Trinimac – Aedroth, najpotężniejszy ze swej rasy[1], bóg wojowników czczony przez wczesnych Aldmerów i, dziś, Altmerów, prowadzący elfie szczepy na wojnę przeciwko ludziom[2], oraz broniący elfi rodzaj przeciwko zagrożeniom zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz[1], w niektórych regionach zamieszkanych przez Altmerów jest nawet popularniejszy od Auri-Ela[2], samemu będąc nazywanym jego czempionem[3]. Wiecznie nosi przy sobie miecz Pokutnik, zwany w orczym języku Vosh Rakh, czyli „Ostrze Odwagi”[4].
Skorumpowaną formą jego bytu jest Malacath[1][2][3], czczony przez Orsimerów, jako ich ojciec Malak[2] dzięki czemu czczą go również sprzymierzone z orkami rasy Goblin-ken[5]. Wielokrotnie, pośród orczego ludu, odradza się dławiona herezja, traktująca, iż Malacath jest jedynie słabym i mściwym duchem, próbującym ukraść świętą moc Trinimacowi, trzymając lud orków w zacofaniu i słabości[4].
Dunmerowie traktują Malacatha jako boga wystawiającego na próbę ich siłę fizyczną[6]. A pośród Nordów Trinimac nazywany jest Orkeyem, lisim bogiem-przeciwnikiem, w którego wiara jest naleciałością po okupacji Atmory przez elfy[2].
Historia[]
Wojna z bogami ludzi[]
W Erze Świtu, podczas wielkiej wojny między dawnymi i wędrującymi Ehlnofey, którzy potem stali się elfami i ludźmi, odpowiednio[7], elfy kierowane przez swych bogów, pod dowództwem Auri-Ela, musiały w końcu się wycofać i oddać ludziom Altmorę. Jednak elfi bogowie złapali przywódcę bogów ludzi, Lorkhana[8]. Po osądzie na ludzkim bogu na Adamantowej Wieży, za oszukanie reszty duchów Lorkhan został skazany na śmierć, poprzez zniszczenie ciała i trwanie jako duch w świecie śmiertelnym[9]. Trinimac wyrwał mu serce, jednak gdy on i Auri-el chcieli je zniszczyć, serce zaśmiało się im prosto w twarz, będąc niepodatnym na nic po związaniu się z Mundusem. Auri-El przymocował je do strzały i wystrzelił w morze, gdzie nikt już nie miał go odnaleźć. Człowiek zabrali ciało Lorkhana z pola bitwy i poprzysięgli zemstę elfim potomkom Auri-Ela po wsze czasy[8].
Pożarcie i upadek[]
Gdy w Erze Meretycznej wśród merów pojawił się dysydencki ruch daedrycznych kultystów pod przywódctwem Velotha, Trinimac pojawił się próbując powstrzymać tych heretyków[1], natomiast w obronie swych wyznawców pojawił się też daedryczny książę, Boethiah, który przybrał postać pięknej dziewczyny i poprosił Trinimaca by ten go pocałował, Trinimac zgodził się, lecz dziewczyna w momencie pocałunku rozwarła swe usta tak szeroko jak tylko mogła i pożarła Aedrotha[10]. Boethiah przybrał potem jego postać i objawił wszystkim kłamstwa Aedr głosem Trinimaca, po czym wydalił z siebie fekalia, które były strawionym i oszalałym cieniem dawnej potęgi Aedr, zwanym odtąd daedrycznym księciem Malacathem[11]. Zarówno zgromadzeni szczerze oddani Trinimacowi, na znak szacunku, jak i heretycy, na znak zwycięstwa, wtarli w swoją skórę owe nieczystości i zmienili swe skóry[3]. Pierwsi stali się Orsimerami[11], drudzy Chimerami[12], wygnani z wysp Summerset, jako świadectwo niszczącego oddziaływania Daedr[2].
Herezje i odradzanie się wiary[]
W 2E 583, w drugim Orsinium, król Kurog gro-Bagrakh, ustanawiając prawa nacji orków do posiadania własnych terytorii, ogłosił Trinimaca jako naczelne bóstwo swego państwa. Wielu przyjęło pogląd, że Trinimac wciąż żyje, a Malacath to zupełnie inny, osobny i demoniczny byt. Jednak większość uznała to za przeczące tradycji orków, spośród nich wielu aktywnie walczyło z reintrodukcją wiary w Trinimaca[4]. Temu kultowi przewodziła Najwyższa Kapłanka Solgra we, wzniesionej ku czci Trinimaca, Świątyni Gniewu[13].
Kurog manipulowany przez swą matkę Algę, zainscenizował atak na świątynię przez fanatyków Malacatha i wskazał Bazraqa gro-Fharuna, herszta czczącego Malacatha klanu i politycznego przeciwnika Kuroga, jako winowajce tej napaści. Jednocześnie jako szara eminencja dowodził Vosh Rakh, ekstremistyczny i brutalny kult Trinimaca, prowadzony przez matkę króla. Organizacja torturowała cywilów i wpajała im wiarę w jedynego słusznego boga. Na polecenie króla napadli na twierdzę Fharun i pojmali i uwięzili Bazraga. Poinstruował też swojego wysłannika , Vestige'a, by zorganizował jarl hersztów, na których planował ich zamordować. Po wykryciu jego machinacji, Vestige zamordował króla Kuroga, a Bazrag został nowym królem Orsinium. Kult Trinimaca został przez niego usunięty w cień[13]. Samo Orsinium pod jego dowództwem nie trwało wystarczająco długo by zapisać się na kartach historii[14].
W 3E 399[15], król Gortwog gro-Nagorm ponownie założył Orsinium zwane Nova Orsinium, i podobnie jak Kurog przywrócił i próbował rozpowszechnić kult Trinimaca, utrzymując iż Malacath jest absolutnie odrębnym demonem, chcącym by orkowie wiecznie byli traktowani za wyrzutków, tym samym skłaniając ich do jego czci. Orkowie mieszkający w mieście pomijając małą diasporę tradycjonalistów, zgodnie z wolą króla porzucili wiarę w Malacatha, lecz ci mieszkający z dala od terytorium stolicy trwają w ciągłej opozycji do starej wiary[14].
Nawigacja[]
Przypisy[]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Prawdziwa natura orków
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Różne wyznania Cesarstwa – Brat Mikhael Karkuxor
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Antycypacje
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Vosh Rakh – Ugdorga, the King's Scribe
- ↑ Sacred Rites of the Stonechewers – Nellic Sterone
- ↑ Dom Nieszczęść
- ↑ Anuada dla dzieci
- ↑ 8,0 8,1 Monomit
- ↑ Cykl Linia Czasu, Tom 1: Przed czasami ludzkości
- ↑ G. Keyes, Nowy Jork, 2011, Del Rey Books, Lord of Souls s. 8 - 9
- ↑ 11,0 11,1 The Fall of Trinimac – The Faithless One
- ↑ Przemieniony lud
- ↑ 13,0 13,1 Wydarzenia The Elder Scrolls Online: Orsinium
- ↑ 14,0 14,1 Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Orsinium – Imperial Geographical Society, 3E 432
- ↑ Jak Orsinium trafiło w ręce Orków – Menyna Gsost