Wulfharth (znany również jako Ysmir, Smok Północy, Język Shora, Syn Kyne, Popielny Król, Oddech Kyne[1], Szary Wiatr, Burza Kyne, Królotwórca[2], Duch Wulfharth[3], Ra'Wulfharth[4] oraz Podziemny Król[5]) – urodzony w Atmorze najwyższy król Skyrim, wybrany po śmierci Hoaga Mordercy Elfów przed lub po (zależnie od źródeł) bitwie o Wrzosowiska Glenumbrii[1][6]. W trakcie swojego panowanie zasłynął jako król który przywrócił starożytny nordycki panteon, wyrzucając przy tym alezjańskich kapłanów i niszcząc ich świątynie[1], a także jako ten który odparł ze Skyrim siły Hegemonii Dirennich[7].
Jedna z legend mówi, że niegdyś zły bóg zamienił Wulfhartha i całe Skyrim w małe dzieci. Kiedy król znalazł sposób na odczynienie tej zachcianki, nieumyślnie sam stał się bardzo stary i umarł (po raz pierwszy). Później, poprowadził siły inwazyjne Skyrim do Resdayn gdzie walczył w bitwie pod Czerwoną Góra, gdzie miał umrzeć po raz drugi[1].
W czasie bezkrólewia w drugiej erze, został ponownie wskrzeszony przez króla Jorunna lub Almalexię (zależnie od źródeł), by walczyć z kamalskimi najeźdźcami z Akaviru pod przywództwem Ada'Soom Dir-Kamala. Choć na tym jego oficjalna historia się kończy, według Herezji Arcturiańskiej odrodził się później jako Popielny Król, pragnący zniszczyć Merów i rządzić całym Tamriel[2][8].
Historia[]
Wczesne życie[]
Niewiele wiadomo o wczesnym życiu Wulfhartha, poza tym że miałby on pochodzić z mroźnego kontynentu na północy, Atmory[7]. W trakcie podbojów Pierwszego Cesarstwa Nordów, miał on walczyć z Chimerami i Dwemerami sprzymierzonymi jako Pierwsza Rada. W trakcie tych walk wykazywał on nadprzyrodzone zdolności, które wykorzystał do zniszczenia wielu chimerskich wiosek i dwemerskich twierdz. Wulfharth został podobnież odparty w Resdayn, kiedy stanął do walki z samym Indorilem Nerevarem, który miał łapać jego krzyki aż do momentu, w którym nord nie padł z wycieńczenia. Krzyki te następnie miały zostać przekazane Vivekowi, który wcielił je do ebonowej ramy, następnie założonej na głowę Wulfhartha, co miało doprowadzić go do szaleństwa[9]. Czy tak się stało, nie wiadomo, na pewno jednak zasiało to ziarno nienawiści, które od tamtego momentu Wulfharth żywił do przyszłej Trójcy[2].
Najwyższy król Skyrim[]
Większość informacji na temat życia króla Wulfhartha pochodzi ze starożytnych legend nordyckich, zebranych w "Pięciu Pieśniach Króla Wulfhartha". Jego (rzekomo autobiograficzna) historia jest potem kontynuowana w dziele "Herezja Arcturiańska"; chociaż prawdziwości obu tych dzieł nie da się ustalić (w jednym przypadku istnieją dwie sprzeczne wersje tej samej historii).[10]
Wulfharth został wybrany najwyższym królem Skyrim przez Moot w 1E 480 lub 1E 482 (zależnie od źródeł kiedy umarł Hoag Morderca Elfów)[7][11]. Według źródeł, był Dovahkiinem o niezwykle potężnym Thu'um[12]. Przez to, przysięgę składaną po wyborze na króla musieli za niego składać skrybowie, w obawie o życie postronnych ludzi, mogących przez przypadek stanąć na drodze krzyku Wulfhartha[1]. Pierwszym wydanym i wprowadzonym w życie przez niego prawem było przywrócenie tradycyjnego nordyckiego panteonu, zakazując tym samym Doktryn Alezjańskich; Alezjańskich kapłanów przepędzono, ich świątynie ograbiono i spalono[1]. Wówczas to cień Borgasa, który sprowadził do Skyrim tę wiarę z Cyrodu, został zniesiony[1]. Ze względu na potężny głos najwyższego króla i odrzucenie wiary alezjan, nordowie nadali mu wówczas przydomki "Język Shora" oraz Ysmir, co oznacza „Smok Północy”[1].
Istnieje wiele opowieści o czynach Wulfhartha jako najwyższego króla, zarówno powszechnie znanych, jak i tych mitycznych. Mówi się, że odparł siły Hegemonii Dirennich ze Skyrim[7], walczył na wschodzie z Orkami, a ich przywódcę miał zabić krzykiem, naprawił on czterysta osiemnasty stopień prowadzący do Wysokiego Hrothgaru, który został zniszczony przez smoka, a także połknął burzową chmurę, chroniąc swoją armię przed zimnem, za co otrzymał tytuł "Oddech Kyne"[1]. Szczególną uwagę poświęcono jednak historii jego śmierci. Ysmir i Orkey znani byli ze swoich legendarnych zmagań[13], a podczas jednej z nich Orkey miał przyzwać ducha Alduina, który pożerał wszystkich nordów, tak że wszyscy oni osiągnęli szósty rok życia. Wulfharth przywołał wtedy ducha Shora, aby walczył z Alduinem, przy okazji ucząc się nowego thu'um, który miał przywrócić Nordom właściwy wiek. Niestety, podczas wykrzykiwania tego thu'um król zbyt mocno się zestarzał i umarł. Opowieści mówią, że płomienie ze stosu pogrzebowego Wulfhartha „sięgnęły samego serca Kyne”[1]. Na tronie zastąpił go wówczas jego syn[14], natomiast dziedzictwo najwyższego króla dało o sobie jeszcze znać w postaci legionu okrętów w Hafingaar, które nazwane zostały "Dziedzicami Wulfhartha"[15].
Po jego śmierci, konstelacja wojownika zaczęła być kojarzona z jego osobą, prawdopodobnie ze względu na wielką siłę jaką okazywał za swojego życia[16].
Popielny król pod Czerwoną Góra[]
Opowieści o królu Wulfharcie ponownie zaczynają się około wieku później. Jak w przypadku większości opowieści o bitwie pod Czerwoną Górą, wersja nordycka prezentuje wyjątkowe kulturowe spojrzenie na wydarzenia.[10]
Pokój między diabłami (chimerami) i krasnoludami (dwemerami) z Resdayn (później przemianowanego na Morrowind) zaczął się rozpadać[1]. Nordowie, wyczuwając okazję, opracowali plan odzyskania wschodnich ziem, które utracili po wojnie o sukcesję, lecz postanowili nie podejmować działań, gdyż brakowało im silnego króla, który mógłby ich poprowadzić[1][17][18]. Sytuacja uległa zmianie, gdy Diabeł z Dagoth (Voryn Dagoth, przyszły Dagoth Ur) odwiedził nordów i zdradził im, że niepokoje w Resdayn są spowodowane odkryciem Serca Shora (Lorkhana)[19] oraz że wie, gdzie je znaleźć. Diabeł z Dagoth wykorzystał uprzedzenia nordów, aby zyskać ich zaufanie, dlatego użytkownicy thu'um „wyśpiewali” ducha Shora, aby ten powrócił do Skyrim. Shor zgromadził wielką armię, ale potrzebował przywódcy, który mógłby ją poprowadzić; w tym celu zebrał prochy króla Wulfhartha i przywrócił go do życia jako "Króla Popiołów"[1]. Armia ta pod przewodnictwem Wulfhartha wyruszyła na wschód w roku 1E 668[1] (lub około roku 1E 700, w zależności od źródeł[20][21]).
Voryn Dagoth zdradził jednak nordów - serca Lorkhana nie było w Resdayn, była za to zasadzka przygotowana wspólnie przez chimerów i dwemerów, mordując całą wielką armię. Chimerscy czarodzeje "unieśli górę i spuścili ją na Shora". Wulfharth zdołał zabić dwemerskiego króla Dumaka Pół-Orka, ale sam został spopielony przez Vehka (Viveka). Mówi się, że Kyne podniósła prochy Ysmira z powrotem w niebo, aby przypomnieć nordom, by nigdy więcej nie ufali diabłom[1].
Lekcje Viveka[]
Lekcje Viveka opowiadają historię spod Czerwonej Góry z innej perspektywy.[10]
W tej wersji opowieści, Dumak Pół-Ork wraz z Kagrenakiem sprzymierzając się z nordami na czele z Ysmirem Wulfharthem. Nerevar zabił króla Dumaka, ale sam zginął, gdy zapuścił się zbyt daleko w Czerwoną Górę, szukając Voryna Dagotha. Następnie Kagrenac ujawnił, że budował na podobieństwo Viveka chodzącą gwiazdę Numidium, która była wystarczająco potężna, aby zniszczyć armie Trójcy i stworzyć Morze Wewnętrzne. W odpowiedzi na to Trójca zjednoczyła się, by zniszczyć Mosiężnego Boga, a gdy dusza dwemerów nie mogła już chodzić, zostali oni usunięci ze świata, kończąc tym samym bitwę[22].
Opowieść o Dro'Zirze[]
Khajiici mają własną opowieść o wydarzeniach bitwy, w której ważną rolę odgrywa Wulfharth.[10]
Według tej opowieści, ryk Alkosha usłyszeli Khajiici, którzy pobiegli do niego i poświęcili się mu jako jego najwięksi wojownicy, tworząc Dumę Alkosha. Lorkhaj (Shor/Lorhkan) zazdrościł im oddania Alkoshowi i aby ich zdenerwować, ryknął na Ra'Wulfhartha. Ra'Wulfharth miał pewien szacunek dla khajiickich wojowników, więc zamiast ich uśmiercić, użył swego potężnego ryku, aby przemówić do Massera i Secundy, przesuwając ich pełnię na niebie, zmieniając wszystkich wojowników w Senche. Lorkhaj potem pozbawił ich jednak wszelkiego rozumu.
Gdy Ra'Wulfharth ponownie skierował wzrok w stronę Czerwonej Góry, wezwał na pomoc cały swój lud, a Senche znany jako Dro'Zira był jedynym spośród „Rhojiitów”, który wciąż go pamiętał, dlatego też był jedynym, który odpowiedział na wezwanie. W bitwie Ra'Wulfharth dosiadał Dro'Ziry, który rzucił się na Dumalacatha, gdy ten przystawił ostrze do gardła Popielnego Króla, uniemożliwiając mu ryknięcie. Po bitwie Lorkhaj odesłał Dro'Zirę z ziem Sheggorath za uratowanie Ra'Wulfhartha[4].
Sekretna pieśń[]
Istnieje również apokryficzna wersja wydarzeń na Czerwonej Górze, która rzekomo jest „prawdziwa”.[1][10]
W tej wersji wydarzeń Voryn Dagoth nie skłamał, a Serce Shora rzeczywiście znajdowało się w Resdayn, zgodnie z obietnicą. Gdy armie nordów zebrały się na brzegu morza wewnętrznego, siły dwemerów stały już na zboczu czerwonej góry. Chimerowie natomiast dopiero co wyruszyli z Narsis, co według Voryna miało być spowodowane zdradą Trójcy, która nie wyobrażała sobie pokoju z dwemerami do którego dążył Indoril Nerevar. Zdradzili zaufanie Nerevara i wysłali Dagotha do Skyrim, aby odnalazł Lorkhana, tak by ten "mógł dokonać zemsty na krasnoludach za ich pychę"[1].
Shor rzeczywiście przysiągł zemstę na dwemerach i tych, którzy ich popierali, ale miał ku temu własne powody[1]. Bóg wiedział, że Nerevar był przyjacielem Dumaka[23] i że bitwa, która miała nastąpić, będzie trudna, mimo ingerencji Trójcy[1]. Potrzebowali więcej żołnierzy, tak więc Ysmir zawarł sojusz ze starymi wrogami nordów, Orsimerami, podczas gdy Dagoth zgromadził siły Rodu Dagoth. Do bitwy doszło, ale wielu Nordów nie mogło znieść sojuszu ze swoimi starymi wrogami; niektórych z nich przed dezercją miały powstrzymać słowa, które wyrzekł wówczas Ysmir Wulfharth, według niektórych twierdzące że wszyscy oni są aktualnie w środku Wyłomu Smoka[1][24].
W decydującej bitwie Shor i Ysmir Wulfharth starli się z królami Nerevarem i Dumakiem oraz bratem-tarczownikiem Nerevara, Alandro Sulem[1][21]. W pewnym momencie Shor zdołał odzyskać swoje Serce, ale nadal pozostawał osłabiony; Nerevar i jego towarzysz władali bowiem po jednym z narzędzi Kagrenaka. Sul pokonał Popielnego Króla, ale przed tym Wulfharthowi udało się zakrzyczeć, oślepiając tym samym przeciwnika. Dumakowi udało się trafić Shora w Serce za pomocą Sundera, czyniąc je twardym, zanim został zabity przez Dagotha. Widząc, że jego przyjaciel został powalony, Nerevar zabił Dagotha, lecz sam został śmiertelnie raniony przez Shora, a gdy leżał umierający, zdołał uderzyć Lorkhana i wyciąć mu serce za pomocą Keeninga. Śmierć Shora położyła kres bitwie i w tym miejscu kończy się pieśń[1].
Epilog[]
Historia Popielnego Króla pod Czerwoną Górą kończy się w Herezji Arcturiańskiej.[2][10]
Jakiś czas po bitwie Wulfharth odzyskał przytomność i wyszedł z Czerwonej Góry, gdzie nastąpiło trzęsienie ziemi, a ziemia stanęła w płomieniach[2][25]. W obliczu ponownej śmierci Shora, Popielny Król nie był w stanie utrzymać swojej fizycznej postaci, tak więc obrócił się w popiół, a wiatr poniósł go z powrotem do Skyrim[2].
Szary Wiatr[]
Po śmierci Lorkhana pod Czerwoną Górą Wulfharth się zmienił; nie był już nordem (ani atmoraninem), ale czymś zupełnie innym, czasami objawiającym się jako burzowa chmura. Zmieniły się również jego motywacje, teraz jego głównym celem było zabicie Trójcy, którą obwiniał za wydarzenia spod czerwonej góry. Nordowie nazwali nową inkarnację Ysmira "Szarym Wiatrem, Burzą Kyne"[2]. W pewnym momencie tego okresu Ysmir pod postacią burzy poprowadził kolejną inwazję na Morrowind, jednakże Dunmerowie i ich nowi bogowie, Trójca, stali się zbyt potężni, więc Wulfharth udał się na jakiś czas na spoczynek pod ziemią, aby odbudować swoje ciało i odzyskać siły[2].
Wulfharth został przebudzony i powrócił do Tamriel w roku 2E 572, aby pomóc w odparciu ataku Kamalów z ich władcą Ada'Soom Dir-Kamalem na czele, pod Czerwoną Górą, gdzie ten próbował zdobyć Morrowind podczas kolejnej inwazji z Akaviru[2]. Niektóre źródła podają, że to Król-Skald przywołał Króla Popiołów z Sovngardu za pomocą krzyku, którego nauczyli go Siwobrodzi, aby walczył u jego boku przeciwko Dir-Kamalowi[8][26]. Inni zaś twierdzą, że to sami Siwobrodzi wezwali Wulfhartha dla Jorunna, by obaj odparli najeźdźców[27]. Niektórzy twierdzą, co dość dziwne, że wezwała go sama Almalexia, aby pomógł w walce znienawidzonym wrogom, Trójcy[2][5]. Niektóre z tych źródeł nadają Wulfharthowi nowy tytuł - Podziemny Król[2][5]. Wulfharth odegrał dużą rolę w zjednoczeniu nordów podczas bitwy, ponieważ Jorunn był jeszcze młodym i niedoświadczonym wojownikiem[28]. Po bitwie, Podziemny Król powrócił do swojego spoczynku na kolejne 300 lat[2][8][27].
Wojny Tibera[]
Pod koniec interregnum w drugiej erze, Wulfharth został ponownie przebudzony przez Siwobrodych, którzy wygłosili przepowiednię – miał nadejść nowy cesarz, który pokona Elfy i zjednoczy Tamriel pod swoimi rządami. Mając za główny cel zniszczenie Trójcy, Wulfharth udał się do Wysokiego Hrothgaru aby sprawdzić, czy to on jest wybrańcem[2]. Gdy Siwobrodzi przemówili, ich głosy ponownie obróciły ciało Wulfhartha w popiół. Nie był on wybrańcem. Siwobrodzi ostrzegli jeszcze Podziemnego Króla, by wystrzegał się zdrady[2].
Przepowiedzianym człowiekiem był młody breton o imieniu Hjalti Wczesna-Broda, wojownik z wyspiarskiego królestwa Alcaire w Wysokiej Skale, który pewnego dnia miał rządzić Tamriel[2][29][30]. Był on generałem dowodzącym armiami Cuhlecaina, króla Falkret w Posiadłościach Coloviańskich[2][31]. Pewnej nocy podczas bitwy pod Starym Hrol'dan Wulfharth ukazał się generałowi jako burza i sprzymierzył się z nim[2]. O Hjalti poprowadził atak swoich wojsk przeciwko bretonom i nordom, a Ysmir za pomocą Thu'um skruszył mury twierdzy i bronił atakujących przed nieprzyjacielskimi strzałami. Po zwycięstwie, żołnierze nadali Hjaltiemu miano Talos, co oznacza "Korona Burzy"[2].
Dzięki radom, ochronie i mądrości Ysmira, Hjalti był niezwyciężony; armie Cuhlecaina zdołały zdobyć cały zachodni Cyrod w ciągu niecałego roku[2]. Następny celem stało się centralne Cyrodiil wraz z Cesarskim Miastem, zdobyte w 2E 854[2][31]. Cuhlecain przygotowywał się do koronacji na cesarza, ale on i jego zwolennicy zostali zamordowani na rozkaz Hjaltiego. Zamiast tego generał sam koronował się na cesarza Tamriel, przyjmując cyrodiilskie imię Tiber Septim[2][31].
Podboje trwały dalej i ostatecznie poza Trzeciego Cesarstwa pozostały tylko ziemie merów. Wulfharth przypomniał cesarzowi o jego przeznaczeniu i opowiedział się za pełnoskalową inwazją na Morrowind, tak aby zmiażdżyć Trójcę, ukraść jej moc i wykorzystać ją do pokonania najstarszych, znienawidzonych wrogów Lorkhana, Altmerów z Wysp Summerset. Trójca zgodziła się jednak na pokojowe włączenie Morrowind do cesarstwa, zachowując przy tym zwyczaje i religię Dunmerów. Podziemny Król uznał to za zdradę, przed którą ostrzegali go Siwobrodzi, z obrzydzeniem opuścił więc cesarza i cesarstwo. Prawdziwa zdrada miała jednak dopiero nadejść[2].
Zdrada[]
W ramach warunków włączenia pokojowego włączenia Morrowind do cesarstwa, Trójca przekazała Tiberowi Numidium, pradawną, niedziałającą konstrukcję dwemerów, której naprawę cesarz zlecił swojemu cesarskiemu magowi bitewnemu, Zurinowi Arctusowi. Arctus przestudiował starożytne prace dwemerów i odkrył, że Numidium było bronią zasilaną przez Serce Lorkhana. Dowiedział się również o wydarzeniach związanych z Bitwą pod Czerwoną Górą, o udziale Wulfhartha w tejże i o jego "boskiej" naturze. Jednak plany, które Zurin Arctus posiadał, były niekompletne. Arctus wywnioskował (błędnie), że „serce” Lorkhana odnosiło się do siły życiowej bóstwa, a co za tym idzie do Wulfhartha, śmiertelnego awatara Lorkhana. Arctus przekazał tę nowinę cesarzowi, a Tiber Septim zdał sobie sprawę, że Numidium pozwoli mu podbić Drugie Aldmerskie Dominium i spełnić przepowiednię Siwobrodych. Wymagało to jednak posiadania serca Lorkhana, tak więc cesarz i jego mag bitewny zdecydowali się zastawić płapkę na Wulfhartha, którego siła życiowa miałaby zapewnić im potrzebny składnik ich planu[2][32].
W międzyczasie, odseparowany od świata Ysmir Wulfharth odkrył, dlaczego Trójca tak łatwo zgodziła się na rozejm; zostali oni odcięci od mocy Serca Lorkhana[33]. Dagoth Ur powrócił bowiem po wiekach snu pod Czerwoną Górą i przejął kontrolę nad Komnatą Serca w centrum góry. Planował użyć Serca nie tylko do uczynienia siebie bogiem, ale także do podboju Tamriel poprzez zbudowanie drugiego Numidium[2][33]. Kiedy rozeszła się wieść, że cesarstwo znow go potrzebuje, Wulfharth zdecydował się wrócić, ponieważ potrzebował armii do walki z nowym zagrożeniem w Morrowind[2].
Po powrocie do Cesarskiego Miasta, Wulfharth został zaatakowany przez Zurina Arctusa i gwardzistów cesarskich. Mag bitewny rzucił czar pułapki dusz na Wulfhartha, a gdy Podziemy Król został ścięty, jego boska esencja została wessana do ogromnego klejnotu duszy, Mantelli. W momencie przenoszenia, ostatnim tchem dusza Wulfhartha przedziurawiła klatkę piersiową Arctusa, zabijając go. Popielny Król ponownie obrócił się wówczas w popiół. Gdy Tiber Septim i Rada Starszych weszli do komnaty i zobaczyli co się stało, cesarz okrzyknął Wulfharta i gwardzistów którzy polegli bohaterami, którzy udaremnili przewrót pałacowy planowany przez Arctusa[2].
Podczas gdy Wulfharth „nie był do końca Lorkhanem”, jego dusza wystarczyła aby zasilić Numidium, które zostało użyte w 2E 896 do podboju Wysp Summerset, spełniając przepowiednię zjednoczonego Tamriel[2][34]. Wkrótce po tym, na niebie pojawiło się ciało gnijącego, nieumarłego czarodzieja, który zaatakował Numidium. Obie te istoty utopiły się wówczas w wodach zatoki Illiac[2][35].
Tiber Septim ogłosił po podboju całego Tamriel początek Trzeciej Ery i rządził przez prawie cztery kolejne dekady[34]. Niedługo po tym, jak wnuk Tibera, Pelagius I, objął tron, odwiedził go Podziemny Król, który wyjaśnił, że został wysłany przez Tibera, aby pomóc nowemu cesarzowi w rządzeniu Tamriel[2].
Zobacz też[]
- Zurin Arctus – cesarski mag bitewny Tibera Septima, który po śmierci został ożywiony jako Podziemny Król. Dalsza historia tej postaci, którą przez jakiś czas był Ysmir Wulfharth, została opisana w tym artykule.
Przypisy[]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 Pięć pieśni Króla Wulfhartha
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25 2,26 2,27 2,28 Herezja Arcturiańska
- ↑ Pieśń o ludziach Askelde
- ↑ 4,0 4,1 Opowieść o Dro'Zirze
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Tajemniczy Akavir (Skyrim)
- ↑ Rysław Sprawiedliwy
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Tablica nagrobna Wulfhartha w Wichrowym Tronie
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Jorunn the Skald-King – Helgreir Lute-Voice
- ↑ 36 Lekcji Viveka, Kazanie 9 (Morrowind)
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Przypis autora
- ↑ Ostatni Król Ayleidów (Skyrim)
- ↑ Dialog z Balgruufem Większym z gry The Elder Scrolls V: Skyrim
- ↑ Prawdziwa natura orków (Skyrim)
- ↑ Receptura Hanina (1)
- ↑ Biografia Tobiasa na oficjalnej stronie The Elder Scrolls Adventures: Redguard
- ↑ High Astrologer Caecilus Bursio Answers Your Questions
- ↑ Wojna Pierwszej Rady (książka) (Skyrim)
- ↑ A History of Daggerfall
- ↑ Rozmaitości cesarskich wierzeń
- ↑ Bitwa o Czerwoną Górę (Skyrim)
- ↑ 21,0 21,1 Nerevar na Czerwonej Górze
- ↑ 36 Lekcji Viveka, Kazanie 36 (Morrowind)
- ↑ Siedem Klątw
- ↑ 36 Lessons of Vivec, Sermon 37
- ↑ Pocket Guide to the Empire, First Edition: Morrowind
- ↑ The Second Akaviri Invasion
- ↑ 27,0 27,1 The Improved Emperor's Guide to Tamriel
- ↑ Against the Snakes
- ↑ Holidays of the Iliac Bay
- ↑ Dialog z Duchem ze Starego Hroldan z gry The Elder Scrolls V: Skyrim
- ↑ 31,0 31,1 31,2 Pocket Guide to the Empire, First Edition: Cyrodiil
- ↑ Wydarzenia z gry The Elder Scrolls II: Daggerfall
- ↑ 33,0 33,1 Plany Dagoth Ura
- ↑ 34,0 34,1 Krótka Historia Cesarstwa, tom I (Skyrim)
- ↑ „Gnijący, nieumarły czarodziej” był Podziemnym Królem, ale nie wiadomo, czy było to kolejne wcielenie Wulfhartha, czy też ożywione zwłoki Zurina Arctusa (a może coś zupełnie innego).
Nawigacja[]
| Poprzednik Hoag Morderca Elfów 1E 480 |
Tytuł Najwyższy król Skyrim |
Następca Nieznany Pierwszy znany następca Erling 2E ? |