Rebelia Alezjańska – wielki bunt ludzkich niewolników przeciwko rządom Ayleidów, który prowadzony był przez Niewolniczą Królową Alessie. Rebelia rozpoczęła się w roku 1E 242 i trwała do upadku Wieży z Białego Złota w 1E 243 r. i ustanowienia Pierwszego Cesarstwa z Alessią jako jego pierwszą cesarzową [1][2].
Rebelia uważana jest obecnie za punkt zwrotny w walce ludzi z merami o dominacje nad Tamriel, w której to człowiek od tego momentu zaczął być górą[3]. Jest ona także niekiedy wskazywana jako przykład potęgi ludzi oraz tego, jak kończy się paktowanie z Daedrami[4].
Przyczyny[]
W Erze Meretycznej na obszar nazywany wówczas Cyrodem, a znany obecnie pod nazwą Cyrodiil z wysp Summerset przybył jeden z odłamów elfów – Ayleidzi zwani również Dzikimi Elfami. Wkrótce po przybyciu napotkali oni zamieszkujące Cyrod plemiona Nedów, których postanowili uczynić swoimi niewolnikami. Z czasem liczba ludzkich niewolników pod panowaniem Ayleidów zaczęła wzrastać, szczególnie kiedy doszło do zniewolenia przez nich ludzkich plemion z terenów Nibenay.
Ayleidzi wykorzystywali ludzi do wszelkich wielu różnych prac np. noszenia kamieni, budowy świątyń i dróg, a także do nawadniania pól. Dzikie Elfy jako wyznawcy Daedr wykazywali się szczególnym okrucieństwem wobec podległych sobie ludzi i traktowali ich niczym przedmioty w dziwnych ayleidzkich rozrywkach i sztuce. Niektóre państwa-miasta były szczególnie znane z okrutnych sposobów tortur np. w Vindasel praktykowano tzw. wyjące koła, a Sercen natomiast było sławne z swych ogrodów wnętrzności. Najbardziej znanym z swego okrucieństwa ayleidzkich monarchą był Hadhuul zwany Królem Ognia, który to miał produkować narkotyki z ciał żywych nosicieli, którymi to miał się odurzać oraz organizował nocne polowanie z tygrysami na płonące żywcem dzieci[5].
Z czasem jednak w ayleidzkim społeczeństwie pojawił się rozłam dotyczący wyznawania przez Ayleidów Daedr. Ayleidzkie daedryczne kulty zaczęły być co raz bardziej między sobą skłócone, a dodatkowo miasta, w których dominowali wyznawcy Aedr zaczęły się buntować [4].
Przebieg[]
Początek Rebelii[]
Rebelia została zapoczątkowana przez młodą niewolnice pochodzącą z Sardarvar Leed o imieniu Alessia [5]. Miała ona otrzymać dzięki swym modlitwom wsparcie od samego Akatosha, który to obdarował ją darem smoczej krwi i Amuletem Królów[6] oraz Kynareth, która przysłała Alessi na pomoc swego syna Morihausa zwanego Oddechem Kyne oraz Shezarrine Pelinala Białorękiego [7].
Wraz z nimi Alessia wyruszyła do pobliskiego miasta Ayleidów i wywołała tam powstanie niewolników, które zakończyło się zwycięstwem ludzi oraz śmiercią ayleidzkiego króla-czarownika Haromira Miedzi i Herbaty, który zginął w walce z Pelinalem. Ayleidzkie miasto stało się wówczas główną siedzibą rebelii i jest odtąd znane jako Sancre Tor [8][9].
Wkrótce do Alezjańskiej Armii zaczęli przyłączać się kolejni zbiegli niewolnicy, których do buntu zainspirowały wieści o klęskach merów w starciu z potęgą Nordów na północy[2], a także najemnicy z Skyrim i Hegemonii Dirennich, który przyciągnęła możliwość zdobycia własnej ziemi[9]. Po stronie rebeliantów stanęli również królowie Ayleidów, którzy wyznawali Aedry oraz Imperium Nordów[1][10].
Pieśń o Pelinalu[]
Rebelianci stosowali bardzo prostą taktykę walki przeciwko Ayleidom. Podczas gdy Alessia wraz z Morihausem dowodzili oddziałami na polu bitwy, Pelinal Białoręki walczył z ayleidzkimi królami-czarownikami, których śmierć załamywała morale Ayleidów i zmuszała ich do kapitulacji. Z ręki Pelinala oprócz wymienionego wyżej Haromira Miedzi i Herbaty z Sancre Tor, zginęli tacy królowie jak m.in. Gordhaur Tworzyciel z Ninendavy oraz Hadhuul Król Ognia z Ceyatatar. Kiedy w trakcie jednej z bitew poległ najbliższy przyjaciel Pelinala Hun popadł on po raz w szaleństwo i zaczął nieść zniszczenie wszystkim Ayleidom od Narlemae do Celediil. Mówi się, że w swym gniewie kiedy Pelinal dotarł do Elsweyr wziął Khajiitów za odmianę elfów i wymordował ich dużą ilość zanim zrozumiał swój błąd. W strachu przed gniewem Białorękiego ayleidzcy królowie postanowili zawrzeć pakt z Meridią, która posłała swych Auroran, aby ogłosili straszliwego króla Umarila Nieopierzonego jako jej czempiona [8][11].
Ostatnim bastionem Ayleidów na północy Cyrodiil miała być Świątynia Przodków czyli dzisiejsza Wieża z Białego Złota. Podczas gdy Alessia, Morihaus oraz norscy wodzowie obawiali się szturmu na potężne miasto-państwo Ayleidów, Pelinal nazwał ich wówczas tchórzami i samotnie ruszył przeciwko elfiej armii[12]. Kiedy wszedł do Wieży zabił każdego napotkanego elfa i rzucił wyzwanie samemu Umarilowi, którego pokonał w pojedynku. Pozostałych ośmiu ayleidzkich królów miało wpaść wówczas w szał i razem mieli zabić znienawidzonego przez nich wojownika, a następnie poćwiartować jego ciało na osiem części. Następnego dnia Morihaus poprowadził szturm na miasto i zabił pozostałych przy życiu Ayleidów[13].
Skutki[]
Po upadku Wieży z Białego Złota w 1E 243 r. Alessia ogłosiła utworzenie Pierwszego Cesarstwa i koronowała się na jego pierwszą cesarzową. Ogłoszono również stworzenie również nowej religii – Ośmiu Bóstw[1].
Nie był to jednak koniec walki przeciwko Ayleidom gdyż na południu prowincji nadal znajdowały się stawiające opór miasta-państwa, szczególnie na terenach otaczających założone póżniej miasto Bravil[14].
Obawiający się życia pod rządami ludzi Ayleidzi uciekli na tereny Puszczy Valen[15]. Ci natomiast, którzy pozostali w Cyrodiil zachowali swoje ziemie, ale musieli złożyć przysięgę wierności Cesarstwu i jego prawom, a także przyjąć wiarę w Osiem Bóstw i porzucić niektóre z swych tradycji np. niewolnictwo czy kult Daedr. Mimo upokorzenia jakie odczuwało wielu Ayleidów z powodu zmiany stylu życia oraz osłabnięcia ich gospodarki po utracie niewolników nie byli oni z żaden sposób dyskryminowani do czasu kiedy w roku 1E 361 duży wpływ na politykę Cesarstwa zaczął posiadać Porządek Alezjański[10].
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Shezarr i Dziewięć Bóstw – Faustillus Junius, Podkustosz Starożytnej Teologii i Paleonumerologii Biblioteki Cesarskiej
- ↑ 2,0 2,1 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Eras – Imperial Geographical Society, 3E 432
- ↑ Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Cyrodiil – Imperial Geographical Society, 3E 432
- ↑ 4,0 4,1 The Slave Rebellion – Man's Triumph
- ↑ 5,0 5,1 Adabal-a
- ↑ Amulet Królów
- ↑ Pieśń o Pelinalu, tom II
- ↑ 8,0 8,1 Pieśń o Pelinalu, tom III
- ↑ 9,0 9,1 Legendarne Sancre Tor
- ↑ 10,0 10,1 Ostatni Król Ayleidów – Herminia Cinna
- ↑ Pocket Guide to the Empire, First Edition: Elsweyr Confederacy – Imperial Geographical Society, 2E 864
- ↑ Pieśń o Pelinalu, tom IV
- ↑ Pieśń o Pelinalu, tom VII
- ↑ Bravil: Córka Niben
- ↑ Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Valenwood – Imperial Geographical Society, 3E 432