The Elder Scrolls Wiki
Advertisement

Uriel Septim VII – dwudziesty pierwszy Cesarz Tamriel, żył 87 lat, a panował przez 65 lat (nie licząc lat spędzonych w Otchłani, 55) – jeszcze całym niepodzielonym Tamriel. Uriel Septim VII jest synem Pelagiusa Septima IV. Uriel doszedł do władzy w 3E 368, i panował przez kilka dziesięcioleci. Zmarł w 3E 433. Panowanie Uriela nie wprowadziło zbyt wielkich zmian na kontynencie Tamriel. Został zamordowany przez agentów Mitycznego Brzasku razem ze swymi synami.

Historia

Cesarz Tamriel

Uriel VII przyjął tytuł Cesarza Tamriel, gdy jego ojciec, Pelagius Septim IV zmarł w roku 3E 368. W chwili śmierci Pelagiusa, Tamriel było w środku długiego procesu zjednoczenia między prowincjami. Uriel dał słowo ojcu na łożu śmierci, że będzie kontynuował jego dzieło zjednoczenia Tamriel.

Pierwsze dekady życia Cesarza Uriela naznaczone zostały przez agresywne ekspansje państwa, zwłaszcza na wschodzie, w prowincji Morrowind i Czarnych Mokradeł. Kultura i władza cesarska wciąż była bardzo słaba, a tamtejsze obyczaje nadal były bardzo silne. W tym okresie Uriel korzystał ze wsparcia i rady swojego bliskiego doradcy, Cesarskiego Maga Bitewnego Jagara Tharna. Uriel zaczął bardzo ufać Tharnowi i dopuszczał go do wielu swoich sekretów.

Uriel był mężem księżniczki Cauli Voria. Choć był uwielbiany przez piękne kobiety i podziwiany przez ludzi, prywatnie był bardzo nieprzyjemny, arogancki i ambitny. Uriel nie czuł się dobrze w swoim małżeństwie, dlatego zdradził żonę czego owocem było spłodzenie nieślubnego syna imieniem Martin, który zastąpił go później na krótki okres czasu, na tronie. Związek stopniowo coraz bardziej upadał, a jego troje dzieci miało świadczyć o tym nieszczęśliwym małżeństwie. Razem z Caulią miał trzech synów Geldalla Septima, który miał odziedziczyć tron, Enmana Septima i najmłodszego Ebela Septima. Uriel ponadto spłodził jednego syna ze związku pozamałżeńskiego: Martina Septima i prawdopodobnie Calaxesa Septima.

Uwięzienie w Otchłani

Uriel został porwany i spędził około 10 lat w Otchłani, gdy z niej wyszedł bardzo się zmienił, stał się pełen dumy, energii i ambicji. Stał się także konserwatywny i pesymistyczny i stało się jasne, że dni jego śmiałej polityki minęły. W czasie jego nieobecności, zdrajca Jagar Tharn przejął władzę w Cesarstwie i to spowodowało stały spadek dobrobytu gospodarczego i pozwoliło to wielu lordom i królom zakwestionować autorytet Cesarstwa. Wkrótce o podszywanie się pod cesarza zaczęli podejrzewać Tharna — król Eadwyre z Wayrest i owdowiała niedawno królowa Barenziah z Morrowind. Przy pomocy Wiecznego Czempiona oraz królowej Bareziah w końcu udaje się uwolnić i sprowadzić z powrotem cesarza. Uriel o swoim pobycie w Otchłani nie wspominał i nie chciał wspominać, jak sam twierdził nie pamiętał wydarzeń z Otchłani oraz mówił, że cały czas był w śpiączce dręczony przez koszmary.

Powrót na Tron

Kiedy Jagar został ostatecznie obalony w 3E 399, Uriel Septim odwrócił się od agresywnej kampanii zastraszania i zaczął stosować spokojną politykę z ograniczoną siłą militarną. Dla Cesarstwa rozpoczął się okres pokoju i dobrobytu porównywalnego do tego z wczesnych lat panowania Uriela, tego samego roku Cesarz chciał polepszyć stosunki z nowo powstającym Orsinium uznał ją za pełnoprawną prowincje Cesarstwa.

3E 403 umiera przyjaciel cesarza, król Daggerfall Lysandus, a dwa lat później wraca jako duch i panoszy się po ulicach Daggerfall. Cesarz zaniepokojony tym wysyła agenta na zbadanie tej sprawy. Tego samego roku wybucha Wojna o Betonię — cesarz bezpośrednio w niej nie interweniuje jednak to dzięki niemu udaje się wreszcie ułożyć stabilną sytuację w regionie Zatoki IIilac, wydarzenie to nazywane zostało Cudem Pokoju.

Po ustabilizowaniu sytuacji na zachodzie Uriel zwraca się na wschód w kierunku Morrowind, tam razem z pomocą króla Helsetha Hlaalu, syna królowej Barenziah, próbuje umocnić wpływy Cesarstwa, przy pomocy Ostrzy. Cesarz próbuje przenieść ciężar władzy Morrowind z Wielkiej Rady na dwór Hlaalu. Uriel ponadto w tym czasie planował zasiedlenie Vvardenfell i obalenie Trójcy, aby religia cesarska stała się dominująca w strefach Rodu Hlaalu i na nowych osiedlach na wyspie Vvardenfell. W 3E 414 wicekról Morrowind Vedam Dren znosi stary traktat pokojowy tym samym wyspa Vvardenfell zostaje skolonizowana. Jednak na wyspie szaleją popielne burze, które zagrażają nowym osiedlom, nie wiadomo, w jaki sposób cesarz dowiedział się o przepowiedniach Nerevaryskich jednak właśnie nimi zamierzał się kierować.

W 3E 427, w Morrowind pojawia się Nerevaryjczyk, który zostaje zwolniony na polecenie cesarza i nieświadomie przyczynia się do wypełnienia woli cesarza. Trójca i Dagoth Ur zostają pokonani, a władzę w Morrowind sprawuje lojalny król Helseth, tym samym Uriel wzmacnia cesarstwo na wschodzie. Tego samego roku wybuchają zamieszki spowodowane sprawą sukcesów Cesarza. Cesarz jest już stary i schorowany, a jego synowie są uważani za marionetki podstawione na dwór podczas rządów Tharna.

Uriel jednak wciąż potrzebował zaufanego doradcy i pomocnika, jednocześnie musiał wybrać osobę całkowicie lojalną, udało mu się znaleźć osobę wprost idealną, a mianowicie almerskiego czarodzieja Ocato z Pierwszej Twierdzy, który został Cesarskim Magiem Bitewnym. Ocato przez długi czas wspomagał cesarza i stał się jego zaufanym doradcą. Doszło do tego, że Ocato został Wysokim Kanclerzem co oznaczało, że to on przejmie władze w cesarstwie po jego śmierci, dopóki jego synowie nie dorosną. Po wydarzeniach z Otchłani jego żona rozwiodła się z nim.

Śmierć

W 3E 433, roku Akatosha, Uriel Septim VII jeszcze rządził Tamriel, jednak jest ścigany przez zabójców. Cesarz, aby schronić się przed zabójcami ucieka do więzienia, gdzie znajduje się tajne wyjście. W czasie swojej ucieczki przekazuje przyszłemu Czempionowi CyrodiilAmulet Królów”, zanim zostaje zabity przez zamachowca. Cesarz, słysząc o niedawnych zabójstwach innych jego synów, próbował dokonać ucieczki poprzez sieć korytarzy pod cesarskim więzieniem. Cesarz panował w Tamriel 65 lat (z czego 10 spędził uwięziony w Otchłani przez Jagara Tharna), zginął mając 87. Uriel był w pełni świadomy jego zbliżającej się śmierci i zagrożenia nadciągającego do Tamriel.

Po śmierci Uriela następuje zgaszenie Smoczych Ogni, pozwoliło to na otworzenie wrót między Tamriel i Otchłanią. Po jego śmierci władze przejmuje Wysoki Kanclerz Ocato razem z Radą Starszych.

Razem z Urielem zostają zamordowani jego trzej synowie, Cesarz jednak posiadał jeszcze jednego nieślubnego syna Martina, którym potajemnie opiekował się Jauffre, przywódca w Opactwie Weynon oraz mistrz Ostrzy. Martin potem zastępuje go na tronie cesarza Tamriel do jego bohaterskiej śmierci i poświecenia się dla cesarstwa, aby ocalić Mundus.

Rodzina

  • Ojciec – Pelagius Septim IV
  • Żona – Caula Voria
  • Kochanka – Gemile
  • I Syn – Geldall Septim – najstarszy syn cesarza miał objąć tron po jego śmierci.
  • II Syn – Enman Septim
  • III Syn – Ebel Septim – najmłodszy syn cesarza.
  • IV Syn – Martin Septim – bękart cesarza zastąpił go na tronie po śmierci pozostałych dziedziców.
  • V Syn – Calaxes Septim – niechciane dziecko, kapłan Jedynego.

Galeria

Ciekawostki

  • Panował przez 65 lat co czyni go najdłużej panującym cesarzem Tamriel.
  • Przyjaźnił się z Lysandusem.
  • Jest bardzo religijny.
  • W każdej części serii The Elder Scrolls, w której występuje ma inny wygląd.
  • W jednym z ekranów ładowania w The Elder Scrolls IV: Oblivion, powiedziane jest, że Uriel jest bezpośrednim potomkiem Tibera Septima. Nie jest to prawdą, gdyż bezpośrednia linia Septimów wygasła wraz ze śmiercią Pelagiusa, wnuka Tibera Septima, który nie pozostawił po sobie potomka, a tron przejęła Kintyra Septim.
  • Uriel Septim panuje cesarstwem we wszystkich grach oprócz The Elder Scrolls V: Skyrim i The Elder Scrolls Online.

Poprzednik
Pelagius Septim IV
Tytuł
Cesarz Tamriel
Następca
Martin Septim


Poprzednik
Pelagius Septim IV
Tytuł
Właściciel Amuletu Królów
Następca
Mankar Camoran


Poprzednik
Pelagius Septim IV
Tytuł
Głowa Rodu Septimów
Następca
Martin Septim

Advertisement