The Elder Scrolls Wiki
The Elder Scrolls Wiki
Advertisement

Wojna o Betonię (3E 402 - 3E 403) – wojna o przynależności wyspy Betonii położonej w pobliżu ziem Daggerfall, która do czasu wojny stanowiła strategicznie położone lenno królestwa Sentinel przeciwko królestwu Daggerfall. Rozwiązana korzystnie na rzecz Daggerfall, które w konflikcie uzyskało sporne ziemie.

Przyczyny[]

Betonia od 3E 202 na mocy kontraktu, podejrzanego o bycie spisanym nielegalnie, stanowiła formalną część odległego Królestwa Sentinel, które było niezainteresowane rozwijaniem czy ochroną tego regionu przed zagrożeniami innymi niż możliwe działania Królestwa Daggerfall. Stanowiła jedynie przyczółek, z którego redgardowie z Sentinel mogli obserwować i możliwie strategicznie komenderować siły mając nieopisaną przewagę nad wrogiem z Daggerfall. W efekcie wyspa praktycznie odcięta od cywilizacji trwała w niedostatku, nękana przez ataki pirackie, które nasiliły się przed rokiem 3E 402, co przez możliwie paranoicznego redgardzkiego kronikarza zostało uznane za fortel Daggerfall, który miał kierować tymi atakami.

Niemniej władający wyspą lord Mogref przez brak praktycznego istnienia sił Sentinel na wyspie uznały swoją ojczyznę za porzuconą przez zwierzchnika, zwróciły się więc do króla Lysandusa z Daggerfall o włączenie ich do swoich ziem i rozwijającej się ekonomii, w zamian za ochronę przed piratami, co w miarę prędko spotkało się ze zgodą od strony królestwa Daggerfall. Camaron, król Sentinel równie prędko zareagował na ten przebieg wydarzeń, wystosowując się za poradą swych generałów otwartym konfliktem zbrojnym.

Obaj królowie otrzymali od swych jasnowidzów przestrogę że jeśli wyjdą na drogę tej wojny, obaj zginą. Radząca Camoranowi Wyrocznia zamieszkująca pustelnie w Sentinel, jak i matka Lysandusa, Nulfaga oraz jego kochanka Medora, wszystkie wyraziły pewność w tę przepowiednię, jednak żaden z nich nie zważył sobie z tego nic.

Przebieg[]

Pierwszą z bitew była tak zwana Bitwa o Urwiska, gdzie dzięki odwadze lorda Bridwella, kapitana sił Daggerfall, zwycięstwo odniósł Lysandus. Podobnie też było z następną bitwą o Pogórza Glenpoint, oraz z przełamaniem wielodniowego oblężenia wyspy Craghold, mimo tych zwycięstw zarówno Medora jak i Nulfaga utrzymywały prawdziwość ich wizji przyszłości. Królowa-wdowa, będąc popularną postacią na dworze, w prawie teatralnym geście opuściła Daggerfall udając się do swego prywatnego zamku w górach Wrothgarskich byle przekonać swego syna i dwór o swej wierze w jego niechybną śmierć. Pozostawiła jednak swego smoka, Skakmata na dworze by ten utrzymywał ją na bieżąco z wieściami. Ten akt opadł jak cień na nadzieje króla, jak raz wątpiącego w swój sukces, przez co wystąpił on z propozycją pokoju do Camarona, mającego być arbitrowanym przez władcę Rzeszy Gradkeep, lorda Graddocka w jego zamku. Lord przekonał króla Camarona by ten zgodził się na zrzeczenie się części ze swych praw do Betonii, na rzecz Daggerfall, lecz nie tych, które mu umożliwiały strategiczną przewagę. Lysandus mimo faktu, że traktat był jego pomysłem, nachalnie domagał się całkowitego zwierzchnictwa nad wyspą, lecz ostatecznie zgodził się na stawione mu warunki.

Istnieją dwie wersję wydarzeń do tego jak doszło do następujących zamieszek na zamku Rzeszy, podług jednej Vanech, fanatyczny najwyższy kapłan Kynareth, głównego bóstwa Daggerfall, uznawał Betonię za świętą ziemię bogini, nie uznając możliwości podzielnego zarządu nad wyspą. Sporządził on fałszywą kopię dokumentu traktatu, która miała obrażać króla Lysandusa, doprowadzając go do furii, zaś lord Bridwell podług legendy miał rozciąć traktat toporem na miejscu na stole. Oburzony Camaron wytropił kapłana i na miejscu go zabił, w wynikłym chaosie zawezwał swoją gwardię przyboczną i stacjonującą pod miastem armię do dokonania krwawych zamieszek nad stolicą Rzeszy Gradkeep. Podług drugiej wersji, preferowanych przez redgardzkiego kronikarza, skryba lorda Graddocka wygodnie dla Daggerfall popełnił udawany błąd, dzięki któremu po podpisaniu dokumentu król Camaron miał się zrzec wszystkich praw do wyspy, co tak samo jak w pierwszej wersji oburzyło Camarona i zmusiło go do przeprowadzenia zamieszek. Wojska w napadzie szału rozpoczęły krwawą rzeź mieszkańców miasta, zaś Camaron i jego świta wybili wielu członków dworu. Poza ofiarami od strony żołnierzy Daggerfall i Gradkeep oraz postronnych obywateli został zabity sami lord i lady Graddock, którzy wystapili przed królów apelując o pokój, wraz z niemal całą rodziną królewską i młodą dziedziczką tronu, pozostawiając tylko chorowitego niemowlaka, zmuszając radców państwowych do wybrania na tron dalekiego kuzyna głównej linii. Camaron zbiegł wówczas wraz ze swymi siłami w kierunku jam Yeorth, gdzie założyli wcześniej swój obóz, natomiast siły Lysandusa udały się w celu przegrupowania do lasu Raveniańskiego.

Tydzień potem, gdy obie strony zdołały wezwać swe posiłki i opracować plan bitwy na dzielącym Yeorth i las Raveniański polu Cryngaine, wywzięła się eponymiczna bitwa o pole Cryngaine. Nim doszło do starcia, pole przeszyła nienaturalna mgła, teoretyzowana przez redgardów jako pochodząca z daedrycznej magii bretonów, choć w rzeczywistości z polecenia Nulfagi została przywołana przez Skakmata. Król, myśląc fortelem ocalić siebie przepowiedzianej mu śmierci, uzgodnił ze swym synem Gotfrydem, że upozoruje swoją śmierć, zabijając na jego miejscu noszącego królewską zbroję skazanego szlachcica, po czym Gothryd miał objąć władzę, a sam pozbawiony ambicji król miał rozpocząć anonimowe życie na wsi wraz ze swoją kochanką, odnajdując we mgle poleconego przez swego syna lorda Woodborne'a z Wayrest. Fortel udaje się i po opadnięciu mgły fałszywy król otrzymuje strzałę w gardło, umierając na miejscu, jego zbroja zdjęta tylko na oczach Gothryda i królewskiego medyka. Niby rozjuszony śmiercią swego ojca nowy król, ukoronowany za linią frontu poprowadził armię ku zwycięstwu nad siłami Sentinel. Przez lata zarówno bretoni jak i redgardowie uznawali za prawdziwy mit, jakoby nowy król Gothryd wyzwał na pojedynek Camarona i honorowo według kronikarzy Daggerfall, albo magiczną trucizną według kronikarzy Sentinel, doprowadził do przepowiedzianej mu śmierci, jednak to lord Bridwell w ferworze walki ubił Camorana, a jego śmierć niemniej zaprowadziła panikę wśród wojsk redgardów. Następny w hierarchii armii lord Oresme formalnie poddał siły Sentinel armii Daggerfall, zrzekając się w imieniu swego królestwa wszystkich roszczeń do Betonii, później w drodze powrotnej do ojczyzny Oresme popełnił samobójstwo.

W międzyczasie były król Lysandus udawał się wraz z lordem Woodbornem na wyspę Balfierę, gdzie czekała na niego Medora, wygnana przez słusznie podejrzewającą o zdradę mężą królową Myniserę. Woodborne jako zalotnik królewny Elysanny z Wayrest, doszukiwał się listu polecającego go jako narzeczonego i następcy tronu Wayrest od króla Lysandusa od jakiegoś czasu, lecz ten nigdy nie sporządził takowego, teraz miał go otrzymać od Gothryda. W akcie zemsty Woodborne nie miał zamiaru pozostawić Lysandusa przy życiu i w porozumieniu z Gothrydem doprowadził Lysandusa w pułapkę. Obiecał on Gortwogowi, dowódcy Minat, jednego z największych plemion orków, wsparcie od strony Wayrest w jego kampanii odbudowania Orsinium, jeśli ten zamorduje Lysandusa wraz z wierną mu wciąż świtą. Woodborne przedstawił orków Lysandusowi jako zaprzyjaźnionych i mówiąc, iż musi upewnić się bezpieczeństwa na dalszej drodze, pozostawił go na rzeź tylko z osobą przedstawioną mu jako tłumacz orkowego języka dla jego wygody. Zwłoki Lysandusa udały się w srebrnej trumnie do zamku Woodborne'a jako możliwe źródło szantażu wobec Gothryda jeśli ten nie wywiąże się z umowy, jak fałszywy król Lysandus zostaje złożony w rodzinnym mauzoleum w Daggerfall.

Skutki[]

Pomijając oczywisty wynik przejęcia terytorium Betonii przez królestwo Daggerfall i ozwania jej Protektoratem Betonii, wraz ze wszystkimi korzyściami z tego płynącymi dla mieszkańców wyspy.

Zwycięski młody król stanął w pozycji, z której mógł zażądać więcej od Sentinel niż tylko sporne ziemie, od wdowy po Camoranie, Akorithi odciągnął następczyni tronu Aubk-i jako jego przyszłą żonę i królową Daggerfall. Podejrzanie Aubk-i nie tylko okazała się być oddaną żoną, ale i była przez Gothryda już wtajemniczona w jego spisek na jego ojcu i w jego kontaktach z lordem Woodbornem.

Woodborne sam za wstawiennictwem Gothryda dostąpił zaszczytu narzeczeństwa z królewną Elysaną, podobnie wtajemniczoną w poczynania swego kochanka, planując przejęcie władzy jako król i królowa, dążąc do wygnania z dworu swej macochy Barenziah i jej spiskujących dzieci.

Gortwog rozpoczął też otwarcie dążyć do odtworzenia niezależnego państwa orków, zapewniony o przyszłym wsparciu od strony Wayrest.

Rzesza Gradkeep utraciwszy królewską linię po tragicznej śmierci chorowitej młodej dziedziczki, zwróciła się o wasalstwo do kuzyna linii, lorda Auberona Flyte, który wraz z żoną Doryanną zaprowadzili dyktatorskie rządy, tak bardzo potrzebne w wynikłym po rzezi chaosie. Rzesza zmieniła wówczas nazwę na Anticlere, na cześć starożytnej kolebki rodu lorda Flyte.

Medora w należącej do jej rodziny Adamantowej Wieży, bez skutku próbowała w nekromantycznych rytuałach wrócić do życia Lysandusa, za każdym razem zapełniając wyspę Balfierę coraz to większą ilością odstraszających ludzi nieumarłych. Ostatecznie jego duch pojawił się na ulicach miasta Daggerfall, wraz ze swą armią demonów atakując żywych i wołając każdej nocy o zemstę. Podejrzenia padły na dotychczas wielbionego przez tłumy młodego króla Gothryda podejrzewanego o zabicie swego ojca, a także na królową-wdowę Myniserę posądzaną o spiskowanie z jej domniemanym kochankiem (które to domniemanie okazało się prawdziwe) lordem Bridwellem.

Niespodziewanym efektem wojny i wydającym sie mieć mało związku z jej przebiegiem było odkrycie przez Nulfagę podczas jej astralnych wędrówek ze swego zamku we Wrothgarze lokalizacji Mantelli, źródła mocy dla starożytnego i potężnego mechanicznego boga-golema Numidium. Nulfaga przekazała tę informację cesarzowi Urielowi VII Septimowi, który od lat z pomocą oddanych mu Ostrzy zbierał części mechanizmu, błagając tylko by w zbudzeniu kolosa cesarz łaskawie oszczędził jej rodzinę. Cesarz wysyłając zakodowaną wiadomość do swej agentki w zamku Daggerfall, pod pozorem listu do królowej, nie będąc świadomy zmiany władczyni z Mynisery do Aubk-i uniemożliwił agentce przechwycenie informacji, a Aubk-i przerażona treścią stanowiła wyciek tej informacji do każdej z sił regionu. Akt który w bliskiej przyszłości miał doprowadzić do katastrofy Wypaczenia na Zachodzie.

Przypisy[]

Advertisement