Shor znany też jako Bóg Podziemia, Bóg Dzieci[1], Bęben Zagłady[2] – Aedroth, wojowniczy i żądny krwi król bogów, bóg wódz, prowadzący Nordów naprzeciw aldmerskim ciemiężcom[1].
Najczęściej przedstawiany jako przybierający formę węża[3]. Jego wdową-żoną jest Kyne, a jego towarzyszem broni jest Stuhn[1]. W zaświatach Shor zbudował Sovngard, gdzie króluje i gdzie zaprasza do biesiady z każdym Nordem, który zginął pełny chwały lub w zaciekłej walce[4].
Historia[]
Era Świtu[]
U zarania świata i czasu, Shor toczył bój z Alduinem. Nie wiadomo czy miało to wpływ na późniejsze wydarzenie gdy elfi giganci zabili Shora, wyrywając jego serce[2]. Broniąc Shora przed bogami elfów, zginął Tsun, brat Stuhna[1].
Pierwsza Era[]
W 1E 533 orczy bóg Orkey przywołał ducha Alduina by ten pożarł lata Nordów, tak że wiek niemal wszystkich ludzi został zmniejszony do 6 lat. Jednak Ysmir Wulfharth, Najwyższy Król Skyrim, w formie chłopca przywołał ducha Shora, by ten walczył z Alduinem w duchowej sferze jak to było u zarania. Shor zwyciężył, a gniew Alduina został kierowany na orków i ich zrujnował. A Ysmir obserwując zmagania bogów na niebie nauczył się nowego krzyku, który przywrócił wszystkich ludzi z powrotem do właściwego im wieku[2].
Gdy Dwemerowie walczyli, w Resdayn, z Chimerami, do Nordów przybył Chimer Dagoth Ur, zdradzając im, iż wie gdzie znajduje się serce Shora oraz iż jest ono obiektem sporu między dwoma plemionami elfów. A został on wysłany przez Shora (którego nazywał Lorkhanem) by ruszyli na Krasnoludy chętne mocy zawartej w sercu Shora. W tym celu Nordowie zebrali armię by odbić serce, a sam Shor przywołał prochy Wulfhartha i tchnął je swym duchem by walczyć ramię w ramię ze swym ludem, Shor miał więc na Nirnie dwóch generałów Ysmira Wulfhartha i Dagoth Ura. Shor jednak wiedział, że siły Nordów nie będą w stanie pokonać Chimerów, Ysmir więc zawarł sojusz z Orkami by ich wspomogli. Mimo problemów związanych z walką ramię w ramię z orkami, Nordowie ulegli słowom Ysmira, podkreślającego wagę tego przedsięwzięcia[2].
Shor na nowo posiadł swe serce, jednak nie na długo, bo krasnoludy zdołały je przywołać uderzeniem swego młota do świata materialnego i przeciąć ostrzem kradnąc siły Shora, co wydawałoby się było dla niego końcem. W tradycji norskiej jest przekazywane jakoby Serca nie znaleziono, a Nordowie wpadli w pułapkę zastawioną przez Chimerów i Dwemerów. Ysmir zginął z rąk Viveka, a jego prochy wzięła i podniosła do nieba Kyne, pokazując jego krew jako dowód zdrady Chimerów[2].
Ysmir Wulfhath, jednak powtórnie powstał z martwych posiadając w sobie cząstkę Shora[5], a samo serce przetrwało dowodząc iż Shor, mimo bycia pokonanym przetrwał wydarzenia spod Czerwonej Góry, a gdy Nerevaryjczyk użył narzędzi Kagrenaka na sercu w 3E 427, serce znikło i nieznanym jest gdzie znajduje się obecnie[6].
Galeria[]
Ciekawostki[]
- Uznaje się że Shor jest norskim imieniem dla Lorkhana, a legendy opiewające obu bogów niemal całkowicie się pokrywają[1].
- Historią i aspektem wykazuje podobieństwo do Sepa, redgardzkiego bóstwa[1], lecz trudno definitywnie określić czy są oni jakoś ze sobą związani.
- Alessia jest, między innymi, nazywana żoną Shora[7], lecz możliwie iż będąc boginią wojny, była po prostu z nim tak alegorycznie kojarzona.
- Postać Shora jako węża jest niejako analogiczna do częstej w mitologiach świata weneracji węży, oraz przedstawienia bóstw rządzących zaświatami jako posiadających cechy nawiazujące do węży.
Nawigacja[]
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Różne wyznania Cesarstwa – Brat Mikhael Karkuxor
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Pięć pieśni Króla Wulfhartha
- ↑ The Elder Scrolls V: Skyrim
- ↑ Sovngard: Rewizja nadzwyczajna – Bereditte Jastal
- ↑ Herezja Arcturiańska – Szara Eminencja, Ysmir Królotwórca
- ↑ The Elder Scrolls III: Morrowind
- ↑ Remanada