrotu, gdy Potema zaatakowała jego najsłabszą flankę, po czym ogłosiła zwycięstwo. Mimo tej porażki, wojna układała się po myśli braci – Uriel III został pojmany, a niedługo później zamordowany przez wściekłą tuszę, która zagrodziła drogę powozu wiozącego go na sąd. Wobec tego, Cephorus został ogłoszony cesarzem, a wielu stronników Potemy opuściło ją, przysięgając wierność nowemu cesarzowi.

Śmierć Uriela III oznaczała formalny koniec Wojny o Czerwony Diament, mimo tego, przez kolejną dekadę Cephorus I i Magnus byli zmuszeni prowadzić walkę z opuszczoną przez sojuszników Potemą, która zaczęła wspierać swoje wysiłki nekromancją i paktami z Daedrami. W 3E 137 doszło do oblężenia Samotni i Błękitnego Pałacu, w trakcie którego zmarła, po piętnastu latach wojny, Wilcza Królowa; według fikcyjno-historycznej serii książek "Wilcza Królowa", Potema przed śmiercią miała podarować swojemu bratankowi, Pelagiusowi, potem znanemu jako Pelagius Szalony, magiczny amulet który lata wcześniej ona sama dostała od swojej matki, który na skutek zmienionego zaklęcia, miał sprowadzić na niego szaleństwo.

Dziedzictwo

Niektórzy uważają śmierć Kintyry II za moment, w którym czysta krew Septimów przestała zasiadać na Rubinowym Tronie, co ciekawe jednak, w Skyrim to Potema i Uriel III uważani byli za ostatnich Septimów czystej krwi. Po ich śmierci, w podziemu powstała organizacja Hörme, która w zemście za ich zabicie najeżdżała Cyrodiil.

W 4E 201 grupa nekromantów w Haafingar próbowała przywołać i związać ducha Potemy, ale rytuał został przerwany przez Ostatnie Smocze Dziecię. Na skutek tego, duch Potemy zdołał się uwolnić i wrócił do swoich starych katakumb pod Samotnią, aby odbudować swoje nieumarłe siły i ponownie wyruszyć na wojnę o koronę cesarską. Smocze Dziecię odnalazło te katakumby, pokonało ducha Potemy i nakazało kapłanowi Arkaya poświęcenie jej szczątków, aby wygnać ją raz na zawsze.

Galeria

Sztandar Potemy Septim

Czaszka Potemy Septim

Ciekawostki

• Według serii książek "Wilcza Królowa", Potema była wyznawczynią ludzkich bogów wojny, takich jak Talos czy Reman.

Nawigacja

Poprzednik Mantiarco 3E 100	Tytuł Władczyni Samotni (jako regentka oraz samodzielnie)	Następca Pelagius Septim III 3E 137

Zobacz też

• Królowa Potema – postać z gry The Elder Scrolls V: Skyrim