The Elder Scrolls Wiki
Advertisement

„Cesarstwo jest Prawem! Prawo jest Święte!”

– legenda na awersie Septima

Trzecie Cesarstwo, znane też jako Smocze Cesarstwo[1], Cesarstwo Septimów[2] lub potocznie Cesarstwo Tamrielskie[3] – trzecie cyrodiilskie cesarstwo ludzi, założone po ustanowieniu władzy nad całym kontynentem przez Tibera Septima w ostatnim roku Drugiej Ery, 896[4], po jego kampanii wojennej począwszy od roku 2E 854, kiedy to został koronowany Cesarzem Cyrodiil[5]. Panowanie założonej przez niego dynastii Septimów[4], zagwarantowało stabilne granice cesarstwa od roku 3E 1, do ostatniego roku tej ery, 433, kiedy po Kryzysie Otchłani, podówczas główna linia dynastyczna wygasła[6], a, trwający od Pierwszej Ery z przerwami[7], rytuał mianowania cesarzy Cyrodiil sprawdzający ich smoczą krew[8], został uniemożliwiony po zniszczeniu klejnotu Amuletu Królów[6].

W roku 4E 1, rozpoczął się dziesięcioletni okres[9] Potentatu byłego kanclerza, Ocato[10], po którego zamordowaniu na siedem lat przejął władzę[9] nibenejski Cesarz Thules Bełkotliwy[11]. W 4E 17[9] Rubinowy Tron zbrojnie objął[11] Colovianin[12], Titus Mede, który rozpoczął nową dynastię Mede[13], trwajacą do dnia dzisiejszego, 4E 201[14]. W ciągu całej Czwartej Ery, Cesarstwo powoli ulegało rozpadowi[10][13], procesie, który ciągle trwa[14].

Historia[]

Kampania coloviańska[]

Wojna z Pograniczem[]

W IX wieku Drugiej Ery, po ponad 400 latach Bezkrólewia, król Falkret, Cuhlecain, dążący do zjednoczenia północnych i południowych Posiadłości Coloviańskich, postanowił umocnić swoją granicę przed zakusami barbarzyńskich Pograniczników oraz przed planami Królestwa Skyrim do wcielenia Falkret do swych terenów. Wybrał on ryzykowny sojusz z Nordami, łącząc z nimi wspólny cel zdławienia dzikusów z Pogranicza[5].

Na usługach Cuhlecaina był, pochodzący z Alcaire, bretoński generał Hjalti Wczesna-Broda, który znajdował się pośród również głównodowodzących sprzymierzonej armii Nordów i Colovian. Przed kończącą konflikt bitwą pod Starym Hrol'dan, podług naocznych świadków do namiotu Hjaltiego nocą przyszła burza naradzając się z Bretonem. Był to skrywający swą nieumarłą postać starożytny norski król Ysmir Wulfharth, który zarządził że z jego mocą[5] Thu'um[7], od końca Pierwszej Ery zapomnianej przez Nordów[15], wspomoże jego walkę, obiecując że tym samym w przyszłości pomoże mu dokonać jego zemsty na Mrocznych Elfach za ich zdradę pod Czerwoną Górą. W dniu bitwy Hjalti chroniony otaczającą go burzą przeszedł przez falangę oblężniczą i gdy dotarł do bram miasta, nawałnica zwiała jego mury otwierając ostatni bastion barbarzyńców, po czym jego amia zrównała miasto i jego mieszkańcówz ziemią. Norscy wojownicy, poznali moc swych przodków i okrzyknęli Hjaltiego władcą tej zapomnianej sztuki, nazywając go Talosem co oznacza w języku Nordów „Burzową Koronę”. Celem zagwarantowania poparcia u Nordów i nieujawnienia przeklętej postaci Ysmira, będącą jednym z warunków ich umowy, Hjalti nie sprostował tego błędu. Sojusz, w okazie szacunku dla mocy języka bohaterów legend, po pokonaniu wspólnego wroga nie zakończył się wojną Falkret z Skyrim. Pokój od północy umożliwił, spełnienie sennego marzenia Cuhlecaina, który w niecały rok miał zdołać zjednoczyć całą Colovię[5].

Zew smoczej krwii[]

W 2E 852 potężna grupa Bretonów i Nordów zawiązała sojusz przeciwko coloviańskiej armii i skierowała się wgłąb Cyrodiil na długo przed nadchodzącą z północy siłą. Osiedli oni w coloviańskim mieście Sancre Tor, którego posadowiona na klifie twierdza nie posiadała żadnych słabych punktów w swej konstrukcji, wytrzymując na przestrzeni wieków wszelkiego rodzaju oblężenia. Jednak Hjalti, nawiedzony wizją grobu Remana III i jego Amuletem Królów, skierował swe siły wprost na miasto. Podczas oblężenia siły coloviańskiego oddziały odciągnęły uwagę większej armii norsko-bretońskiego sojuszu. W tym czasie Hjalti został zaprowadzony przez bretońskiego zdrajcę sojuszu do sekretnego wyjścia z twierdzy położonego na jej tyłach zabezpieczonego przed ludzkim wzrokiem magią. Dostawszy się do zamku, generał wziął w niewolę ostałą się na zamku bez obstawy norską i bretońską szlachtę stojącą za sojuszem, tym samym zmuszając ich do ogłoszenia poddaństwa, będący pod wrażeniem Nordowie natychmiast zerwali sojusz z Bretonami odnajdując w Hjaltim godnego dowódcę dołączając do jego sił. Sam Hjalti odnalazł w grobowcu Cyrodiilów, ujrzany w wizji Amulet Królów[16] i zakładając go udowodnił iż pochodzi z linii smoczej krwii[17].

Przez choć cień szansy powrotu smoczej krwi, Tsaesci o imieniu Vershu, potomek członków Smoczej Straży z czasów Drugiego Cesarstwa, dołączył do kompanii generała Hjaltiego, przyjmując Cyrodiiliańskie imię Renalda[18].

Szturm na Cesarskie Miasto[]

Z przyczyn politycznych mieszkańcy południowych Posiadłości Coloviańskich nie okazywali miłości pochodzącemu z Północy zdobywcy, nawet otwarcie okazując Cuhlecainowi wrogość. Hjalti Wczesna-Broda i jego tajemniczy sojusznik, Ysmir Wulfharth, mieli jednak plany zdobycia większej władzy, pierwszy celem zaspokojenia swej ambicji, drugi żądzy zemsty. Breton przekonał Cuhlecaina by ruszyć na Cesarskie Miasto, wiedząc, że samemu, ze swymi małymi, w porównaniu z coloviańską armią, siłami, nie zdoła przedrzeć się przez nieprzyjazne tereny Colovii, argumentując, że zasiadając na Rubinowym Tronie jako cesarz, Colovianin zagwarantuje swą władzę zarówno w Colovii, jak i Nibenay oraz w reszcie Cyrodiil[5].

W 2E 854 armia Cuhlecaina zbrojnie wkracza do Cesarskiego Miasta, przytłamszając siły broniących go magów bitewnych, w końcu zajmując je. Colovianin miał niebawem zostać koronowanym cesarzem, jednak nim to się stało zostaje on potajemnie zamordowany przez Hjaltiego, który potem publicznie oskarża o skrytobójstwo, jego coloviańskich, niesfornych suzerenach, przeciwko niemu spiskujących. Na miejsce Cuhlecaina, cesarską koronę zakłada Hjalti Wczesna-Broda, z rąk maga bitewnego, Zurina Arctusa, przyjmując imię Tiber Septim[5]. Tiber Septim pierwszym dekretem okazuje hołd wobec swego byłego zwierzchnika, oddając mu szacunek ustanawiając poświęcony jemu, Kult Cesarza Zero[7].

Nie wiadomo czy, pochodzący z Alcaire[5], Hjalti przed swą wizją pod Sancre Tor[16], wiedział o swym pochodzeniu od starożytnych cesarzy smoczej krwi, czy było to tylko zrządzeniem losu, że potomek Alessji jakoś dotarł na jej tron i ponownie z użyciem Amuletu Królów, rozpalił Smocze Ognie[17], lecz wiadomym jest że po latach niestabilnych rządów, nowe Trzecie Cesarstwo Cyrodiil w końcu ujrzało powrót, namaszczonej przez Akatosha, linii cesarskiej[7].

Wojny Tibera[]

Królestwo Skyrim[]

Gdy Tiber Septim rozpoczął swe panowanie nad Cyrodiil, jako Breton nie posiadał wielkiego poparcia pośród Cesarskich[7], a jedynymi ludźmi którzy opowiedzieli się za jego rządami był lud Skyrim, spośród których większość młodzieńców ruszyła na południe dołączyć do jego armii. Choć starszyzna Nordów słusznie obawiała się, że Królestwo na zawsze straci większość z tych młodych mężczyzn, nie zdziałała nic wobec tego zagrożenia dla populacji całego państwa, nie mogąc przeciwstawić się oddaniu młodzieńców wobec cesarza[19], o którym słyszeli że używa legendarnej mocy przodków – bohaterów dawnych sag[5].

Bunt w Cyrodiil[]

W samym Cesarskim Mieście wkrótce, w 2E 867, wybuchł Bunt Ćmy, kiedy kultyści Zakonu Ćmy wypchnęli cesarską armię poza mury stolicy, a jedynym ostałym w jej terenie Legionem był Legion Trzeci, złożony z nastoletnich coloviańskich rekrutów, którzy oblegani w barakach Hesoda nie poddali się do końca oblężenia kapłanów, za co otrzymali tytuł „Oddanych” i dostąpili honoru towarzyszenia Tiberowi Septimowi w jego kolejnym wjeździe triumfalnym przez główną ulicę Cesarskiego Miasta[20].

Królestwa Wysokiej Skały[]

Pośród pierwszych regionów Tamriel, które padły pod naciskiem podbojów Tibera Septima, była jego rodzinna Wysoka Skała, podbita pierwotnie przez dowódcę, pływającej po Abecenie, Nowej Zachodniej Marynarki, Admirała Vasi Hadracha. Hadrach przeprowadził atak na Wayrest, wydarzenie zwane Bitwą w Bjoulsae, gdzie połączenie cesarskiej dyscypliny z taktyką ataku z zaskoczenia o wschodzie, kiedy wynurzające się z zachodu słońce odciągało uwagę i utrudniało walkę obrońcom Wayrest. Vasi Hadrach, wkrótce jednak został zamordowany przez Pograniczników w jednym z burdeli w Daggerfall[21]. Podbite, królestwa Bretonów, nie bez buntów, przyjmują rządy członka pomniejszego rodu z Alcaire[22].

Konfederacja Elsweyr[]

Konfederacja Elsweyr padła następna, podczas której podbojów trwały czystki na Khajiitach, z których najsłynniejszą jest ta podczas Oblężenia Senchal, kiedy to prowadzący atak Generał Pottreid po daniu szansy do poddania się mieszkańcom miasta i otrzymaniu sprzeciwu, nadał swym legionom rozkaz splądrowania miasta bez żadnych zasad, podczas którego żołnierze rabowali wszystkie dobra Senchal oraz wymordowali wszystkich jego mieszkańców, włącznie z kobietami i ich kociętami. Wydarzenie było skrzętnie zacierane przez kronikarzy Tibera Septima, lecz istniejące relacje weteranów tych wydarzeń przetrwały[20]. Powodów k temu można doszukiwać się w postrzeganej, przez Cesarskich jako prymitywną, kulturze Khajiitów i ich wyglądzie zbliżonym do zwierzęcego, a także w niedawnych wydarzeniach podbicia, przez Konfederację, Królestwa Rimmen i ostatecznym pozbyciu się tamtejszych tsaescańskich mieszkańców, darzonych szacunkiem przez Cesarski lud[23].

Królestwo Hammerfell[]

W Hammerfell polityczna frakcja Przodków w nadziei na powrót rządów z czaasów Drugiego Cesarstwa , umniejszających władzę, znienawidzonej tradycjonalistycznej frakcji Korony, wystawiła za pośrednikiem swego przywódcy, Barona Volaga, przyjazną rękę w kierunku odradzającego się Trzeciego Cesarstwa, oferując Tiberowi Septimowi poddaństwo i wszczęcie wojny domowej, jeśli ten wspomoże ich swoimi siłami[24]. Tak, że w roku 2E 892, po śmierci koronnego Najwyższego Króla Hammerfell, Thassada II, wybuchł Bunt w Wartowni, stolicy[25], której większość mieszkańców skłaniała się w kierunku stronnictwa Przodków i praktycznie jedynie rodzina królewska reprezentowała Koronę, zwykle jednak działając na rzecz pokoju między partiami. Powstanie przebiegło gładko, a stanowiący większość populacji Przodkowie nie mieli problemu z zabiciem co poniektórych koronnych, a kontynentalne miasta Przodków, oficjalnie zrzekły się swych przywilejów w Królestwie na rzecz Volaga reprezentującego Cesarstwo[24]. Rozpoczęła się czystka Volaga, która zaprowadziła w owych miastach jednolitość względem politycznych przekonań, likwidując tych którzy obstawiali przy swych tradycjach[26].

Jednak przeciwko Volagowi stanął, zbiegły z Wartowni[24], koronny książę A'tor, który wraz z całą Koroną stanął na, rzucone w wojnie domowej, wyzwanie Volaga. Korona, utrzymująca swe bogate tradycje wojskowe i taktyki swych przodków, wpajane im od dziecka, szybko przechyliła szalę wojny, wspomagana również przez piracką Ligę Niespokojnych. Wojna miała skończyć się zwycięstwem A'tora i ścięciem zdrajcy Volaga, a cesarskie posiłki wciąż się nie pojawiały. Ostatnią z bitew wojny domowej była bitwa w zatoce Hunding z roku 2E 894, gdzie książę wracał do swej rodzinnej wyspy Stros M'kai by odbić ją z rąk oblegającej garstki Przodków. Zostawił on tym razem piratów na wszelki wypadek w odwodzie i wpłynął na wody zatoki Hunding, gdzie ku jego zaskoczeniu znajdowała się Nowa Zachodnia Marynarka pod dowództwem Admirała Amiela Richtona. Mimo zasadzki cesarskich, koronni zdobywali coraz większą przewagę, a admirał widząc to, przyzwał użyczonego mu przez cesarza Smoka, Nafaalilargusa, który podpalił okręty pozwalając na doszczętne wybicie wroga[24].

Amiel Richton otrzymał potem od cesarza Stros M'kai jako przyczółek jego tymczasowego gubernatorstwa, skąd miał wyglądać Aldmerskiego Dominium, z tej doskonałej pozycji do obserwowaniaPłaszcza NIebieskiej Granicy[27]. Gubernatora niewiele interesowała gospodarka wyspy, którą szybko sprowadził do zera, gdy w swej czystce koronnych wyspy, wybił większość jej populacji, gromadząc Redgardów w starej ćwiartce miasta i rozkazując Smokowi podpalić ją razem ze znajdującymi się tam rodzinami z dziećmi. Smok przez jakiś czas rezydował pod pałacem miasta, będąc karmionym jeńcami wojennymi. W międzyczasie zniknął Baron Volag, a plotki sugerują iż został zamordowany przez Cesarskich[24].

Ciągle w roku 2E 894, na wyspę przybył, w poszukiwaniu siostry, najemnik o imieniu Cyrus, który po rozprawieniu się ze znajdującym się na usługach Cesarstwa, sloadzkim nekromantą N'Gastą i wspomnianym smokiem doprowadził do powstania na Stros M'kai[28], w którym osobiście zabił gubernatora, ogłaszając niepodległość wobec Cesarstwa. Jego siostra, Iszara została ogłoszona władczynią wyspy. Fama powstania, sprawiła że z ukrycia wyszedł Baron Volag i, ponownie obejmując przywództwo nad Przodkami, udał się na Stros M'kai by z Iszarą i Tiberem Septimem, dokonać pertraktacji[29]. Na nich ustanowiono Pierwszy Traktat ze Stros M'kai, któy stanowił iż Hammerfell nie stał się suzerenem Cesarstwa, a w pełnoprawną prowincją ze wszystkimi obywatelami na równych prawach bez dokonywania zbrodni wojennych na jej mieszkańcach[30].

Propaganda[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.


Królestwo Morrowind[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Aldmerskie Dominium[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.



Cesarz Tamriel, Tiber Septim[]

Rozbuduj sekcje
Ta sekcja artykułu wymaga rozbudowy.


Mimo rad Arctusa, Tiber atakuje Morrowind (spore zapotrzebowanie na ebon go przekonało), gdzie zawiera pakt z Vivekiem. Tiber otrzymuje Numidium i używa go, aby podbić Alinor (Wyspy Summerset), a Morrowind zostaje prowincją cesarską, ze sporymi przywilejami i wolnością wyznaniową. Dozwolone zostaje także niewolnictwo. Podbicie Alinoru i całego Tamriel ma miejsce wraz z rokiem 2E 896 – w następnym Tiber Septim ogłosił początek nowej ery, a rok 2E 896 jest od tej pory znany jako rok zerowy Trzeciej Ery. Rządy Tibera trwały trzydzieści osiem długich i wspaniałych lat. Były to rządy pobożności i prawa, podczas których jedną miarą oceniano poczynania tak pana jak i sługi.

Po śmierci Cesarza padało przez dwa tygodnie bez przerwy, jakby sam kontynent płakał po stracie ukochanego władcy. Następcą Tibera został jego wnuk, Pelagius. Jego rządy, mimo że mądre i silne, nie zapewniły Tamriel kontynuacji Złotej Epoki, gdyż trwały niecałe trzy lata. Nieznany wróg dynastii panującej wynajął przeciwko niej bandę zbirów, określającą się mianem Mrocznego Bractwa i jeden z jego członków bestialsko zamordował cesarza Pelagiusa I podczas modlitwy w Świątyni Jedynego w Cesarskim Mieście. Pelagius nie zostawił potomka i jego diadem przeszedł na kuzynkę, córkę brata Tibera Septima, Agnoritha.

Na tron wstąpiła Kintyra, dawna królowa Silvenar, a jej rządy wiązały się z dobrobytem i doskonałymi zbiorami, a także państwowym mecenatem nad sztuką, muzyką i tańcem. Po śmierci Kintyry I na tron wstąpił jej syn, a zarazem pierwszy Cesarz Tamriel imieniem Uriel. Uriel I okazał się być wielkim prawodawcą, a także patronem wielu gildii i organizacji niezależnych – pod jego stanowczymi, ale i wyrozumiałymi rządami znacznie wzrosło znaczenie Gildii Wojowników i Magów. Niestety, jego syn i następca, Uriel II, odziedziczył po ojcu głównie delikatne usposobienie. Jego osiemnastoletnie rządy nie przysłużyły się kontynentowi – trudno było wyegzekwować sprawiedliwość, a na dodatek Cesarstwo nawiedziły w tym okresie liczne plagi, choroby i powstania.

Pelagius II, który wstąpił na tron w roku 3E 82, odziedziczył po ojcu nie tylko tron, ale i skutki jego braku talentów do zarządzania i finansów – solidne długi. Powziął jednak sprytny plan wykaraskania się z kłopotów finansowych – rozwiązał swoją Radę i zezwolił na ponowne objęcie stanowisk tylko tym, którzy byli za to gotowi słono zapłacić. Podobnie działali w tym czasie jego wasale, królowie krain Tamriel (z pewnością z jego inspiracji), dzięki czemu pod koniec siedemnastoletnich rządów Pelagiusa II cesarska kasa znowu wypełniła się żywą gotówką. Wrogowie cesarza zarzucają mu jednak, że nigdy nie zagrzał u jego boku miejsca żaden, choćby najmądrzejszy nawet doradca, który nie miał wystarczającej fortuny – te zarzuty częściowo potwierdzają się w problemach, jakie napotkał podczas swoich rządów następca Pelagiusa, Antiochus.

Antiochus był nietypowym członkiem rodu Septimów – w przeciwieństwie do swoich poważnych i statecznych przodków, uwielbiał zbytki i zabawę, miał ogromną liczbę żon (i jeszcze większą kochanek), a przepych jego strojów i poczucie humoru stały się na pewien czas wręcz legendarne. Na pewien czas, gdyż wkrótce mieszkańcy Tamriel napotkali poważniejsze problemy – rządy Antiochusa wiązały się z takim nasileniem wojen domowych, jakich nie znało nawet Cesarstwo jego dziadka, Uriela II. W dwunastym roku tego panowania (czyli w roku 3E 110) wybuchła Wojna o Wyspę, na skutek której niemalże doszło do oderwania Wyspy Summerset od Tamriel – połączone siły Cesarstwa i sojuszu władców wyspy pokonały wojska pyandoneańskiego króla Orgnuma jedynie dzięki niesamowitemu sztormowi, efektowi magicznych starań Zakonu Psijic z Wyspy Artaeum[potrzebny przypis].

Historia Kintyry II, córki Antiochusa, nie zakończyła się już jednak pomyślnie. Jeden z jej kuzynów, Uriel, syn władczyni Samotni Potemy, zarzucił Kintyrze, że jest dzieckiem z nieprawego łoża (odnosząc się do panującej na dworze jej ojca rozwiązłości). Oskarżenia te nie powstrzymały koronacji, jednak Urielowi udało się pozyskać potężnych sojuszników – niezadowolonych z centralistycznych rządów królów Wysokiej Skały, Skyrim i Morrowind. Dzięki nim oraz pomocy matki udało mu się zaatakować Cesarstwo Septimów z trzech różnych stron. Pierwszy atak nastąpił w oddzielającym Wysoką Skałę od Hammerfell regionie Zatoki Iliac. Drużyna Kintyry została dosłownie zmasakrowana, a ona sama wzięta do niewoli, w której po dwóch latach przenoszenia z lochu do lochu zamordowano ją w tajemniczych okolicznościach. Drugi atak to kampania przeciwko fortom Cesarstwa na wyspach przy brzegu Morrowind – w ich obronie poległ między innymi małżonek Kintyry, Kontin Arynx. Trzecim i ostatnim atakiem było oblężenie stolicy Cesarstwa. Rada Starszych rozdzieliła armię tak, aby móc zaatakować jednocześnie Morrowind i Wysoką Skałę, nie pozostawiając sobie dość sił do obrony przed atakiem Uriela i poddając miasto po zaledwie dwóch tygodniach obrony. Natychmiast po wkroczeniu do miasta najeźdźca zasiadł na tronie jako Uriel III, Cesarz Tamriel. Był rok 3E 121 – początek Wojny o Czerwony Diament. Zdradziecki mord Kintyry II w niewoli, wielu badaczy uznaje za koniec „czystej krwi” Septimów – a wszyscy są zgodni co do tego, że wydarzenie to było ogromnie ważne.

Morderca Kintyry zasiadł na tronie, przyjmując tytuł Uriela Septima III – uwydatniając nazwisko, do którego tak naprawdę nie miał prawa, gdyż jego ojcem był niejaki Mantiarco. Z czasem Uriel III utracił bezprawnie zagarnięty tron, a jego zbrodnie zostały ujawnione, jednak od jego rządów datuje się tradycja przyjmowania przez wszystkich kolejnych władców nazwiska Septim jako symbolu prawowitości ich władzy.

Wojna o Czerwony Diament (taki właśnie symbol widnieje na herbie rodu Septimów) toczyła się przez sześć lat pomiędzy żyjącymi dziećmi Pelagiusa II – Potemą, Cephorusem i Magnusem, wspomaganymi przez ich własne potomstwo. Potema oczywiście popierała pretensje do tronu swojego syna, Uriela III, zapewniając mu tym samym silną bazę w Skyrim i północnym Morrowind (należy jednak zwrócić uwagę, że ta frakcja straciła dzięki wysiłkom pozostałych pretendentów kontrolę nad Wysoką Skałą). Pozostałe prowincje (czyli Hammerfell, Wyspa Summerset, Puszcza Valen, Elsweyr i Czarne Mokradła) przechodziły z jednego obozu do drugiego, najczęściej jednak wspierając Cephorusa i Magnusa.

W roku 3E127 Uriel III poniósł sromotną klęskę pod Ichidag w Hammerfell i trafił do niewoli swojego wuja, Cephorusa. Podczas transportu na proces do Cesarskiego Miasta wóz, którym przewożono uzurpatora został otoczony przez żądną pomsty tłuszczę i spalony wraz z pasażerem. Cephorus kontynuował jednak podróż i za zgodą wszystkich zainteresowanych stron koronował się na Cesarza Tamriel.

Rządy nowego władcy nie przyniosły jego państwu pokoju – aż dziesięć lat zajęło temu niezwykle inteligentnemu i spokojnemu mężowi (który na szczęście dla Tamriel okazał się również wielkim wojownikiem) pokonanie swojej siostry, Potemy. Tak zwana Wilcza Królowa Samotni zginęła podczas oblężenia swojej stolicy w roku 3E 137, ale Cephorus przeżył ją jedynie o trzy lata. Ciągłe wojny nie pozwoliły mu postarać się o dziedzica, więc następcą tronu został jego brat, czwarte dziecko Pelagiusa II.

W chwili koronacji Magnus był już w podeszłym wieku, a dużą część pozostałych mu lat strawił na rozprawianie się ze zdrajcami z czasów Wojny o Czerwony Diament. Legendy głoszą, że jego syn, Pelagius III, zdobył tron w wyniku ojcobójstwa, wydaje się to jednak mało prawdopodobne – chociażby z powodu jego nader rzadkich wizyt w stolicy Cesarstwa.

Pelagius III zwany był również Szalonym – wkrótce po jego koronacji w 3E 145 zaczęto dostrzegać jego dziwne zachowanie. Często zawstydzał dygnitarzy i obrażał swoich wasali, a pewnego razu postanowił zakończyć cesarski bal próbą (nieudaną) powieszenia się. Jego żona, cierpiąca z powodu wybryków cesarza, została w pewien sposób nagrodzona regenturą gdy on sam został skierowany na kolejne kuracje lecznicze i psychiatryczne. Zmarł w roku 3E 153 w wieku zaledwie trzydziestu czterech lat.

Regentka Tamriel została po śmierci Cesarza jego następczynią, przybierając imię Katariah Septim I. Część badaczy nie upatrujących końca „czystej krwi” dynastii Septimów w śmierci Kintyry II utożsamia go właśnie z objęciem tronu przez tę mroczną elfkę, jednak jej obrońcy wskazują, że pomimo braku jej związków krwi z Tiberem, jej syn był także dzieckiem Pelagiusa III, a tym samym linia krwi Septimów nie została przerwana. Wbrew częstym nieprawdziwym opiniom i interpretacjom o podłożu rasistowskim, czterdziestosześcioletnie rządy Katariah były jednymi z najlepszych w całej historii Tamriel. Cesarzowa nie przepadała za swoją stolicą, podróżowała więc po całym imperium na skalę nieznaną od czasów Tibera, co pozwoliło jej na naprawienie wielu szkód wyrządzonych przez wojny i zdrady poprzednich władców. Lud Tamriel gorąco pokochał swoją władczynię – czego nie można niestety powiedzieć o arystokracji Tamriel. Śmierć Katariah była zaskoczeniem dla niemal wszystkich – nastąpiła w jakiejś zupełnie przypadkowej potyczce na Czarnych Mokradłach.

Tron po matce objął Cassynder, w chwili objęcia tronu osobnik nieco już podstarzały i chorowity (wcześniej przekazał władzę nad swoim królestwem Wayrest przyrodniemu bratu Urielowi, właśnie z powodu złego stanu zdrowia). Nie chciał tej władzy, ale był ostatnim żyjącym potomkiem krwi Septimów. Jego rządy nie potrwały długo i po dwóch latach dołączył do przodków. Nikogo to nie zaskoczyło.

Kolejnym władcą został Uriel Lariat, przyrodni brat Cassyndera, syn Katariah i jej drugiego małżonka, Gallivere'a Lariata. Według prawa był Septimem – Cassynder przyjął go w poczet rodu po przekazaniu mu władzy nad Wayrest, jednak dla Rady i ludu Tamriel był tylko bękartem elfiej władczyni. Czterdziestotrzyletnie rządy Uriela IV oznaczały powrót do niepokojów, jakie udało się zażegnać jego matce, gdyż nie posiadał on ani jej dynamizmu, ani uroku.

Rządy Uriela IV były długie, ale niełatwe. Mimo tego, że został przyjęty w poczet rodu Septimów zgodnie ze wszelkimi przepisami prawa, członkowie jego Rady nie dali się przekonać i nie uznawali go za potomka krwi Septimów – i to mimo wysokiej pozycji rodu Lariat oraz jego historycznych koligacji z rodziną panującą. Rada wywalczyła sobie wysoką pozycją w czasie rządów najpierw Katariah, a następnie jej syna i teraz nie w smak było jej podporządkowywanie się silnemu władcy. Uriel IV nigdy nie zdołał zyskać sobie poparcia Rady – ich spory były częste i górą byli prawie zawsze cesarscy doradcy – już od czasów Pelagiusa II rekrutowali się oni spośród najbogatszych rodów Cesarstwa i ich władza była ogromna.

Ostatnie zwycięstwo Rady nad Cesarzem miało miejsce już po jego śmierci, kiedy to na tajnym głosowaniu odebrano synowi Uriela IV, Andorakowi, prawo do dziedziczenia tronu i przekazano cesarski diadem Cephorusowi II, osobie o rzekomo bliższych związkach z rodziną Septimów. Miało to miejsce w roku 3E 247 i doprowadziło do dziewięcioletnich bojów pomiędzy zwolennikami obu pretendentów, którym kres położył dopiero akt Rady nazwany przez radykalnego mędrca Eraintine'a „ostatecznym potwierdzeniem zatracenia w Cesarstwie ducha wielkiego Tibera" – nadanie Andorakowi we władanie królestwa Shornhelm w Wysokiej Skale.

Cephorus II miał jednak także znacznie poważniejszych wrogów niż Andoraka. Używając słów Eraintine'a, „z mroków nocy powstał mąż jak ona czarny, mroczny i złowrogi" – osobnik każący się nazywać Camorańskim Uzurpatorem, który poprowadził armię daedr i ożywionych wojowników przeciwko wszystkiemu i wszystkim. Sianie spustoszenia rozpoczął od Puszczy Valen, podbijając kolejne królestwa – mało kto był się w stanie oprzeć jego atakom, a wraz z mijaniem kolejnych krwawych miesięcy roku 3E 249 zmniejszały się szeregi tych, którzy byli gotowi choćby spróbować. Cephorus II nie umiał sobie poradzić z sytuacją, zaciągając kolejne kompanie najemników i wysyłając je na wroga tylko po to, aby zostały przez niego przekupione lub wyrżnięte w pień i wskrzeszone. Wielkie zwycięstwo lokalnej armii Puszczy Valen, zwiększyło ogólną wrogość wobec niewydolnego imperium.

Syn i następca Cephorusa II, Uriel V, ze wszystkich sił starał się zmienić tę opinię o swoim państwie, odwracając uwagę jego mieszkańców od waśni wewnętrznych poprzez liczne kampanie, rozpoczęte w zasadzie w momencie objęcia tronu w roku 3E 268. W roku 3E 271 udało mu się podbić Roscreę, w 3E 276 – Cathnoquey, w 3E 279 – Ynesleę i w 3E 284 – Esroniet. W roku 3E 288 wprowadził w życie swoje najambitniejsze przedsięwzięcie – inwazję na sąsiedni kontynent, Akavir. Inwazja nie powiodła się – po dwóch latach walk Uriel V poległ na polu bitwy pod Ionith. Mimo to jest on wymieniany wraz z wielkim Tiberem Septimem jako największy wojownik wśród Cesarzy Tamriel.

W chwili śmierci Uriela V w dalekim i wrogim Akavirze, jego syn miał zaledwie pięć lat. Oprócz niego jedynym potomstwem zmarłego Cesarza były bliźniaczki Morihatha i Eloisa, narodzone z morganatycznego związku skonsumowanego tuż przed wyruszeniem na zamorską wyprawę wojenną. W roku 290 trzeciej ery nastąpiła ceremonia koronacji Uriela VI, jednak ograniczoną regencję aż do osiągnięcia przez niego pełnoletniości miała sprawować matka, Thonica. Faktyczna władza spoczywała nadal w rękach Rady – tak zresztą, jak to miało miejsce już od czasów Katariah I.

Rada i regentka tak bardzo chwalili sobie swoje rządy (a zwłaszcza możliwości prawodawcze i związane z nimi nieczyste często dochody), że Uriel VI pełnię władzy uzyskał dopiero w roku 3E 307, w wieku lat dwudziestu dwóch. Nowy władca zasiadł na tronie nie mając w zasadzie żadnej realnej władzy – oprócz prawa cesarskiego weta.

Było to jednak prawo, z którego korzystał regularnie i z uporem, doprowadzając w roku 3E 313 do ponownego faktycznego objęcia przez siebie pełni władzy nad państwem. Z pomocą dawno niewykorzystywanych siatek szpiegowskich oraz oddziałów gwardyjskich zmuszał członków Rady (siłą lub podstępem) do podporządkowania się jego rozkazom, mając najwierniejszą sojuszniczkę w przyrodniej siostrze Morihacie – zwłaszcza po jej małżeństwie z baronem Ulfe Gersenem z Zimowej Twierdzy, które przywiodło ją do wielkiej fortuny i znaczenia. Mędrzec Ugaridge rzekł niegdyś, że „Uriel V podbił wprawdzie Esroniet, ale jego syn dokonał jeszcze większego wyczynu – pokonał Radę Starszych".

Uriel VI spadł z konia na polowaniu i nie zdołali go reanimować najznamienitsi znachorzy Tamriel. Rządy przejęła jego ukochana siostra – Morihatha, dwudziestopięciolatka opisywana przez ówczesnych dyplomatów jako „najpiękniejsza istota w całym Tamriel". Z pewnością nie można jej odmówić doskonałego wykształcenia, żywotności, atletycznej sylwetki i obycia w polityce – sprowadziła do stolicy Cesarstwa Profesora ze Skyrim i stworzyła dopiero drugiego cesarskiego maga bitewnego w historii Tamriel, po sławnym towarzyszu Tibera Septima – Zurinie Arctusie.

Morihatha dokończyła dzieło swojego brata, czyniąc z Cyrodiil doskonale funkcjonujący mechanizm w pełni podporządkowany cesarzowej (a później także cesarzom). Poza cesarską prowincją jednak państwo pogrążało się w chaosie – od czasów Cephorusa II nikt nie starał się powstrzymywać otwartych powstań i rewolucji. Zaczęła to robić dopiero Morihatha, dokładnie planując swoje uderzenia i z wolna pokonując buntowniczych wasali, uważając, aby zawsze mieć dość sił na każdym odcinku frontu.

Kampanie cesarzowej były jednym wielkim pasmem oszałamiających wprost sukcesów, jednak ich wolne tempo często doprowadzało członków Rady do rozpaczy; mówi się, że to właśnie było powodem, dla którego Argonianin imieniem Thoricles Romus miał jakoby wynająć skrytobójców, którzy zabili Morihathę w roku 3E 339 – w rewanżu za odmowę wysłania wojsk do jego ukochanych Czarnych Mokradeł. Romus szybko trafił przed sąd, a następnie do kata – mimo, że do samego końca twierdził, iż jest niewinny.

Żadne z dzieci Cesarzowej nie dożyło jej śmierci, cztery lata wcześniej zmarła też jej siostra, Eloisa. W tej sytuacji następcą tronu został dwudziestopięcioletni syn tej drugiej, Pelagius IV. Kontynuował on politykę ciotki, powoli przywracając władzę Cesarstwa nad kolejnymi królestwami, baroniami i księstwami Tamriel. Mimo stosowania metod poprzedniczki, jego sukcesy były zdecydowanie mniejsze – po długich latach wolności nawet najlżejsza władza zwierzchnia okazywała się dla mieszkańców poszczególnych prowincji nie do zniesienia – jednak dość duże, aby pod koniec jego czterdziestodziewięcioletnich rządów Tamriel było bliższe jedności niż kiedykolwiek od czasów Uriela I.

Uriel Septim VII, syn Pelagiusa IV, cieszył się ostrożnością Morihathy, zdolnościami politycznymi Uriela VI i talentami militarnymi Uriela V. Przez dwadzieścia jeden lat zaprowadzał w Tamriel rządy sprawiedliwości, dopóki w roku 3E 389 Jagar Tharn, jego mag bitewny, go nie zdradził.

Tharn stworzył pułapkę międzywymiarową, w której uwięził Cesarza, a następnie z pomocą iluzji podszył się pod niego i przez dziesięć lat korzystał z cesarskich przywilejów nie kontynuując jednocześnie polityki rekonkwisty. Do dziś nie są znane pobudki, jakimi się kierował przez tę dekadę Tharn, ani też jego ewentualne sukcesy. W roku 3E 399 nieznany bliżej bohater, o nazwisku Tallin, pokonał maga w lochach pod pałacem cesarskim i uwolnił Uriela VII z niewoli (wydarzenia zawarte w grze: The Elder Scrolls: Arena).

Od chwili odzyskania wolności Uriel Septim VII dokładał wszelkich starań, aby dokończyć wojny, które miały ponownie zjednoczyć Tamriel. Wysłał do Daggerfall swego agenta, by ten zajął się sprawą króla Lysandusa (The Elder Scrolls II: Daggerfall), a parę lat później nieznanego nikogo dokładnie więźnia do Morrowind (The Elder Scrolls III: Morrowind). Rok później nieznajomy wiezień został ogłoszony Hortatorem, Serce Lorkhana straciło swą cielesną powłokę, a Almsivi zaginęło.

Uriel Septim VII ostał zamordowany w 3E 433, w chwili śmierci przekazał amulet więźniowi i nakazał mu odnalezienie Jauffre. Rozpoczął się wtedy Kryzys Otchłani. Bohater odnalazł w Kvatch Martina Septima, odnalazł ponownie skradziony Amulet Królów i walczył z otwierającymi się wrotami otchłani. Został także ogłoszony Zbawcą Brumy. W chwili koronacji, Cesarskie Miasto zostało zaatakowane przez deadry, a sam Mehrunes Dagon zjawił się w Mundusie, niszcząc barierą pomiędzy Tamriel a Otchłanią. Martin Septim rozbił Amulet Królów w Świątyni Jedynego, przyjął postać awatara Akatoscha i wygnał na zawsze Mehrunesa Dagona z Tamriel. Sprawił także, że Smocze Ognie nie były już więcej potrzebne, deadry same z siebie nie mogły już wkraczać do Tamriel. Jednak Amulet Królów, aby dać Martinowi tę moc, żądał ofiary. Martin Septim zmarł jako ostatni z Septimów w 3E 433.

Po śmierci ostatniego Septima rządy objął niechętny władzy kanclerz Ocato. Parę lat później został zamordowany przez Thalmor, a całe Tamriel pogrążyło się w krwawej wojnie domowej, w wyniku której powstał Alinor i odłączył się on od Cesarstwa. W 4E 17, władzę objął Titus Mede I zajmując Cesarskie Miasto siłą tylko tysiąca ludzi i rozpoczął tym samym dynastię Mede. Kilka lat po tym nad Cesarstwem znów pojawiło się Umbriel (wydarzenia zawarte w książce Miasto w przestworzach).

Nieznane są późniejsze lata Cesarstwa. Wiadomo że Elsweyr odłączyło się od Cesarstwa, Morrowind zostało najechane przez Argonię po wybuchu Czerwonej Góry, jednak Ród Redoran odparł ich siły i przeniósł stolicę do Czarnego Błysku.

30 dnia Pierwszych Mrozów 4E 171 Aldmerskie Dominium rozpoczęło Wielką Wojnę. Aldmerskie armie napadły jednocześnie na Hammerfell i Cyrodiil. Cesarskie Miasto zostało zdobyte niedługo później. Jednak w 4E 175, w Bitwie o Czerwony Trakt Okrężny, Titus Mede II okazał geniusz taktyczny i wygrał bitwę, odbijając tym samym Cesarskie Miasto. Z racji sporych strat po obu stronach i nieznajomości liczebności armii wroga, podpisano Konkordat Bieli i Złota, rozpoczynając grę na przeczekanie (elfy mają o wiele mniejszy potencjał ludnościowy i są o wiele mniej płodne od ludzi). Hammerfell tego roku też, ogłosiło niezależność od Cesarstwa.

W 4E 201 wybuchła wojna domowa w Skyrim rozpoczęta przez jarla Ulfrica, winnego za wcześniejszą rzeź na cywilach Pogranicza (śmierć wielu małych dzieci, kobiet i urzędników niezwiązanych walką), a smoki wróciły do Tamriel. Thalmor rozpoczyna coraz agresywniejszą działalność, a jedyna nadzieją w tajemniczym nieznajomym.

Władcy[]

L.p. Imię Okres panowania
Dynastia Septim
1. Tiber Septim 2E 896 – 3E 38
2. Pelagius Septim I 3E 38 – 41
3. Kintyra Septim I 3E 41 – 48
4. Uriel Septim I 3E 48 – 64
5. Uriel Septim II 3E 64 – 82
6. Pelagius Septim II 3E 82 – 98
7. Antiochus Septim 3E 99 – 119
8. Kintyra Septim II 3E 119 – 121
9. Uriel Septim III 3E 121 – 127
10. Cephorus Septim I 3E 127 – 140
11. Magnus Septim 3E 140 – 145
12. Pelagius Septim III 3E 145 – 153
13. Katariah Septim 3E 153 – 200
14. Cassynder Septim 3E 200 – 202
15. Uriel Septim IV 3E 202 – 247
16. Cephorus Septim II 3E 247 – 268
17. Uriel Septim V 3E 268 – 290
18. Uriel Septim VI 3E 290 – 317
19. Morihatha Septim 3E 317 – 339
20. Pelagius Septim IV 3E 339 – 368
21. Uriel Septim VII 3E 368 – 489
Cesarskie Symulakrum
–. Jagar Tharn (jako Uriel Septim VII) 3E 389 – 399
Dynastia Septim
21. Uriel Septim VII 3E 399 – 433
22. Martin Septim 3E 433 – 433
Interregnum Korony Burzy
1. (Potentat) Ocato 4E 1 – 10
23. Thules Bełkotliwy 4E 10 – 17
Dynastia Mede
24. Titus Mede I 4E 17 – 4E ?
25. Attrebus Mede 4E ? – 4E ?
...
(?) Titus Mede II 4E 168 – 4E 201

Siły Zbrojne[]

Cesarstwo utrzymuje największą i najnowocześniejszą armię w historii Tamriel – Legiony Cesarskie. To on utrzymuje porządek w prowincjach, w legionie mogą służyć wszyscy. Legioniści stacjonują głównie w fortach, każdy w legionie dostaje żołd, a po odejściu ze służby podwójny za zasługi dla Cesarstwa. Poza zwykłą zawodową armią, Cesarstwo ma do dyspozycji oddziały mniejszych władyków. Reputacja armii imperialnej znacznie zmalała po Wielkiej Wojnie. Legionami dowodzi najczęściej generał. Na zadania specjalne i osobistą gwardię Cesarza wybierano najlepszych legionistów, którzy tworzyli Gwardie Pałacową, która po za chronieniem Cesarzy chroniła całe Cesarskie Miasto i jego najważniejsze obiekty, zajmował się również nadzorowaniem legionu.

Odziały Specjalne[]

  • Ostrzaakavirscy zabójcy smoków od zawsze służyły Smoczym Dzieciętom, ochraniały tym samym rodzinę Septimów i jej służyli. Poza ochroną zasłynęli jako doskonali szpiedzy likwidujący spiski i wrogów Cesarza w prowincjach. Zostali rozwiązani po Wielkiej Wojnie.
  • Penitus Oculatus – służba zastąpiła dawną Gwardię Pałacową i Ostrza. Są wywiadem i kontrwywiadem Cesarstwa, zajmują się ochroną Cesarza.

Przypisy[]

  1. Różne wyznania Cesarstwa – Brat Mikhael Karkuxor
  2. Pocket Guide to the Empire, Third Edition: Other LandsImperial Geographical Society, 3E 432
  3. Dialog z członkami klasy Savant[potrzebne tłumaczenie] z gry The Elder Scrolls III: Morrowind
  4. 4,0 4,1 Krótka Historia Cesarstwa, tom IStronach k'Thojj III, cesarski historyk
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 Herezja Arcturiańska – Szara Eminencja, Ysmir Królotwórca
  6. 6,0 6,1 The Elder Scrolls IV: Oblivion
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Pocket Guide to the Empire, First Edition: CyrodiilImperial Geographical Society, 2E 864
  8. Amulet KrólówWenengrus Monhona
  9. 9,0 9,1 9,2 Narastające zagrożenie, tom IVLathenil ze Słonecznej Twierdzy
  10. 10,0 10,1 Narastające zagrożenie, tom IIILathenil ze Słonecznej Twierdzy
  11. 11,0 11,1 G. Keyes, Nowy Jork, 2011, Del Rey Books, Lord of Souls s. 45
  12. G. Keyes, Nowy Jork, 2011, Del Rey Books, Lord of Souls s. 111
  13. 13,0 13,1 Wielka WojnaLegat Justianus Quintius
  14. 14,0 14,1 The Elder Scrolls V: Skyrim
  15. Pocket Guide to the Empire, First Edition: SkyrimImperial Geographical Society, 2E 864
  16. 16,0 16,1 Bitwa o Sancre Tor
  17. 17,0 17,1 Księga Smoczego DziecięciaPrzeor Emelene Madrine, Zakon Talosa, Opactwo Weynon
  18. Remanada
  19. Pocket Guide to the Empire, First Edition: SkyrimImperial Geographical Society, 2E 864
  20. 20,0 20,1 http://web.archive.org/web/20040705033821/http://redguard.bethsoft.com/characters/attrebus.html
  21. http://web.archive.org/web/20040705202610/http://redguard.bethsoft.com/characters/richton.html
  22. Pocket Guide to the Empire, First Edition: High RockImperial Geographical Society, 2E 864
  23. Pocket Guide to the Empire, First Edition: Elsweyr ConfederacyImperial Geographical Society, 2E 864
  24. 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 Dialog z J'Fferem z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  25. Intro z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  26. Dialog z Tobiasem z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  27. Pocket Guide to the Empire, First Edition: HammerfellImperial Geographical Society, 2E 864
  28. The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  29. Outro z gry The Elder Scrolls Adventures: Redguard
  30. Wilcza Królowa, Księga VWaughin Jarth
Advertisement